ครู่ใหญ่ต่อมา ก็มีผู้คุมชายและหญิงสองคนเข้ามาหาดิฉัน ซึ่งกำลังนอนหลับสนิท พอพวกเขาแก้มัดออกจากเก้าอี้ดิฉันก็ทรงตัวไม่อยู่ ขาพับเพราะทานน้ำหนักตัวเองไม่ไหว ลงไปกองอยู่บนพื้น พลางสะอื้นอย่างควบคุมสติไม่อยู่ ในขณะที่ขาปวดเหมือนโดนเข็มคอยทิ่มอยู่ กล้ามเนื้อน่องขาก็กระตุกถี่ พวกเขาลากฉันขึ้นมาบนเก้าอี้ ผู้คุมหญิงคุกเข่าลงตรงหน้าและนวดจนกล้ามเนื้อขารู้สึกคลายตัวจนยืนได้อีกครั้ง
พวกเขาพาฉันไปที่ห้องๆหนึ่ง มันเป็นห้องที่แปลกมากทีเดียว มีซี่กรงอยู่ตรงหน้าห้องนั้นซึ่งบอกให้รู้ว่ามันเป็นห้องขัง แต่ข้างในนกลับถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่เหมือนห้องนอนตามบ้านทั่วไป มีเตียงนอนขนาดใหญ่ที่นอนได้สองคนปูไว้ด้วยผ้าคลุมเตียงลายการ์ตูนน่ารัก มีตู้เสื้อผ้า และโต๊ะเดรื่องแป้ง เฟอร์นิเจอร์ที่ใช้แม้จะไม่ถึงกับเป็นของหรูหราราคาแพง แต่มันก็ถูกออกแบบไว้อย่างน่ารักและดูดี
ยิ่งมาอยู่ในสถานที่แบบนี้ทำให้ห้องนี้ดูเหมือนสวรรค์ไม่มีผิด ผู้ชายวัยกลางคนยืนอยู่ในห้องนั้น หน้าของเขาคมเข้ม ใต้จมูกมีร่องรอยของการโกนหนวดที่ไม่เกลี้ยงนักทำให้เห็นรอยเขียวครึ้มไปถึงตามคาง ซึ่งทำให้บุคลิกสง่าของเขามีร่องรอยของความเถื่อนเจือปนด้วย เขายืนนิ่งๆ ในขณะที่มองดู ผู้คุมหญิงพาดิฉันไปที่ห้องน้ำ เธอช่วยดิฉันล้างหน้าซับน้ำและฉีดยาพ่นจมูก ผู้คุมหญิงมีท่าทางที่ไม่เป็นกันเองแต่ก็ทำงานคล่อง ดิฉันรู้สึกสดชื่นที่ได้ชำระสิ่งสกปรกออกจากหน้า แม้จะยังรู้สึกถึงความอับและเหนอะหนะในกระโปรง ผู้คุมหญิงพาดิฉันเดินออกมาแล้ว กดร่างดิฉันเบาๆเป็นสัญญาณให้ดิฉันนั่งลงบนเตียง แล้วเดินไปยืนอยู่ข้าง ๆ ชายคนนั้น “ผมชื่อพิชิต เป็นพัศดีของที่นี่” ชายคนนั้นแนะนำตัว เสียงของเขาเหมือนดังแว่วมาแต่ไกล แม้การล้างหน้าจะทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้างแต่ดิฉันก็เหนื่อยและเพลียเหลือเกิน “ผมชื่นชมคุณมานานแล้วครับ คุณรุ้ง คุณสวยแล้วก็สง่า ผมเก็บหนังสือที่มีภาพคุณไว้ทุกเล่มเลย “ เขาพูดพลางหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมาโชว์ มันเป็นแฟชั่นชุดว่ายน้ำที่ดิฉันถ่ายไว้เมื่อตอนช่วงฤดูร้อน ชุดว่ายน้ำสีดำรัดเอวที่คอดกิ่ว ขณะที่สะโพกของดิฉันผายตึงเหมือนกับจะกล้าท้าให้นักวิจารณ์ทุกคนหาข้อติ หุ่นของดิฉันฟิตเปรี๊ยะในตอนนั้น แฟชั่นชุดว่ายน้ำที่ลงในหนังสือเล่มนี้เป็นชุดที่ดิฉันโปรดปรานมากที่สุด “คุณกำลังเป็นนางแบบดาวรุ่งที่มีอนาคตที่สดใส ผมไม่อยากเชื่อจริงๆว่าในทีสุดคุณจะต้องลงเอยด้วยการมานั่งคุยกับผมที่นี่ น่าเสียดาย และน่าสงสารจริงๆครับ คุณรุ้ง” ปากเขาบอกคำว่าสงสาร แต่ดิฉันไม่เห็นความสงสารในแววตาและน้ำเสียงซักนิด “คุณดูอิดโรยมากเลยนะ ผมคงต้องยอมรับว่าสภาพในนี้มันไม่ดีนัก โดยเฉพาะกับสาวสวยๆอย่างคุณรุ้ง” “ท่านต้องการอะไรคะ” เป็นครั้งแรกที่ดิฉันพูดเสียงหวานนับจากออกจากศาล มือก็ลูบไล้ไปมาบนเตียง มันอ่อนนุ่มจนดิฉันอยากจะนอนลงไปซะเดี๋ยวนั้น “คุณนี่ไม่ยอมเสียเวลาซักนิดเลยนะทั้งๆที่เรามีเวลาเหลือเฟือ” พัสดีหัวเราะเบาๆ “คุณรุ้งคิดว่าห้องนี้เป็นยังไง ...ไม่เลวเลยใช่มั๊ย” “ค่ะ” ดิฉันพยักหน้า หากในใจคิดว่ามันแทบจะเป็นสวรรค์เลยทีเดียวหละ “ผมจะให้คุณได้อยู่ในห้องนี้จนถึงวันเดินออกจากห้องขังเลยก็ได้ ผมมีอำนาจเต็มที่นี่” “....แต่ท่านคงไม่ยอมให้ดิฉันมาอยู่ฟรีๆใช่มั๊ยคะ” ดิฉันถาม พัศดีหัวเราะลั่น “คุณเป็นคนฉลาด ผมชอบคุณก็ตรงที่คุณฉลาดกว่าผู้หญิงสวยๆทั่วไปนี่แหละ มันมีข้อแลกเปลี่ยนจริงๆด้วย” ดิฉันนิ่งเงียบรอให้เขาพูดต่อ “ผมรู้จักผู้ใหญ่หลายคน คุณรุ้งรู้มั๊ย ว่าพอท่านเหล่านั้นรู้ว่าคุณจะเข้ามาอยู่ที่นี่ สายโทรศัพท์ของผมแทบจะไหม้ในวันนั้นเลย” เขาคุยอย่างตื่นเต้น ดิฉันเริ่มเข้าใจอะไรลางๆ ความฉุนเฉียวเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ “ท่านเหล่านั้นสนใจคุณมาก ถ้าคุณยอมเชื่อฟังผม ไม่เพียงแต่คุณจะได้นอนบนเตียงนุ่มๆเท่านั้น แต่อาหารการกิน ข้าวของเคริ่องใช้จะมีให้คุณอยู่อย่างสบายไม่แพ้ข้างนอกเล..”
เขาพูดไม่ทันขาดคำ ดิฉันก็ฟิวส์ขาดพุ่งกระโจนเข้าใส่เขาเหมือนคนบ้า “ไอ้คนอัปปรีย์ .. มึงเห็นกูเป็นกะหรี่รึไงวะ” ดิฉันกำหมัดแน่นพุ่งเข้าใส่เขาอย่างรวดเร็ว แต่มันยังไม่เร็วพอ เพราะผู้คุมชายที่ยืนอยู่ข้างๆ คว้าดิฉันไว้ทัน เขากอดดิฉันไว้ไปแน่นเหมือนปลอกเหล็ก ดิฉันดิ้นรนปากก็ด่าทอไม่หยุด สักพักดิฉันก็ตกใจ เมื่อรู้สึกตัวว่าผู้คุมชายคนนั้นกอดฉันไว้แน่นในลักษณะที่ทาบแขนไว้บนทรวงอก ในขณะที่ความแข็งขันของเขาดุนดันอยู่ที่บั้นท้ายของดิฉัน ดิฉันรีบทำตัวให้สงบนิ่งพลางบอก “ปล่อยนะ ชั้นอยู่นิ่งๆแล้ว” มันหัวเราะฮิฮะแบบชอบใจ ส่ายก้นบดเบียดของมันเข้ากับที่บั้นท้ายของดิฉัน แต่ไม่ยอมปล่อย ดิฉันเห็นรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าของ ทั้งพัศดีและผู้คุมหญิงด้วย “ปล่อยเธอซะ” ในที่สุดพัศดีก็สั่ง ซึ่งมันก็ยอมปล่อยแต่โดยดี “คุณรุ้งยังไม่ตกลงก็ไม่เป็นไร คุณมีเวลาคิดเหลือเฟือ อีกสองสามวันผมจะเรียกคุณมาถามใหม่” เขาพูดกับดิฉันอย่างยิ้มๆ ราวกับเชื่อมั่นว่าสามารถกล่อมดิฉันให้เชื่องได้ “ผู้คุมพาเธอไปได้แล้ว บอกเพื่อนโง่ๆของคุณด้วยว่า อย่าทำให้หน้าเธอเป็นรอยช้ำอีก มันมีค่ามากสำหรับเรา” ทั้งคู่รับคำอย่างนอบน้อม แล้วพาดิฉันเดินออกมา
