“คุณทำให้ผมเสียหายมาก แต่คุณไม่ละอายใจแม้แต่น้อย กลับทำยโสโอหังตลอดเวลา
ผมจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว” เขาแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว
“ตกเบ็ดให้ผมดูหน่อยซิ...ที่รัก”
ดิฉันตกตะลึง “ว่าอะไรนะ”
“ตกเบ็ดน่ะ อย่าบอกนะว่าไม่เคยทำ ผู้หญิงที่ไหนก็ทำกันเป็นทั้งนั้น”
“มึงมันไอ้ผู้ชายโรคจิตประเภทไหนกันวะ” ดิฉันตะโกนด่า
ซึ่งเขาก็ด่ากลับทันควัน
“ก็ประเภทที่มึงชอบไงล่ะ”
ดิฉันนั่งเงียบจ้องตามันเขม็ง ซี่งเขาก็จ้องตอบไม่ละสายตา
บรรยากาศตึงเครียดเหมือนลูกโป่งที่ถูกอัดลมโป่งพองไปเรื่อยๆจนพร้อมที่จะระเบิด
แต่ไม่ช้า เสี่ยเฮงก็เหมือนจะควบคุมอารมณ์ได้ก่อน เขาเอนหลังลงพิงพนัก
แล้วพูดช้าๆ แต่ใบหน้าไม่มีรอยยิ้มหยอกล้ออีกต่อไป
“พัศดีรับปากกับผมว่า คุณจะทำทุกอย่างที่ผมสั่ง ตราบเท่าที่ผมไม่ได้ทำร้ายคุณ
และผมก็ยังไม่ได้แตะต้องตัวคุณซักนิด”
ดิฉันกัดฟันแน่น จริงอยู่ที่เขาไม่ได้ทำร้ายร่างกายดิฉัน
แต่การกระทำทุกๆอย่างของเขามันโหดร้ายยิ่งกว่านั้นหลายเท่า
ดิฉันกวาดตามองขึ้นไปบนฝ้าเพดาน พัสดีบอกว่าซ่อนกล้องไว้ในห้องนี้หลายตัว
ดิฉันไม่รู้ว่ามันอยู่ตรงไหนบ้าง
แต่ที่แน่ๆว่าเขาต้องรู้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทุกอย่างๆชัดเจน
ดิฉันมองไปรอบๆอย่างวิงวอน
ด้วยหวังว่าเขาจะเข้ามาทำอะไรซักอย่างกับสถานการณ์อย่างนี้
แต่ทุกอย่างเงียบกริบ
“ไอ้สันดานชั่ว” ดิฉันด่าพัสดีในใจ เขาหลอกดิฉันอยู่ตลอดเวลา
คำพูดทุกคำถูกตกแต่งอย่างนุ่มนวลดิบดีว่าจะไม่ให้ดิฉันต้องเจ็บช้ำ
แต่มันเป็นคำสัญญาที่เทียบค่าได้เท่ากับลมที่ลอยคว้างอยู่ในอากาศ
ไม่อาจจับต้องยึดถือได้เลย แม้ในสถานการณ์ที่ดิฉันเดือดร้อนขนาดนี้
ไอ้พัศดีชั่วมันก็ได้แต่นั่งหมกหัวอยู่ในห้อง
ไม่แน่ว่ามันอาจจะนั่งกระดิกเท้ามองอย่างสบายใจด้วยซ้ำ
มันเป็นนาทีที่เต็มไปด้วยความสับสน หวาดกลัว อับอาย และน่าสมเพช
ดิฉันตัดสินใจอย่างหนึ่งอย่างใดไม่ได้ เสี่ยเฮงไม่ได้ทำผิดคำพูด
และถ้าดิฉันไม่ยอมทำตาม พัสดีอาจจะเอาความผิดทั้งหมดของฉันไประบายลงที่ตั้ม
“ว่าไงล่ะคุณ จะให้ผมช่วยทำให้มั๊ย” เสี่ยเฮงถามย้ำ
ดิฉันตัดสินใจ นอนหงายลงไปกับเตียง หลับตาพริ้ม มือค่อยๆ เลื่อนต่ำลงไป...
ต่ำลงไป... ต่ำลงไป... จนเกาะกุมอยู่ที่เนินนูนของตัวเอง
และหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้นเป็นเวลานาน
“เอ! ผมไม่ยักรู้ว่าผู้หญิงสวยๆนี่ช่วยตัวเองโดยกุมหีไว้เฉยๆ อย่างนั้น
จะให้ผมหาเครื่องช่วยให้มั๊ย ล่ะที่รัก เผื่อจะมีอารมณ์ขึ้นมา”
นั่นแหละ มือของดิฉันจึงเริ่มสอดเข้าไปในขอบกางเกงใน
แต่ถึงกระนั้นก็ไม่วายที่จะได้ยินเสียงเขาพูดสอดแทรกเข้ามาอีก
“น่าน อย่างนั้นที่รัก คุณทำได้ดีมาก”
“หุบปากเถอะ” ดิฉันบอกอย่างเหลืออด “ถ้าคุณพูดขึ้นมาอีกชั้นจะหยุด”
เขาหุบปากแต่โดยดี ซึ่งทำให้บรรยากาศกดดันนั้นผ่อนคลายขึ้น ดิฉันพยายาม
ไม่ปล่อยใจให้ฟุ้งซ่าน
หากพยายามรวบรวมสมาธิคิดถึงแต่รสสัมผัสที่เคยได้รับจากตั้ม
ซึ่งเป็นสัมผัสที่เต็มไปด้วยความนุ่มนวล ปลอบประโลม และเอาใจ
ปลายนิ้วสองนิ้วของดิฉัน
เคลื่อนสอดเข้าไปในร่องหลืบแล้วเริ่มเคลื่อนไหวในทิศทางขึ้นๆลง
ไม่ช้าดิฉันก็ตกอยู่ในภวังค์ ลืมบรรยากาศรอบข้างไปอย่างสิ้นเชิง ความคิดคำนึง
ความโหยหาและ ความอัดอั้นที่ต้องทนอยู่เป็นเวลาเนิ่นนานได้ถูกปลดปล่อย
ใจของดิฉันลอยคว้างเข้าไปในห้วงแห่งความสุข...
ความดื่มด่ำที่เคยได้รับในอดีต...
มันช่างแสนจะเพลิดเพลินเมื่อดิฉันได้ยอมให้ตั้มได้หยอกล้อเล่นกับติ่งเนื้อสีแดงอันร้อนระอุของดิฉันเป็นครั้งแรก
ความรู้สึกนั้นหวลกลับมากระจ่างชัดอีกครั้งในเวลานี้
ปลายนิ้วของดิฉันเดินทางย้อนไปย้อนมาซ้ำซากอยู่อย่างนั้น
จากปลายเท้าที่ทอดเหยียดยาวเปลี่ยนเป็นยกเข่าคู้ขึ้นกลางอากาศ
สองขาแยกกว้างจากกันจนสุดกู่
บั้นท้ายที่แนบกระชับอยู่กับฟูกบิดส่ายอย่างไม่รู้ตัว
“ตั้มขา ทำรุ้งซิคะ รุ้งใจจะขาดอยู่แล้ว”
ดิฉันพึมพำ ปลายนิ้วเปลี่ยนเป็นเคลื่อนไหวในทิศทางแนวขวางกับแนวเดิม
มันช่วยกระตุ้นให้เกิดความรู้สึกตื่นเต้นยิ่งขึ้น ติ่งเนื้อของดิฉันสั่นระริก
กล้ามเนื้อที่นุ่มนวลในส่วนนั้นเกร็งกระชับ คล้ายกับเป็นตะคริว
ก่อนที่จะตามมาด้วยการตอดรัดนิ้วของตัวเองอย่างไม่ยอมแพ้
ภาพการโลมเล้าอย่างนุ่มนวล ภาพท่อนลำของเขาเต้นผางอยู่ในจินตนาการ
และทำให้ดิฉันต้องการปลดเปลื้องความรู้สึก อัดอั้น ตันใจอยู่นั้น
ด้วยการซุกปลายนิ้วเข้าไปในบ่อน้ำอันชุ่มฉ่ำ ตามด้วยนิ้วที่สอง
ส่วนนิ้วหัวแม่มือก็ยังคงเคล้นคลึงนวดเฟ้นตำแหน่งที่ไวต่อความรู้สึกต่อไป
ละอองชื้นแฉะซึมผ่านมาเคลือบปลายนิ้วไว้จนเหนอะหนะ
กระแสความร้อนผ่าวก่อตัวขึ้นที่ร่องหลืบก่อนที่จะซึมซ่าน
แตกกระเซ็นไปทั่วทั้งเนื้อทั้งตัว
ความเสียวกระสันมันช่างกระจายตัวอออกมาอย่างรวดเร็วจนเกินยั้งใจ
ระหว่างที่มันเดินทาง การขยับเขยื้อนปลายนิ้วของดิฉันก็โหมจังหวะเร็วขึ้น
คล้ายกับหมายมั่นที่จะทะยานไปให้ถึงบนสุดของยอดเขาที่สูงทะลุเมฆ
ยิ่งโหมแรงก็ยิ่งชื้นแฉะ และเสียงจ๊อบแจ๊บดังขึ้นเบาๆจากส่วนนั้น
พร้อมกับหยาดน้ำที่เริ่มกระเด็นออกมาจากร่องหลืบ...
ดิฉันลืมทุกๆสิ่งที่อยู่รอบข้าง... ลืมว่าไม่ได้อยู่ตามลำพัง...
และลืมว่าคนที่ดิฉันเกลียดชังที่สุดกำลังนั่งตัวเกร็งอยู่แค่หน้าเท่านั้น...
ความรู้สึกของดิฉันกระเจิดกระเจิงไปเนิ่นนานแล้ว ในจินตนาการของดิฉัน
ณ.เวลานี้ มีแต่ตั้ม
กับสัมผัสที่อ่อนโยนของเขาเท่านั้นที่อยู่ในห้วงของความรู้สึก
นิ้วของดิฉันเร่งเร้าหนักขึ้น..หนักขึ้น...และหนักขึ้น...
บัดนี้มันพร้อมแล้วที่จะระเบิด
“ตั้ม ตั้มที่รักของรุ้ง” ดิฉันคร่ำครวญกับตัวเอง
