ตอนที่ 1 เปิดเทอมใหม่ที่น่าปวดหัว!!!! ก็น้องรหัสของผมเป็น????…
6 มิถุนายน 2548
ผม…เอก คเชนทร์หรือที่ใครต่อใครต่างชอบเรียกชื่อเล่นว่า บอล…ตอนนี้กลับมานอนที่บ้าน…???…ทำไมผมถึงไม่นอนที่หอน่ะหรือ?…คำตอบง่ายๆ สั้นๆ…
เพียงแค่คําเดียวคือ... เหงา…
แบบว่าทุกทีเวลาอยู่บ้านจะมีสาวๆมานอนข้างกายอยู่เสมอแต่นี่พอไปนอนที่หอแค่ไม่กี่คืนมันดัน
เกิดความเหงาเปลี่ยวขึ้นมาอย่างถนัดใจ…
คืนนี้หลังจากเลิกงานพิเศษตอนเที่ยงคืนกว่าๆผมจึงยอมขี่รถทนฝ่าสายฝนเย็นเฉียบกลับมา บ้าน…
กะ ขอนอนซุกไซร้ไออุ่นของนางฟ้าผู้งดงามทั้ง 3…คนใดคนหนึ่งก็ได้...หรือจะเบิ้ล 2 ก็ดีหรือให้ทำแฮททริคก็ไม่เกี่ยง…แต่อนิจจา…ผมเสือกลืมนึกไปว่า…เดี๋ยวนี้จะ ให้ย่องเข้าห้องนู้นเดินออกห้องนี้มันทําได้ไม่ง่ายซะแล้ว…
เพราะว่ามี หญิงสาว 2 คนพี่น้องซึ่งมีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องของผม…คนแรกฝนหรือชื่อจริง…หยาดฝน เด็กสาววัย 17 จอมแก่นแก้ว…ผู้มากไปด้วยอารมณ์สนุกสนาน(ในการกลั่นแกล้งคน)อยู่เป็นนิจ…และ คนที่2…พี่แคทหรือสุรีย์พรรณ…พี่สาววัย 21 ปีของฝนเป็นหญิงสาวผู้ถึงพร้อมด้วยรูปโฉม,กิริยามารยาทและความรู้…(แถมนิสัย ยังแตกต่างกับน้องสาวราวฟ้ากับเหวด้วย)…
เท่าที่ผมรู้…เธอมีชายหนุ่ม มากมายให้ความสนใจและพร้อมจะมาเสนอตัวให้พิจารณาเลือกไปเป็นแฟน… แต่ผมยังไม่ค่อยเข้าใจตรงที่ว่าทำไมพี่แคทถึงได้บอกปัดไมตรีจากผู้ชายเหล่า นั้นเสียและพยายามหลีกเลี่ยงการพบปะพูดคุยใกล้ชิดต่อเพศตรงข้ามนักก็ไม่ ทราบ???…
ทั้งคู่ขนของใช้สัมภาระส่วนตัวมาพักอาศัยที่บ้านของเราตั้งแต่เมื่อ3วันก่อน…เพราะฝนน้องสาว
สอบเข้ามหาลัยที่ผมเรียนอยู่ได้ (เชอะ!!!) …ส่วนพี่สาวทำเรื่องโอนย้ายหน่วยกิตจากมหาลัยในจว.ลำปาง
มาเรียนต่อที่เดียวกัน…เอาเถอะ… นี่มันไม่ใช่เรื่องที่ผมจะต้องเอามาใส่ใจอะไรมากมายสักหน่อย…
เฮ้อ!!!...ในเมื่อไม่ได้นอนกับสาวสวยมหาลัยไฟสวาทร้อนแรง….เด็กสาวมัธยมไร้เดียงสาแต่ไม่ไร้ลีลา…
แม่ยายคนงามสาวใหญ่พราวเสน่ห์…แต่แค่ได้มานอนเตียงนุ่มๆของตัวเองก็ยังดีละวะ…ไม่เสียเที่ยวที่กลับมา…เวลาล่วงเลยไป…ผมลืมตาตื่น…
“อุ…อือออ…อะไร?…เพิ่งจะตี 5 กว่า…จะตื่นมาทำไมเนี่ย?…ยังไม่ถึงเวลาสักหน่อย…อูยย…เหน็บกิน…”
ผม พูดกับตัวเองขณะพลิกตัวมองนาฬิกา…วันนี้คือวันเปิดเทอมภาคเรียนใหม่…ผมขึ้น ชั้นปีที่ 2 แล้วหรือ??…เวลามันช่างผ่านไปรวดเร็วจริงๆ…1ปีที่ผ่านมามีเหตุการณ์ต่างๆมาก มายเกิดขึ้นทั้งดีและไม่ดี…ทั้งสุขและทุกข์…อื๋อ??…
ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้สักหน่อย…นี่มันเวลานอนพักผ่อน…ผมจึงปิดเปลือกตาลง…ก่อนผล็อยหลับไปอีกครั้ง…
เวลาผ่านไปอีกนานเท่าไหร่ไม่รู้…เอ๊ะ??…ผมรู้สึกเจ็บๆคันขยุกขยิกบริเวณคาง??…
มัน เหมือนมีอะไรบางอย่างมาดึงเครารู้สึกเจ็บจี๊ดๆด้วย …เฮ้ย!!!…ใครกำลังทำอะไรอยู่ตรงคางของผมกัน??….ตายังมองภาพเบลอๆแต่พอจะเห็น คนๆหนึ่งโน้มใบหน้ามาใกล้จนห่างจากผมแค่
ไม่ถึงคืบ…เจ้าของร่างนั่นคือหญิงสาวคนหนึ่ง…กำลังทำอะไรน่ะ???…
และสาวเจ้านางนี้พอรู้ว่าผมตื่นแล้วจึงมองสบตาก่อนมอบรอยยิ้มให้ผมเห็นเรียวริมฝีปาก
บางสีชมพูอ่อนและฟันขาวสวยเรียงเป็นระเบียบ…
พร้อมเอ่ยเสียงทักทาย… “…ว้า!!…ตื่นซะละ…อิ…ฮิฮิ…”
“ฝน!!!…นี่อะไรของเธออีกล่ะ???…เข้ามาทําไมที่ห้องฉัน??…”
“เฮะเฮ่...นอนกินบ้านกินเมืองนะนายน่ะ…นี่สายแล้วนา...ฮื่อ…ถ้าตื่นช้ากว่านี้อีกแป๊ปเดียวละก้อ…”
ผม ลุกขึ้นนั่งมองฝน…สาวน้อยวัย 17 ปีลูกพี่ลูกน้องผู้มาจากลำปาง…ลูกสาวคนเล็กของอาอรนิภาผู้เป็นน้องสาวแท้ๆ ของพ่อผม…เธอฝากฝังลูกสาวทั้ง 2 คนไว้กับแม่กวางเพื่อมาเรียนต่อมหาลัยที่นี่และพักอาศัยที่บ้านของผม ด้วย…โอ๊ะ??… ฝนอยู่ในชุดนักศึกษาน้องใหม่ ปี 1นั่งห้อยเท้าตรงปลายเตียงกำลังเสยเรือนผมยาวประบ่าที่เริ่มทิ้งภาพลักษณ์ ของนักเรียนมัธยมปลายไปบ้างแล้ว… นอกจากนี้เสื้อนักศึกษาสีขาวดูกลมกลืนกับผิวเนียนขาวและเรือนร่างของเด็กสาว วัยแรกแย้ม…
กระโปรงจีบยาวแค่เข่าสีกรมท่ามันยังดูตัดกับเรียวขาและปลีน่องเพรียวยาวของเธออีกด้ว ยมือข้างหนึ่งของฝนถือที่โกนหนวด…
นั่น มัน?…ของขวัญวันเกิด 19 ปีที่บุศยาสาวสวยเอกบริหารให้กับผมผ่านทางเก๋เพื่อนของเธอ…???อ๊ะ??…หรือ ว่า…พอเอามือลูบคางตัวเอง… เอาแล้วมั้ยละ…มีขนติดอยู่ที่มือผม…ยัยเขี้ยวผีไม่มีอะไรทำแล้วหรือไงกัน??… ถึงได้เที่ยวย่องมาโกนหนวดเคราชาวบ้านเขา… ผมร้องว่าไปแต่ยัยหนูสุดเปรี้ยวดันตอบกลับมาแบบนี้…
“…ก็สนุกอ่ะ…นี่…ถ้าบอลนอนดีๆซะ...นายก็จะหล่อเหลาใบหน้าเกลี้ยงเกลาไร้ซึ่งหนวดเคราเลยนะ…เออ…”
ผมต้องขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจกับคำตอบของสาวน้อยก่อนจะถามสาเหตุที่ทำ…และทำพูดเข้าสิ…
มันสนุกตรงไหนของเธอกันน่ะ…หนูเขี้ยวทำหน้าระรื่นพูดต่อไป…
“…ก้อ…ฝนเห็นหน้าบอลตอนโกนหนวดเคราน่ะหล่อกว่านี้ตั้งเยอะล่ะ…โกนออกเถอะน๊ะ…นะ…”
ผมลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจและถามสาวน้อยตรงหน้าไปด้วยความแปลกใจเพราะจำได้ว่าไม่เคยโชว์ใบหน้าเกลี้ยงเกลาคมเข้ม
ไร้ หนวดไร้เคราให้ฝนเห็นเลยนับตั้งแต่ได้เจอกันอีกหลังจากไม่ได้เจอกันมานานนับ 10 ปี…พอเจอกันครั้งแรก…หน้าผมตอนนั้นไม่ต่างอะไรกับหน้าของโจรก่อการร้ายใน อิรัก…
“…ฝนเคยเห็นรูปบอลที่สาเก็บไว้ไง…เอ้า!!!…อย่ามัวพูด…มามะ…ฝนจะช่วยโกนออกให้หมดเล้ย…”
พูดจบฝนถือที่โกนหนวดในมือเดินย่างสามขุมเข้ามาหา...อย่างนี้นี่เองหรือ?…ยัยตัวร้าย…กลั่นแกล้งเรารับเปิดเทอมใหม่เลย…
ผมรีบหันหลังเดินพรวดไปห้องน้ำ…ฝนแหกปากร้องลั่นพร้อมรีบเดินตามฉับๆ…
“…อ๋า!!!…บอลจะไปไหน?…อย่าหนีนะ!!…ให้ฝนโกนหนวดให้ซะดีๆเล้ย…”
“…ขืนให้เธอโกนมีหวังหน้าฉันยับเยินหมด…จะโกนเอง…”
…ขืนไปเรียนทั้งเคราแหว่งๆแบบนี้มีหวังโดนล้อตาย…ผมคว้าที่โกนหนวดจากมือฝนที่เจ้าตัวดันมาทำหน้ายิ้มเยาะใส่…สมใจแล้วล่ะสิ?…
วรรณ ลักษณ์หรืออ้อยลูกสาวอายุ 13 ของป้าศรีและน้องสาวของผมในชุดนักเรียนระดับชั้นม. 2 กำลังยืนล้างหน้าอยู่พอเห็นผมเธอรีบร้องทักทันที
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ…พี่บอล…เอ๊ะ??…ทำไม??…”
…อ้อยคงจะสังเกตเห็นแล้วว่าทำไมเคราของพี่ชายมันแหว่งๆไป …ผมไม่ตอบแต่เข้าสวมกอดน้องสาวสุดรักพร้อมหอมแก้มด้วยความรักและเอ็นดู…
“…อย่าค่ะ…เดี๋ยวพี่แคทกับพี่ฝนมาเห็นนะ…”
อ้อยพูดปรามเบาๆแต่ไม่มีทีท่าขัดขืนเลยแม้แต่นิดเดียว…ก็ห้ามเสียงหวานแบบนี้จะให้ปล่อยง่ายๆได้ยังไง?
“น่า…ขอพี่กอดน้องให้ชื่นใจสักหน่อยนะจ๊ะ…อือ…ก้นนุ่มนิ่มจังเลย…หน้าอกก็นุ้มนุ่ม..น่าจับที่สุด”
“ฮิๆ…อ้อยยังสู้พี่สากับพี่กุนไม่ได้หรอกคะ…พี่บอลอย่ามาแกล้งชมหนูหน่อยเลย…”
พูดจบเธอยิ้มชำเลืองมองค้อนอย่างแสนคมขำให้ขณะมือผมกุมกระเปาะหน้าอกลูกน้อยเบาๆ…
ท่อนลำชิดเบียดกับบั้นท้ายเนียนนุ่มผ่านทางกระโปรงนักเรียนมัธยม…
ครั้นจะสอดมือล้วงเข้าไปข้างในก็กลัวใครจะมาเห็นจึงต้องอดใจไว้ได้แต่ชื่นชมอ้อยอยู่
ใน ใจ…น่ารัก...น่ารักขึ้นทุกวันจริงๆอีก 3-4 ปีคงจะเติบโตเป็นหญิงสาวที่งดงามไม่น้อยหน้าใครแน่ๆ…อ้อย…น้องสาวแสนรักแสน หวงคนนี้…ผมต้องดูแลฟูมฟักให้ดีๆ… และไม่ยอมยกให้ใครอย่างเด็ดขาด…ผมหอมแก้มเด็กสาวคนงามแสนน่ารักก่อนปล่อยตัว น้องสาวออกจากอ้อมกอด…เดินเข้าห้องน้ำ… มองหน้าตัวเองที่กระจก…ลูบคางแบบเจ็บใจปนขบขัน…ผู้หญิงอะไรแอบมาโกนหนวด ผู้ชาย?…ชิ!!!… ให้มันได้อย่างนี้สิยัยฝน…ยัยเด็กบ้า…เล่นโกนเคราซะจนแหว่งไปแถบหนึ่งเชียว…
“…ฝน…น่ะ..เอายกทรงคืนมานะ!!!!…”
“…มาแย่งคืนให้ได้สิ…ฮิฮิ…”
สิ้นเสียงพูดผมได้ยินเสียงวิ่งตึงตังลงบันได…คงจะเป็นเด็กสาวเขี้ยวผีอีกสิ…แกล้งผมได้แล้วเธอรี่ไปแกล้งสาต่อ…
ให้ตาย…ซนเป็นลิงเลย…ความเรียบร้อยอย่างกุลสตรีน่ะ…ฝนน่าจะเอาอย่างพี่สาวสักเศษเสี้ยวหนึ่งก็ยังดี
………………………………………………………………………………………………………. ………….
อาบ น้ำเสร็จเปิดประตูออกมา…ผมเห็นพี่แคทในชุดนักศึกษา ปี 3 ในชุดกระโปรงรัดรูปสีดำยาวถึงเข่า& #8230;เส้นผมสีดำสนิทเหยียดตรงยาวสยายถึงกลางแผ่นหลังและติดกิ๊บรูปกากบาทสี ส้มบริเว
ณเหนือใบหูทั้ง2ข้าง… เธอกำลังยืนดื่มนมกล่องอยู่ใกล้ๆประตูหน้าบ้าน…ใบหน้าและสายตาที่สงบเงียบ ของเธอเหม่อมองออกไปนอกบ้านราวกับไม่มีจุดหมาย… ผมมองดูหญิงสาวครู่หนึ่งขณะเอาผ้าขนหนูคลุมไหล่ของตัวเองไว้ไม่ให้มันดู อนาจาร…
พอได้จังหวะก็พูดทักทาย…พี่แคทหันมองก่อนจะตอบช้าๆ…
“…จะได้เวลาไปเรียนแล้ว…บอลรีบไปแต่งตัวกินข้าวเถอะ…”
และพี่แคทก็หันหน้ากลับไปมองวิวนอกบ้านโดยไม่สนใจหันกลับมาคุยอะไรอีก…
ผม พยักหน้ารับคำเธอจังหวะเดียวกับเหลือบเห็นฝนเดินอยู่ในครัวแว้บๆ ก่อนขึ้นไปข้างบน…สาออกมาจากห้องเตรียมตัวจะไปอาบน้ำ…เธอไม่ไปเรียนเพราะยัง ไม่เปิดเทอม…
“อ้าว!!…บอลโกนหนวดทำไมล่ะ??”
“…ฝนน่ะสิ…แอบเข้าไปในห้องโกนเคราบอลซะแหว่งเลย…ต้องโกนออกหมดเลยเนี่ย…”
“…คิกๆ…เอาจนได้นะเด็กนี่…เมื่อกี้ยังแกล้งหยิบยกทรงของสาวิ่งหนีเลย…”
“ได้ยินแล้ว…แต่ที่สาบอกว่าเอาจนได้??…หมายความว่าไงจ๊ะ??…”
“ฝนพูดบ่นกับสามาหลายวันแล้วว่าจะต้องโกนหนวดเคราบอลออกให้ได้…สานึกว่าฝนพูดล้อเล่น....ที่ไหนได้…”
ฟังที่สาพูดจบ ผมจึงคิด…เออ…นึกอยากจะทำอะไรก็ทำ….ผู้หญิงคนนี้หนอ?? ก่อนจะพูดต่อ
“…แสบจริงๆ…ไม่รู้ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง…สงสัยบอลต้องนอนที่หอบ่อยๆแล้ว…”
สาโน้มใบหน้ามาข้างหูเข้ามาก่อนกระซิบเบาๆ …
“…คงต้องอย่างนั้นแหละ…บอลไปเรียนวันแรกให้สนุกนะจ๊ะ…และเย็นนี้สาจะไปรอที่หอ”
ผม หอมแก้มสาแทนคำตอบก่อนเข้าไปแต่งตัวและลงไปกินข้าว…ออกจากบ้านแวะส่งอ้อยที่ รร. ก่อนมุ่งหน้าไปมหาลัยในวันเปิดเรียนวันแรกของภาคเรียนใหม่…
………………………………………………………………………………………………………
ถึงจะขึ้นปี 2แล้วแต่ผมยังชอบผูกเนคไทอยู่…แต่กางเกงผมซื้อมาใหม่…อยากใส่…ให้มันดูเท่ๆเหมือนที่รุ่นพี่เขาใส่กัน…
ไป ถึง...พวกเพื่อนผมมันนุ่งยีนส์กันครบเซ็ต…ผมเผ้าพวกมันไปย้อมไปตัดมาซะ…พอ ได้ขึ้นปี 2แค่วันแรก…เริ่มกร่างเลยนะพวกมึง…ตัวผมไม่อยากจะทำอะไรเด่นเกินหน้าเกินตา รุ่นพี่และเป็นรสนิยมส่วนตัวจึง ไว้ผมรองทรงธรรมดาเท่านั้น…
“เฮ้ย…ท่านนายพลมาแล้วเว้ย…เคารพ!!!……”
ไอ้ เชนทำเป็นยืนตะเบ๊ให้ผม…เพื่อนคนอื่นๆรีบยืนขึ้นทำตามกันเป็นแถว… จากนั้นไอ้เชนมันยื่นหน้ามองเหมือนจะแปลกใจว่าผมโกนหนวดทำไมและมันก็ถาม
“โกนหนวดเคราแล้วเหรอ???…เมื่อวานมึงยังไม่โกนเลยนี่หว่า…”
ผมไม่อยากบอกพวกมันว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อเช้านี้จึงเลี่ยงๆตอบไปว่า
“ไม่ใช่เรื่องที่ต้องเอามาใส่ใจหรอก….”
แต่ ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรต่อ…ไอ้เคพูดเสียงดังขึ้น…ผมมองไปตามที่มันบอก… อึ๋ยยย…ฝน… ลูกพี่ลูกน้องผมเดินมากับพี่แคท…พี่สาวของเธอ…พวกผู้ชายห้องผมรีบร้องวี้ด วิ้วเรียกชื่อกันใหญ่เลย
“น้องฝนๆๆ…”
ฝนหันมาเห็นจึงโปรยรอยยิ้มพร้อมโบกมือให้เหมือนนางงามที่ชนะการประกวดโบกไม้โบกมือให ้ผู้ชมยังไงยังงั้น…
ฝ่ายพี่แคทมองมาทางพวกเราเหล่าชายหนุ่มด้วยสายตาที่เหมือนจะไม่ค่อยพอใจ…เธอรีบฉุดแขนพาน้องสาวเดินจากไปทันที…
“พี่แคทก็มาด้วยว่ะ…ให้ตายสิ…น่ารักกันทั้งพี่ทั้งน้องเลย…”
“…แต่ทำไมเธอทำหน้าดุจัง…ไปหงุดหงิดอะไรมาหรือเปล่า??…”
ผมนึก…ไม่ต้องแปลกใจหรอกไอ้เชน…เพราะเท่าที่กูรู้จากฝนและสา…
พี่แคทน่ะเกลียดผู้ชายและต้องไม่ชอบอย่างแน่นอนถ้ามีผู้ชายมากะลิ่มกะเหลี่ยคิดจะจีบ น้องสาวที่น่ารัก(??)…
เพียงคนเดียวของเธอ…แต่ด้วยสาเหตุอะไรนั้นผมไม่รู้…ไอ้เชนถามว่าสาวกับเก๋โทรมาหาบ้างมั้ย?…ผมก็ตอบว่าโทรมาเมื่อวันก่อน…
“เออ…พอเก๋กับสาวออกไป..ห้องเราเหงาขึ้นเยอะเลยว่ะ….”
“มึงน่ะ..พูดเกินไป…น้องใหม่ปี 1 สวยๆน่ารักก็มีอยู่เยอะแยะนี่…ชอบไม่ใช่หรือ…เอ๊าะๆน่ะ”
“อือ…พูดถึงน้องใหม่…เอ้อ…ใช่…ไอ้บอล…อีทอมที่เตะกูน่ะมาเรียนคณะเดียวกับเราจริงๆเว้ย...มึง…กูได้ล้างแค้นแล้ว…”
ฉิบหาย…กูรู้ตั้งนานแล้ว…เห็นตอนรับน้องใหม่นั่นไงเล่า…แต่ว่า…ถึงจะห้าว..จะแข็งแรงยังไง…
“…มึงจะทำอะไรเขา??…ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิงนะเว้ย…”
ถึงจะรู้ว่าเป็นการโม้แต่ผมยังตั้งใจนั่งฟังมันพล่ามเป็นชุดๆว่าจะทําอย่างงั้นอย่าง งี้…จนอาจารย์เข้าสอน…
เราจึงไม่ได้คุยเรื่องนี้กันต่ออีกพักกลางวันเจอรุ่นพี่เขาบอกว่าให้ไปเตรียมคิดชื่อรหัสและส่งชื่อให้หัวหน้าห้อ
งไว้จับฉลากหาน้องรหัส… ระหว่างกินข้าวกลางวันนั่งคิดชื่อรหัสเพลินๆนั่นเอง…มีมือแสนจะเนียนนุ่มคู่หนึ่งมาปิดตาผม…ทําเอาซะตกใจ...
“ทายสิ..ครายเอ่ย???…..”
พอได้ยินเสียง…ผมจึงหายตกใจ…ทำเอาสะดุ้ง…จะมีใครอีกได้ล่ะ…นอกจากหล่อน
“…ว้า!!…ไม่สนุกเลย…บอลชอบจําได้ทุกทีสิน่า…”
“…ก็ทำบ่อยๆนี่…ใครจําไม่ได้น่ะโง่เต็มที…แล้วไม่มีใครจะทำเสียงเพี้ยนๆเอ๋อๆแบบนี้ได้เหมือนเธอหรอก…”
“...น้องฝนจ๋า…มากินข้าวกับพี่เชนเถอะ…”
ไอ้เชนพูดชักชวนสาวน้อยวัยใสเสียงอ่อนเสียงหวานเชียว…ฝนทำหน้าเหมือนเสียดาย…
“…อา…มะได้หรอกพี่เชน…ฝนต้องกินข้าวกับพี่น่ะ…แน่ะ…พี่เดินตามมาแย้ว…”
พี่ แคทเดินเข้ามาใกล้เราตามที่ฝนบอก…ทำไมถึงทำหน้าเครียดนัก…สงสัยคงจะหวงน้อง สาวน่าดู…เธอดึงมือน้องสาวเดินจากไป… นี่พี่เค้าเห็นผมเป็นผู้ชายขี้หลีรวมไปกับไอ้เชนด้วยหรือเปล่า??…
……………………………………………………………………………………………………..
