ตำแหน่งที่ไวต่อความรู้สึก แปรสภาพเป็นคล้ายกับหยาดเพชร
ที่ถูกเป่าให้ลอยเคว้งคว้างไปในอากาศ
มันแตกระเบิดกระจัดกระจายเป็นประกายแพรวพราวเต็มท้องฟ้าไปหมด
จนดิฉันรู้สึกพร่างพรายแม้กระทั่งกำลังหลับตาอยู่อย่างนั้น
“อูยยย ย ... ตั้ม.. ตั้ม...ที่รัก.. ตั้มที่รัก ...ที่รัก .อูยยย ย...โอยยยย
ย ย ย ย ”
ปลายเท้าของดิฉันแข็งทื่อยันไว้กับฟูก ขณะที่บั้นท้ายลอยคว้างขึ้นในอากาศ
ความสุขสุดเหวี่ยงแตกซ่านกระจายมาจากทุกอณูเนื้อ
ดิฉันหอบหายใจแรงเหมือนคนที่กำลังจะขาดใจ ความสุขสุดยอด
เปรียบเหมือนน้ำป่าที่ซัดโถมเข้ามาอย่างรุนแรง
และพัดพาทุกสิ่งทุกอย่างที่กีดขวางให้หายวับไปไนพริบตา
ดิฉันได้ก้าวมาถึงจุดสูงสุดของปรารถนาแล้ว ...ด้วยนิ้วน้อยๆของตัวเอง
บั้นท้ายของดิฉันตกลงมากับพื้นเตียงอย่างรุนแรง ความปิติ... อ่อนระโหย..
และฉ่ำชื้น เริ่มกระจายตัวขึ้นอย่างช้าๆ วูบแรกของความรู้สึกที่กลับคืนมา
ก็คือท่อนล่างที่เปลือยเปล่า กางเกงในกรอมอยู่ที่ข้อเท้า
ภวังค์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ทำให้ฉันไม่รู้สึกตัวเลยว่าได้ถอดกางเกงในไปตั้งแต่เมื่อไหร่
ดิฉันหน้าแดงด้วยความอับอาย
เมื่อรู้สึกว่าเนินนูนของดิฉันเปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้าเสี่ยเฮง
“สุดยอดมากเลย...ที่รัก สุดยอดที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมาในชีวิต”
เสียงปรบมือชมเชยดังขึ้น พร้อมกับความรู้สึกว่ามีอะไรเสียบเข้ามาในร่องหลืบ
ดิฉันรีบลุกขึ้นนั่ง เต้านมของดิฉันเปลือยเปล่าเต้นกระเพื่อม
ดิฉันรีบก้มลงดูสิ่งที่ถูกเสียบลงในร่องหลืบของตัวเอง ทันใดนั้นเอง
ดิฉันก็รู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้าด้วยความโกรธ หู้อื้อตาลายไปหมด
สิ่งที่ถูกเสียบในความสาวของดิฉันมันเป็นแบ๊งค์ห้าร้ายที่ถูกม้วนไว้
ดิฉันรีบดึงออกมาแล้วเงยหน้าขึ้นมองเสี่ยเฮง
สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกหื่นกระหายและหยามเหยียด
“ผมให้ทิปคุณห้าร้อยบาท เพราะคุณทำได้เยี่ยมยอดถูกใจผมมาก
ผมอยากจะให้มากกว่านี้นะ แต่อยู่ในคุกแบบนี้
ได้ตั้งห้าร้อยก็หรูแล้วไม่ใช่รึ”
“ไอ้ระยำ! วิปริต!” ดิฉันด่าด้วยความโมโหสุดขีด ความโกรธ
ความคับแค้นพุ่งพล่านจนแน่นอยู่ในอก
“ผมได้ยินคุณครวญครางถึงไอ้ตั้มแฟนคุณ คิดถึงมันมากหรือ ลืมมันซะเถอะที่รัก
ผมได้ข่าวว่าตอนนี้มันกำลังมีความสุข เพราะได้ผัวเป็นฝูง
ผมว่าตอนนี้มันคงตัวอ่อนระทวยออดอ้อนผัวให้อัดถั่วดำมันอยู่มั๊ง”
“ไอ้เหี้ย” ดิฉันตะโกนด่าด้วยความโกรธแค้น พุ่งกระโจนเข้าไปหาอย่างคนเสียสติ
ผลัวะ!
ฝ่ามือของมันฟาดเข้ามาที่แก้มของดิฉันอย่างรุนแรง จนเลือดกลบปาก
ดิฉันผวาฟุบลงไปกับเตียง
“อีกะหรี่โสโครก มึงกล้าสู้กับกูเหรอวะ”
มันตามเข้ามาจิกกระชากผมดิฉันขึ้น
ดิฉันหลับหูหลับตาเหวี่ยงหมัดสะเปะสะปะซึ่งมันไม่โดนอะไรเลย
ในขณะที่หลังมือของเขาฟาดกลับมาโดนหน้าดิฉันอีกครั้ง จนล้มกลิ้งลงกับเตียง
ด้วยสายตาที่พร่างพรายด้วยน้ำตา ดิฉันเห็นประตูลูกกรงถูกเปิดออก
พร้อมกับพัศดีกับพี่แก้วที่วิ่งเข้ามา
ทั้งคู่ช่วยกันฉุดเสี่ยเฮงออกจากร่างของดิฉัน เขาดิ้นรนเหมือนคนบ้า
“ปล่อยผมนะพัศดี ผมจะสอนให้อีนี่มันรู้ว่าใครเป็นใคร”
“หยุดบ้าได้แล้ว” พัศดีตะคอกใส่เขาด้วยเสียงดัง
ในขณะที่ดิฉันดึงยกทรงขึ้นมาสวม แล้วซุกตัวหลบเข้าไปในผ้าห่ม
งอเข่านั่งคุดคู้ ร้องไห้โฮอย่างตกใจ พี่แก้ววิ่งเข้ามาโอบกอดดิฉันไว้
พลางลูบไล้ไปมาตามเนื้อตัว อย่างปลอบประโลม
“คุณไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่ที่นี่แล้ว กลับไปซะ”
พัศดีพูดเสียงเรียบๆ เสี่ยเฮงพยายามสงบสติลง
แล้วถามพัศดีด้วยน้ำเสียงที่ขุ่นมัว
“นี่คุณกล้าไล่ผมหรือพัศดี”
“ใช่ เพราะเสี่ยทำผิดข้อตกลง เสี่ยทำร้ายเธอ”
“ตลกชิบหายเลยว่ะ นี่คุณยอมมีเรื่องกับผมเพราะนังกะหรี่เนี่ยนะ”
“ผมเป็นผู้ปกครองที่นี่ คำพูดของผมต้องเชื่อถือได้
ถ้าคนของผมผิดเขาจะถูกทำโทษ แต่ถ้าเขาไม่ผิดเขาจะได้รับการปกป้อง”
“ด้วยอะไรล่ะ ตำแหน่งของคุณรึ?”
“ด้วยชีวิตของผมก็ได้... ถ้าจำเป็น” น้ำเสียงของพัศดีเด็ดเดี่ยวมั่นคง
และใครก็ตามที่เห็นสีหน้าของเขาจะรู้ดีว่า
ไม่มีใครหรืออะไรที่จะเปลี่ยนแปลงความคิดของเขาได้
ดิฉันรู้สึกได้ถึงความปลอดภัยมั่นคงภายใต้สีหน้าท่าทางที่เด็ดเดี่ยวแบบนั้น
“กอดเก้าอี้ของคุณให้ดีเถอะ เพราะมันจะอยู่กับคุณได้ไม่นาน
ผมจะบอกเรื่องนี้กับนายคุณ”
“ผมอธิบายกับท่านได้” พัศดีตัดบท “แก้ว ไปส่งเสี่ยที่รถ”
เขาหันมาสั่งพี่แก้วเป็นการจบการสนทนา
เสี่ยเฮงหันหลังเดินกลับไปอย่างหัวเสีย ส่วนพี่แก้วนั้นลูบศีรษะดิฉันเบาๆ
ก่อนจะลุกขึ้นเดินเขาตามออกไป
พัศดีเดินเข้ามาหาดิฉันที่ข้างเตียง เขาตรวจบาดแผลบนหน้าดิฉันอย่างทะนุถนอม
จากนั้นก็เดินออกไปแล้วกลับมาพร้อมกับยาฆ่าเชื้อและกล่องสำลี
เขาเช็ดคราบเลือดที่ริมฝีปากและคางของดิฉัน ดึงผ้าห่มลงไปกองที่เอว
จากนั้นก็เช็ดรอยเลือดที่ไหลมาตามลำคอทรวงอก และยกทรง
จากนั้นก็ดึงร่างดิฉันให้พิงไปที่อกของเขา
“รุ้งปลอดภัยแล้ว จะไม่มีใครทำอะไรรุ้งได้อีก”
“ขอบคุณ..ขอบคุณค่ะ เขาน่ากลัวเหลือเกิน” ดิฉันตอบเขาเสียงสั่นเครือ
พัศดีดึงดิฉันเข้าไปโอบกอด ดิฉันซุกหน้าลงไปที่แผงอกของเขา
ดิฉันยังหวาดผวาและต้องการความอบอุ่น
และดิฉันก็ได้สิ่งนั้นจากอ้อมกอดที่แข็งแรงของเขา
“ท่านดีกับรุ้งมาก รุ้งคงต้องตายแน่ถ้าท่านไม่เข้ามา รุ้งกลัวเหลือเกิน”
“ผมเห็นแล้ว ผมวิ่งเข้ามาทันที แต่ก็ไม่เร็วพอที่จะปกป้องรุ้งได้ ผมเสียใจ
ผมรับรองว่าจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก”
“ท่านสัญญานะคะ”
“แน่นอน”
มือของเขาเชยคางดิฉันให้เงยขึ้น แล้วก็ก้มลงจูบริมฝีปากที่ยังบวมเป่ง
และเริ่มต้นจูบมันอย่างดูดดื่ม
มือหยาบกร้านของเขาโอบไหล่ที่เปลือยเปล่าของดิฉันไว้
ดิฉันตอบรับจุมพิตของเขาด้วยความชุ่มขื้นและนุ่มนวล มือลูบไล้ไปมาบนใบหน้า
ของเขา การตอบสนองของดิฉันทำให้เขาได้ใจ
นิ้วของเขาเลื่อนไต่ไปบนตะขอยกทรงแล้วปลดมันออก
ทรวงอกขาวผุดผ่องของดิฉันลอยเด่นอยู่ตรงหน้าของเขา
ยอดทรวงสีชมพูชูชันเหมือนจะรอการเล้าโลมจากเขา
“คุณสวยเหลือเกิน รุ้ง” เขาพึมพำ ก้มศีรษะต่ำลง ปลายลิ้นโลมไล้ไปมาบนยอดทรวง
“อย่า .. อย่าค่ะ” ดิฉันครวญคราง แต่เขาไม่สนใจฟัง
ริมฝีปากของเขาห่อกระชับยอดทรวงไว้หมด
ขณะที่ลิ้นของเขาดุนดันสลับกับดูดเม้มจนมันชูชันเต่งขึ้นไปอีก
มือของเลื่อนต่ำลง สอดเข้าไปในขอบกระโปรงของดิฉัน
สัมผัสความเปล่าเปลือยของเนินเนื้อ
ดิฉันหอบหายใจถี่เร็ว เมื่อมือของเขาคลึงเคล้าไปมาที่ปุยขน
และในขณะที่เขากำลังจะล่วงเลยไปกว่านั้น ดิฉันก็รู้สึกตัว ใจหายวาบ
ปัดมือเขาออก แล้วผลักไสเขา
“อย่าค่ะ ท่าน อย่ารังแกรุ้ง ได้โปรดเถอะ”
“ทำไม” เขาถามเสียงแหบแห้ง
“รุ้งอยากอยู่คนเดียว ขอโทษเถอะค่ะ... ขอโทษจริงๆ”
เขายอมปล่อยร่างดิฉันออก ลุกขึ้นยืน
“ผมขอโทษ ผมเข้าใจ รุ้งพักผ่อนก่อนนะ ผมจะมาใหม่วันพรุ่งนี้”
“ขอบคุณค่ะ”
พอเขาเดินออกไป ดิฉันก็นั่งยกเข่าชันขึ้นมาแล้วฟุบหน้าลงไปร้องไห้
ไม่สนใจกับทรวงอกที่เปล่าเปลือยและชายกระโปรงที่เปิดออก
ทำไมดิฉันจึงยอมปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเขาถึงขนาดนั้น ดิฉันอ่อนแอลงไปทุกที
เพียงแค่เขาทำดีกับดิฉันเพียงเล็กน้อย ดิฉันก็ใจอ่อนเสียแล้ว...
ก็ที่ดิฉันเป็นอย่างนี้ก็ไม่ใช่เพราะเขาหรอกหรือ...
ดิฉันร้องไห้อย่างเจ็บช้ำใจ
ความดีครั้งนี้ของเขาทำให้ดิฉันเสียหลักและไร้จุดยืน
อยากจะเกลียดเขาแต่ก็สำนึกขอบคุณเขา
สุดท้ายก็กลายเป็นความละอายใจที่มีต่อตั้ม…
ดิฉันว้าเหว่และสับสนเหลือเกิน...
