อดีต...เมื่อ 10 กว่าปีมาแล้ว เย็นเป็นดาราดวงเด่นที่ตลาดสัตหีบ
ตอนนั้นเธออายุย่างเข้าวัยกำดัด อวบอัดไปทุกส่วน อาชีพเธอขายสลิ่มบ้าง ไข่หวานบ้าง หนุ่ม ๆ ติดกันกรอ
ส่วนมากเป็นพวกทหารเรือรุ่นกระทง เพราะพ่อของเธอเป็นพันจ่าเอกที่มีเลือดน้ำเค็มเต็มตัว
เป็นคนประเภทปากว่ามือถึง จึงทำให้หนุ่ม ๆ ครั่นคร้าม ได้แต่กระหายเย็นอยู่แต่ในใจ
ผู้ที่โชคดีเข้าใกล้สนิทเย็นเป็นคนแรกคือ จ่าล้อม ซึ่งเย็นทำท่าจะเออออห่อหมกด้วย
แต่แล้ววันดีคืนดีก็มีหญิงสาวคนหนึ่งอุ้มเด็กน้อยเข้าสะเอวมาขอร้องเย็นให้เลิกติดต่อกับจ่าล้อม
ซึ่งเป็นสามีคนเดียวของเธอ เย็นจึงผิดหวังในความรักเป็นครั้งแรก เกิดความอับอาย
ประกอบกับพ่อได้แม่เลี้ยงทำท่าจะลุ่มหลงจนไม่สนใจเธอ เย็นจึงบอกลาพ่อ ขอมาอยู่กันน้าชายที่พระประแดง
เมื่อมาอยู่กับน้าชายไม่กี่ปี เย็นก็ได้งานเป็นเซลล์เดินตลาด
อาศัยความอุตสาหะ เย็นก็มีรายได้จากเปอร์เซ็นต์มาเป็นเงินเดือนจนมีหลักฐานดีขึ้น
เย็นสนิทสนมกับเพื่อนหญิงร่วมงานสองสามคน ก็ปรึกษากันมาหาบ้านเช่าอยู่ร่วมกันใกล้ที่ทำงาน
น้าชายก็ไม่คัดค้าน เพราะเย็นก็มีอายุมากขึ้นพอปกครองตัวเองได้แล้ว
จนกระทั่งปัจจุบัน เย็นซึ่งเปลี่ยนชื่อมาเป็น เย็นจิต..ก็มีอายุ 30 ปีเศษ
เป็นสาวใหญ่เรือนร่างก็ใหญ่ไปทุกส่วนสัด แต่เย็นจิตซึ่งมีแผลหัวใจมาแล้วจึงไม่สนใจผู้ชายคนใดทั้งสิ้น
ต่อมาเพื่อนสาวที่เช่าอยู่รวมกันต่างก็แต่งงาน ย้ายออกไปหมดจึงเหลือเย็นอยู่คนเดียว
ก็พอดีนางแม้นเพื่อนบ้านที่เย็นจิตรักใคร่นับถือยิ่งกว่าญาติสนิทที่สัตหีบ
ได้จดหมายขอฝากเจ้าหนุ่ยหรือมนัส ลูกชายคนเดียวซึ่งเรียนจบ มศ. 5 แล้ว
จะเข้ามาเรียนต่อมหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ แต่ไม่อยากให้อยู่กับเพื่อน ๆ หรือเช่าหอพัก
กลัวจะเสียผู้เสียคน เย็นจิตดีใจที่จะได้คนมาอยู่เป็นเพื่อน และโดยเฉพาะเจ้าหนุ่ยคนนี้
เป็นเด็กที่เธอเคยอาบน้ำประแป้งมาให้แต่เล็ก ๆ มีความผูกพันเหมือนหลานแท้ ๆ อยู่แล้ว
เธอรีบจดหมายตอบไม่ขัดข้องไปยังนางแม้นทันที
เย็นจิตระลึกถึงอดีตสมัยเธอรุ่นสาว เจ้าหนุ่ยอายุราว 5-6 ขวบ เป็นเด็กซน รักใคร่เธอมาก
เจอะหน้าทีไรเป็นกระโดดกอดคอ จูบเธอเป็นประจำ เธอก็รักเหมือนหลาน ปรานีตลอดมา
เพราะเจ้าหนุ่ยกำพร้าพ่อ แม่ก็ทำงานตัวเป็นเกลียว เธอมีส่วนช่วยอุปการะดูแล พอ ๆ กับนางแม้น
เย็นจิตไม่ได้พบหน้าเจ้าหนุ่ยมา 10 กว่าปี เธอจึงดีใจที่จะได้หลานชายมาอยู่เป็นเพื่อน
กำหนดวันนี้เจ้าหนุ่ยจะเดินทางมาอยู่กับเธอ เย็นจิตเตรียมทำกับข้าวเย็นไว้
อาบน้ำอาบท่าเสร็จ ก็พอดีได้ยินเสียงตะโกนเรียกจากหน้าบ้าน
“น้าเย็น ๆ...”
เย็นจิตรีบลงมาจากชั้นบนแทบจะวิ่ง...
ที่หน้าบ้าน.. เด็กหนุ่มร่างกำยำ หน้าตาคมสัน กำลังหิ้วกระเป๋าหนังใบใหญ่ชะเง้อเข้ามา
เย็นจิตร้องทักด้วยความดีใจ
“หนุ่ย”
เจ้าหนุ่ยหรือเด็กหนุ่มทิ้งกระเป๋าวิ่งถลาเข้ามากอดเย็นจิต ระดมจูบแก้มซ้ายแก้มขวาเป็นการแสดงความดีใจ
มิหนำซ้ำกอดเอวเย็นจิตไว้พาเต้นไปรอบ ๆ เย็นจิตก็ดีใจไม่แตกต่างกัน แต่ชั่วครู่เดียว..
ในชีวิตเธอตั้งแต่แตกเนื้อสาวจนอายุป่านนี้ ยังไม่มีผู้ชายคนไหนมากอดรัดฟัดเหวี่ยงเธออย่างนี้
แถมหน้าอกค่อนข้างใหญ่ซ่อนอยู่ในเสื้อคอกระเช้าถูกเบียดกับอกเด็กหนุ่มซึ่งเสียดสีไปมาอย่างไม่ตั้งใจ
แถมร่างของเธอแนบสนิทกับเขาอีก มันทำให้จิตใจเธอชักเกิดความรู้สึกประหลาดขึ้นมา...
เจ้าหนุ่ยสมัยนั้น มันยังแก้ผ้าให้เธออาบน้ำได้อย่างสบาย แต่เดี๋ยวนี้มันเป็นหนุ่มแล้ว
การกอดจูบสัมผัสกันด้วยเนื้อต่อเนื้อ เย็นจิตเริ่มรู้สึกเสียววูบวาบ
เธอไม่กล้าผลักไสดิ้นรน กลัวเจ้าหนุ่ยจะคิดว่าเธอเปลี่ยนแปลง แต่เมื่อหัวใจมันเริ่มวาบหวิว
เธอก็แกล้งผลักเจ้าหนุ่ย
“เหม็นสาบจะตายไป อาบน้ำอาบท่าเสียก่อน เดี๋ยวจะได้กินข้าวคุยกัน ไป๊”
“โธ่ น้า คิดถึงน้าแทบใจจะขาด หนุ่ยดีใจเหลือเกิน น้าไปอาบน้ำให้หนุ่ยทีซิ”
“บ้า ตัวโตยังกะควายแล้ว ไม่เอาหรอก” เย็นจิตร้องเสียงหลง
“ถึงยังไง หนุ่ยก็ยังเป็นหลานน้านะ”
“ทุเรศ น้ากลัวตาเป็นกุ้งยิงย่ะ”
แล้วเจ้าหนุ่ยก็ผละจากการกอดรัดเย็นจิต พิจารณาเรือนร่างอย่างพินิจพิเคราะห์ ถึงกับจุ๊ย์ปาก
“โอ้โฮ น้านี่ยิ่งแก่ตัวยิ่งบ๊ะใหญ่”
“บ้า เดี๋ยวก็ตบปากเข้าให้หรอก”
เย็นจิตอายจนหน้าแดงเมื่อเจ้าหนุ่ยเว้าซื่อ ๆ แทงใจดำ
ยิ่งเจ้าหนุ่ยจ้องมองหน้าอกเธอ เธอยิ่งขวยเขินจนหน้าแดง
“ไปอาบน้ำ”
เจ้าหนุ่ยหัวเราะก๊ากชอบใจ หันกลับไปหิ้วกระเป๋าที่หน้าประตู เดินตามหลังน้าเย็น
พร้อมกับก้มดูบั้นท้ายที่ค่อนข้างใหญ่กว้างของเย็นจิต อย่างสะท้านใจ
สมัยเป็นนักเรียนปีสุดท้าย เพื่อน ๆ ยกให้หนุ่ยหรือมนัสเป็นยอดสัปดนที่สุด
เช่นประกวดแข่งขันในความแข็งแรงขององคชาติ ความใหญ่ยาว
เป็นหัวโจกในการแอบดูถ้ำมองของนักเรียนสาวเวลาเข้าห้องน้ำ
แม้แต่ครูผู้หญิงก็ไม่ยอมยกเว้น แล้วก็มาวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างครื้นเครง
และชอบสะสมภาพเซ็กส์ ภาพการร่วมประเวณีในท่าพิสดารต่าง ๆ ทั้งไทยและเทศมากมาย...
เพราะฉะนั้นเมื่อเจ้าหนุ่ยเข้าห้องน้ำชำระร่างกาย เย็นจิตก็รื้อกระเป๋า
จัดเสื้อผ้าภายในห้องที่ยกให้เป็นห้องนอนของเจ้าหนุ่ย จึงได้พบอัลบั้มสองสามเล่ม
ล้วนแต่เป็นภาพการร่วมประเวณีสีสวยสด มีทั้งคนไทยและฝรั่งต่างชาติ
พอเปิดเห็นภาพแรก เย็นจิตถึงกับสะดุ้งวาบ..รีบปิดทันที !
แต่แล้วก็อดใจไม่ได้ที่จะพลิกเปิดดูมันเรื่อย ๆ ไป อารมณ์ทางเพศเริ่มตื่นตัว
ตั้งแต่เริ่มวัยสาวเป็นต้นมาจนบัดนี้ เธอเพิ่งเคยมีจิตใจหวั่นไหว...
เริ่มตั้งแต่นมสองเต้าของเธอ ถูกเสียดสีกับบางส่วนของเจ้าหนุ่ยอีก แม้จะไม่ได้ถูกสัมผัสกับมือก็ตาม
แล้วยังส่วนหน้าขาบริเวณเนินโคกสวาทที่เบียดเสียดกับบางส่วนอีก
ความต้องการความใคร่ก็เริ่มทยอยเข้าสู่หัวใจเย็นจิตทีละน้อย
เมื่อเธอปิดอัลบั้ม.. เธอก็ลุกออกจากห้องอย่างเลื่อนลอย แต่หัวใจเต้นแรง...
หลังจากอาหารค่ำและคุยกันถึงอดีตที่ผ่านไปแล้ว
เจ้าหนุ่ยก็หอบเอาหนังสือเข้ามาดูเพื่อสอบเอ็นทรานซ์ในห้องของเธอ
เพราะไฟฟ้าในห้องเจ้าหนุ่ยแสงมันอ่อน ยังไม่ได้เปลี่ยนหลอดไฟ
ส่วนเย็นจิตเดินกระสับกระส่ายมาหยุดยืนที่หน้าต่าง เหม่อมองไปภายนอก คิดฟุ้งซ่าน
จนรู้สึกว่าเจ้าหนุ่ยเดินเข้ามากอดเธอไว้ทางด้านหลังจนแนบแน่น
“หนุ่ยรู้สึกว่าน้าไม่สบายใจ เพราะหนุ่ยหรือเปล่า”
เย็นจิตยังอยู่เฉย ยอมให้เด็กคราวหลานโอบกอด เพราะมันเกิดความอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
“ทำไมหนุ่ยคิดยังงั้น”
เย็นจิตตอบตามความรู้สึกของหัวใจไม่ได้ มันเป็นเรื่องบัดสีใจ
เพราะลอบสังเกตว่า เจ้าหลานชายคนนี้ชอบแอบมองส่วนสัดของเธอตลอดเวลา
โดยเธอทำเป็นเผลอ มันเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้หัวใจเธอเกิดความต้องการตามธรรมชาติ
หนุ่ยยังคงกอดรัดเธอไว้ จนเธอรู้สึกว่ามีสิ่งผิดปกติที่ร่องก้นของเธอ
เธอคาดไม่ผิด เจ้าหนุ่ยคงมีอารมณ์ปรารถนาเช่นเดียวกับเธอ
แต่เธอจะสนองตอบได้อย่างไรในเมื่อเธอมีอายุคราวน้าของเจ้าหนุ่ย เธอกำลังตัดสินใจ
“น้าชักง่วงแล้วล่ะ”
เจ้าหนุ่ยถึงกับผละถอยหลังเมื่อเธอหันมา เจ้าหนุ่ยก้มมองที่เสื้อคอกระเช้าหลวม ๆ ปราศจากยกทรง
มันจงใจมองบัวตูมดอกใหญ่เหมือนไม่เกรงใจ เย็นจิตแสร้งไม่สนใจเดินผละหนี
เจ้าหนุ่ยก็หันมามองก้นของเย็นจิตอีก พร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่
เย็นจิตเดินมาเปิดตู้ยา หยิบขวดยาขวดหนึ่ง หยิบยามาพร้อมกับเทน้ำใส่แก้ว
“จะดูหนังสือก็ดูไป ง่วงเมื่อไหร่ก็ค่อยไปนอน”
“นั่นน้าเป็นอะไรถึงต้องกินยา” เจ้าหนุ่ยสงสัย
“ยานอนหลับ บางทีน้าคิดอะไรมาก ๆ ก็นอนไม่หลับ อาศัยยานี่แหละ ไม่กี่นาทีเท่านั้นหลับเป็นตายเลย
ขนาดปลุกแรง ๆ ยังไม่รู้สึกเลย ช่วยดูแลน้าให้ดีก็แล้วกัน”
เย็นจิตเผลอตัวพูดประโยคสุดท้ายแล้วก็ชะงัก รีบเปลี่ยนคำพูด
“เผื่อขโมยขโจรมันเข้ามา เพราะน้าไม่รู้สึกตัว”
แล้วเย็นจิตก็กินยา เจ้าหนุ่ยก็นั่งเก้าอี้เตรียมดูตำราต่อไป ส่วนเย็นจิตก็เอนตัวลงบนเตียงนอน...
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ เจ้าหนุ่ยเงยหน้ามองบนเตียง น้าเย็นกำลังพลิกตัวไปทางขวา
เท้าขวาเหยียดตรง ส่วนเท้าซ้ายยกก่ายหมอนข้าง งอขึ้นสูง
เจ้าหนุ่ยสนใจบั้นท้ายของน้าเย็นที่มันค่อนข้างใหญ่โตมโหฬาร
เขาไม่มีกะใจจะดูตำรา สายตาลูบไล้ไปตามเรือนร่างคุณน้าอย่างตื่นเต้น
เสียงน้าเย็นกรนเบา ๆ เขาพยายามข่มใจ เรียกเบา ๆ
“น้า...น้าเย็น...”
ไม่มีเสียงขาน แสดงว่าน้าเย็นคงจะหลับเพราะฤทธิ์ยา
เจ้าหนุ่ยพยายามทำใจกล้า ลุกจากเก้าอี้เดินเข้ามาหยุดข้างเตียง
“น้า...” เขาเรียกอีก
ร่างเย็นจิตเคลื่อนไหวเพราะแรงหายใจ ประกอบกับเสียงกรนเบา ๆ
เพื่อให้แน่ใจว่าน้าเย็นหลับแน่ ๆ เจ้าหนุ่ยเอื้อมมือไปจับที่ขาน้าเย็นสั่นเบา ๆ
“น้า...น้าหลับหรือยัง...น้า...” เจ้าหนุ่ยสั่นขาน้าเย็นแรงขึ้น
เมื่อน้าเย็นไม่กระดิกตัว มือเขาเริ่มเคลื่อนขึ้นมาจนถึงชายผ้าถุงที่คลุมแค่หัวเข่า
เขาแกล้งเรียกชื่อน้าเย็นอีก แต่ในขณะเดียวกันก็ค่อย ๆ เลิกชายผ้าถุงขึ้นทีละน้อย ๆ จนเห็นต้นขาอวบใหญ่
มือเจ้าหนุ่ยเริ่มสั่น แต่ใจไม่ยอมหยุดยั้งแค่นั้น เมื่อชายผ้าถุงข้างหนึ่งถูกหนีบทางด้านหน้า
เจ้าหนุ่ยก็ใช้สองมือช่วยดึงออกช้า ๆ จนหลุดจากขาที่หนีบ ถลกมันขึ้น
เลิกจนเผยเห็นก้นถนัดตา มันใหญ่ ขาวเนียน ...
บัดนี้ชายผ้าถุงเลิกขึ้นไปรวมอยู่ที่เอวแล้ว สองก้อนเนื้อใหญ่มหึมาจึงเต็มตา
เจ้าหนุ่ยมันยังเรียกน้า ๆ ด้วยเสียงสั่นเครืออีก เมื่อเห็นน้าเย็นจิตยังอยู่ในอาการปกติ
มันจึงเอามือที่สั่นเทาค่อย ๆ แตะที่ก้น ลูบไล้เบา ๆ ไปจนทั่วก้อนเนื้ออวบใหญ่สองก้อน
มันรู้สึกว่ากางเกงขาสั้นที่มันสวมใส่อยู่เกิดคับเป๋งจนอึดอัด มันต้องถอดออกมารูดซิป
ปล่อยเจ้าท่อนเนื้อกลมยาวหัวบานออกมาให้เป็นอิสระ...
