ชะตาชีวิตของคนเรานี่บางครั้งมันก็พลิกผันอย่างไม่น่าเป็นไปได้ บางคนอยู่ดีมีสุขคิดไม่ถึงว่าอีกวันจะต้องมาตกระกำลำบากอย่างไม่น่าเชื่อ ต่อให้เกิดมาบนกองเงินกองทองหรูๆรวยๆ กินทั้งชาติไม่หมดก็ไม่มีอะไรแน่นอน เหมือนอย่างอีคุณหนูเล็กของผมที่จะเล่าให้ฟังนี่ไงเล่า.... อย่างนี้กระมังที่เขาเรียกว่าดวง
ผมเติบโตมาใน คฤหาสน์หรู แต่เสียดายที่ไม่ใช่ของพ่อแม่ผมหรอกนะ พ่อแม่ผมทำงานอยู่ที่นี่แหละ พ่อเป็นคนขับรถ ส่วนแม่โก้หน่อยกินตำแหน่งใหญ่โตเป็นถึงหัวหน้าคนใช้ เจ้าของบ้านเป็นพ่อค้าใหญ่อายุเยอะแล้ว แต่มีภรรเมียโคตรสวยเลย แล้วก็มีลูกสามคน เป็นผู้หญิงหมด คนโตสวยเปรี้ยวช่วยทำงานอยู่ที่บริษัทของพ่อ คนรองสวยหวานเรียนอยู่มหาลัยใกล้จบแล้ว ส่วนคนเล็กสวยแบบเหี้ยๆเรียนอยู่ ม.5 เรื่องของผมมันเกิดจากอีลูกสาวคนเล็กนี่แหละ
ผมพักอยู่กับพ่อแม่ในห้องคนใช้ ซึ่งเป็นบ้านหลังเล็กๆ แยกออกจาคฤหาสน์หรูของไอ้เสี่ยนั่น ผมเรียนสายอาชีพอยู่วิทยาลัยแห่งหนึ่ง ไม่ใช่คุย แต่ผมเป็นคนหัวดี แม้จะติดเกเรนิดหน่อย ประมาณว่าเรียนบ้างโดดไปสีสาวบ้าง แต่ก็เอาตัวรอดมาได้ตลอด หน้าที่ประจำวันของผมไม่มีอะไรมาก นอกจากเรียนแล้ว ตอนเย็นก็แค่ขับรถไปรับอีคุณหนูคนเล็กที่มันเรียนอยู่โรงเรียนสตรีล้วนชื่อฝรั่งแห่งหนึ่ง อีคนเล็กนี่ไม่รู้ทำไมมันเกลียดผมนัก จะว่าไปแล้วผมก็เป็นคนหน้าตาดีคนหนึ่งจะบอกว่าหล่อเลยยังได้ ขนาดเดินไปไหนถ้าสาวๆไม่ชำเลืองมองก็แอบยิ้มให้เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน แต่หน้าตาก็ไม่ได้ช่วยอะไรในกรณีนี้
อาจเป็นเพราะดวงของเราสองคนมันไม่ถูกชะตากันมาตั้งแต่เวลาตกฟากแล้วมั๊ง อีคุณหนูเล็กมันถึงชอบพูดกระแทกแดกดันผมต่างนาๆ บางทีตอนไปรับ มันก็แกลังให้ผมรอนานๆ ส่วนมันก็เอาแต่เล่นกับอีเพื่อนลูกผู้ดีของมันไม่เห็นทำเหี้ยอะไร แต่ก็ปล่อยให้ผมรอแหง่วอยู่อย่างนั้น ผมนี่มันประเภทวัยรุ่นอารมณ์ร้อนด้วย แต่จะร้อนยังไงก็ต้องพยายามข่มอารมณ์โกรธไว้... ไม่ได้ห่วงตัวเองหรอก แต่ห่วงพ่อกับแม่น่ะ ไม่งั้นจะจับมันมาอัดซักตุ้บตั้บ จริงๆอีนี่มันก็สวยดีหรอก สวยน่ารัก ใสๆ แต่นิสัยเลวๆของมันทำให้ความน่ารักลดไปเยอะ
เรื่องมาเกิดขึ้นวันหนึ่งที่มันแกล้งปล่อยให้ผมคอยนานตามฟอร์มของมัน วันนั้นเป็นวันซวยด้วย เพราะผมดันทะเลาะกับแฟนมาอารมณ์หงุดหงิดอยู่แล้ว พอเห็นมันเอาแต่เล่นกับเพื่อนทำเป็นไม่สนใจผม ก็เลยโกรธจัด ผมก็เลยเดินไปบอกมันดีๆว่า “กลับเลยได้ไม๊พี่ป่วย” อีแสบมันบอกว่าเรื่องของผมไม่เกี่ยวกับมัน ผมโมโหมาก ตอนนั้นไม่สนใจอะไรแล้ว รีบลากมันมาขึ้นรถเลย เพื่อนมันตะลึงเลย ตอนแรกผมนึกว่าอีหนูมันคงจะดิ้นแต่มันกลับนิ่งปล่อยให้ผมลากมันมาขึ้นรถ คิดไปแล้วมันคงอายเพื่อนมันน่ะ คงรู้สึกเสียหน้าที่โดนไอ้เด็กขับรถมาลากตัวไปต่อหน้าเพื่อน
พอขึ้นรถได้คราวนี้มันอาละวาดด่าผมใหญ่เลย บอกว่าจะไปฟ้องพ่อให้ไล่ผมออกทั้งครอบครัว ผมทำเป็นไม่สนใจ แต่ก็ใจหายเหมือนกันตอนนั้นเริ่มคิดแล้วว่าไม่น่าวู่วาม พอกลับถึงบ้านมันก็ไปฟ้องพ่อมันจริงๆ ไอ้เสี่ยมันโกรธมากจะไล่ผมออกกันทั้งบ้าน แต่คุณนายเจ้าของบ้าน กับลูกสาวคนกลางนั้นช่วยกันห้ามไว้ ผมยอมรับในน้ำใจเลยว่าสองคนนี้เป็นคนที่ยุติธรรมที่สุดในบ้าน คุณหนูคนกลางถึงกับบอกว่าน้องสาวเธอเจ้าอารมณ์ คงจะมายั่วผมเสียมากกกว่า โอ้โฮ ความรู้สึกผมตอนนั้นมองเธอไม่ผิดไปจากนางฟ้าเลยครับ นอกจากสวยกว่าอีคนเล็กอย่างไม่เห็นฝุ่นแล้ว ยังนิสัยดีอย่างกับไม่ใช่พี่น้องกัน
ในที่สุดพ่อเธอก็ยอมครับ แต่ถึงยังไงเลือดย่อมต้องข้นกว่าน้ำวันยังค่ำ ไอ้เสี่ยมันลำเอียงห็นแก่ลูกสาวมันมากกว่าอยู่แล้ว จึงไม่สอบถามเหตุผล แต่ถ้าจะเอากันจริงๆผมก็ยอมรับอย่างลูกผู้ชายว่าผิดเหมือนกัน ตกลงเรื่องนั้นลงเอยด้วยการที่ พ่อแม่ผมได้อยู่ต่อไป ส่วนผมถูกคาดโทษไว้ ว่าถ้าก่อเรื่องอีกจะถูกเฉดหัวออก
เรื่องมันควรจะจบ แต่อีคุณหนูเล็กมันเสือกไม่ยอมจบ มันคงแค้นผมมาก มันแกล้งเอาแหวนมาซ่อนไว้ในห้องผม ถึงผมจะไม่เห็นว่ามันเป็นคนเอามาไว้ แต่ผมรู้ว่ามันเป็นคนทำแน่ๆ เพราะผมไม่เคยมีเรื่องกับคนอื่นในบ้าน แหวนนั้นเป็นของคุณนายเจ้าของบ้าน พอแหวนหายทั้งบ้านก็วุ่นกันไปหมด อีคนเล็กมันใส่ไฟว่าเห็นผมไปป้วนเปี้ยนตรงหน้าห้องนอนแม่มัน โธ่...บ้านหลังนั้นน่ะผมเหยียบนับครั้งได้แลย แล้วจะไปเข้าห้องนอนคุณนายได้ยังไง แต่อีคนเล็กมันยืนยันหนักแน่น คุณนายก็เลยมาค้นห้องผม แล้วก็เจอแหวนที่อีคุณหนูคนเล็กมันเอายัดไว้ เชื่อไม๊ว่าคราวนี้ไม่มีใครเชื่อผมเลย ทั้งๆที่ผมไม่เคยมีประวัติทางด้านขโมยมาก่อนแท้ๆ ก็แน่ล่ะ ทุกคนย่อมต้องเชื่อคุณหนูเจ้าของบ้านมากกว่าไอ้เด็กลูกคนใช้อย่างผม คราวนี้แม้แต่พ่อผมก็ไม่เชื่อ แกเฆี่ยนผมด้วยความโกรธ หวดจนผมเนื้อแตกจนแม่ต้องห้ามไว้ แม้แต่คุณนายก็ยังทนดูไม่ได้ พ่อไล่ผมออกจากบ้าน แม่อยากจะรั้งไว้ก็รั้งไม่ได้ วันนั้นคุณหนูกลางไม่อยู่เพราะติดทำกิจกรรมอยู่ที่มหาลัย ถ้าเธออยู่เธออาจจะช่วยผมก็ได้เพราะเธอเป็นคนที่มีเมตตา ตอนนั้นทุกๆคนยกเว้นแม่ผมสรุปตรงกันว่าผมเป็นตัวปัญหา
ผมไม่โกรธคนอื่นเลย ไม่โกรธใครเลย ผมโกรธอยู่คนเดียวก็คืออีคุณหนูคนเล็กนั่นไง...
ด้วยความแค้น ผมจึงออกจากวิทยาลัยทั้งๆที่ยังเรียนไม่จบ ผมตัดสินใจลงใต้มาอยู่หาดใหญ่กับเพื่อน ที่นี่ผมได้รับตำแหน่งใหญ่โตเป็นถึงผู้จัดการคลับ เอ้อ...พูดให้เพราะไปงั้นแหละจริงๆมันก็ไม่ต่างอะไรจากแมงดาคุมซ่องนั่นแหละ จะต่างกันหน่อยก็ตรงที่นี่มันซ่องระดับไฮโซ พวกกระเป๋าหนักเท่านั้นที่เข้ามาได้ พวกมนุษย์เงินเดือนต่ำนี่หมดสิทธิ ผมได้ตำแหน่งใหญ่โตก็เพราะเพื่อนผมเป็นเจ้าของคลับนั่นเอง ตอนมาผมไม่รู้มาก่อนเลยนะว่าเพื่อนผมจะได้ดีถึงขนาดนี้ ถ้ารู้ผมย้ายมาทำที่นี่ตั้งนานแล้ว ไม่ต้องไปเสียเวลาเรียนให้โง่หรอก เพราะทำที่นี่เงินดี แถมยังได้เย็ดสาวๆลูกผู้ดีไม่ซ้ำหน้ากันด้วย
ไม่ได้พูดเล่นนะครับ คลับของเพื่อนผมนี่ไม่ธรรมดา ผู้หญิงที่มาอยู่นี่ทุกคนเริ่มต้นจากการเป็นสาวบริสุทธิ์ หรือไม่ก็พวกลูกผู้ดีมีตระกูลกันทั้งนั้น แล้วสาวๆพวกนี้มาจากไหนหรือครับ อดใจรอก่อน เดี๋ยวผมจะมาเล่าให้ฟังต่อ....
