วรินทร์ยืน ตัวแข็ง แอบมองตั้งแต่ต้นจนจบ เขาตะลึงเมื่อเห็นภาพที่ไม่สมควรเห็น ภาพที่คุณหญิงกนิษฐานอนอยู่บนเตียง ปล่อยให้คุณชายซึ่งเป็นพี่ชายเฟ้นฟอนหาความสุขจากเรือนร่าง มันเกินกว่าความคาดคิดของเขา ความคิดที่จะเรียกเพื่อให้คนทั้งสองพักผ่อนสำหรับเตรียมออกเดินทางในวัน พรุ่งนี้หายไปจากหัว เพราะเห็นๆอยู่ว่าทั้งคู่บรรเลงเกมสวาทกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ยังไงก็คงเพลียและหลับไปเองนั่นแหล่ะ...
เขาค่อยๆปิดประตู จะก้าวลงจากเรือนหลังใหญ่ แต่ภาพที่เห็นมันทำให้ท่อนเนื้อที่ว่างเว้นจากการปลดปล่อยเนื่องจากต้องเดิน ทางเข้าป่าไปเป็นแรมเดินและพึ่งกลับเข้ามาที่พักแข็งตัวขึ้นมา วรินทร์เดินอย่างอึดอัดกลับมายังเรือนพักของตน ตั้งใจว่าจะปลดปล่อยความอึดอัดภายในออกด้วยตัวเอง แต่ก็ชะงักเมื่อมองไปเห็นคนกำลังเดินผ่านมา
"นายมีอะไรจะใช้ชบาอีกหรือเปล่า.." เสียงห้วนๆจากปากของสาวชาวบ้านแถวนั้นถามมา เพราะงานในเรือนหลังใหญ่และเรือนหลังเล็กเสร็จสิ้นหมดแล้ว เธอจึงจะขอตัวกลับบ้านก่อน
วรินทร์กำลังจะพยักหน้าให้ชบากลับบ้านได้ แต่เมื่อเหลือบมองอีกครั้งก็ต้องกลืนน้ำลาย เพราะชบาใส่เสื้อยืดคอกลม สวมผ้าถุง และที่สำคัญคือดูก็รู้ว่าเธอไม่ได้ใส่ยกทรงเพราะมองเห็นหัวนมดันเสื้อออกมา จนเห็นได้ชัด ที่ผ่านมา เขาไม่เคยสนใจอะไรสาวชาวบ้านแถวนี้มาก่อนเพราะไม่อยากให้คนแถวนี้เสียความ นับถือ
"เดี๋ยว ชบา.." วรินทร์เรียกไว้ ชบาทำหน้าสงสัย
"มีอะไรให้ชบาทำอีกเหรอ.." เธอถาม
วรินทร์กลืนน้ำลาย ท่อนเนื้อในกางเกงมันดันตัวจนเขารู้สึกเจ็บ ยิ่งเห็นปลายยอดบนสองเต้าในเสื้อยืดที่ยืนอยู่ข้างหน้า ทำให้เขาหมดความอดทน
"เข้ามาในนี้ก่อนสิ.." วรินทร์เอ่ยปากง่ายๆ หญิงสาวทำหน้างง แต่ก็เดินตามเข้าไป
"นายมีอะไรให้ชบาทำเหรอ..." หญิงสาวถามง่ายๆ หันไปดูรอบๆก็ไม่เห็นมีงานอะไรต้องทำ วรินทร์นั่งอยู่บนเตียง
"ฉันอยากให้ชบาช่วยอะไรหน่อยได้หรือเปล่า เพราะพรุ่งนี้ก็ต้องเดินทางไกลแล้ว.." คำพูดด้วนๆยิ่งทำให้หญิงสาวแปลกใจ เธอยิ้มและพยักหน้าได้ง่ายๆ
"มานี่สิ.." วรินทร์กวักมือเรียกให้เธอเข้าไปใกล้ๆ
ชบาเดินเข้าไปยืนข้างเตียงของพรานหนุ่ม แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อวรินทร์ดึงร่างลงไปนั่งข้างๆตัว
"อะไร..นาย..." ชบาตกใจเพราะไม่เคยวรินทร์เป็นอย่างนี้มาก่อน สายตาที่เขามองร่างของเธอ มันดูแปลกไปกว่าที่เธอเคยเห็น
"ช่วยฉันหน่อยสิ.." วรินทร์พูดเพียงแค่นั้น ก่อนจะดึงร่างของสาวลูกบ้านเข้ามากอด ซุกใบหน้าลงบนซอกคอของหญิงสาวอย่างหนักหน่วง จูบไซ้ไปมาจนทั่ว
"นาย...อย่า..." หญิงสาวตกใจ พยายามดิ้นหนี แต่แขนที่แข็งแรงโอบกอดเธอไว้แน่น
"ชบา...ช่วยฉันหน่อย...ออกป่าไปตั้งเดือน...อึดอัดจะแย่อยู่แล้ว.." เสียงวรินทร์ดังกระท่อนกระแท่น ริมฝีปากที่ซุกไซ้จนทั่ว สองมือดึงรั้งเสื้อยืดออกจากศีรษะของเธอ เพียงแค่นั้น สองเต้าที่เพิ่งตูมเบ่งบานก็โผล่พ้นชายเสื้อออกมา
วรินทร์มองตาแทบถลน ถึงแม้ชบาจะมีผิวกายค่อนข้างคล้ำตามแบบฉบับของสาวบ้านป่า แต่กลิ่นกายสาวที่กระทบจมูกของเขา โดยเฉพาะเนินถันที่พุ่งชูชัน อวดปลายยอดสีชมพูจางๆ ทำให้เขาไม่สามารถอดใจได้ ยังไม่ทันที่ชบาจะตั้งตัว ใบหน้าของเขาก็ซบลงบนเนินอกแรกแย้มทันที มือที่ว่างจากการโอบกอด เลื่อนมาด้านหน้าจนสัมผัสกับเต่งเต้าวัยสาว...
ชบาสะดุ้งเฮือกเมื่อมือของผู้เป็นนายบ้านสัมผัสกับเต่งเต้าของเธอและบีบ เคล้นช้าๆแต่หนักหน่วง เธอแอ่นกายขึ้นรับปลายลิ้นที่ฉกวูบเข้าใส่ปลายถันที่ค่อยๆเขม็งเกลียวขึ้น เป็นเม็ดตามอารมณ์ที่ก่อขึ้นในใจของผู้เป็นเจ้าของ ในใจของเธอไม่ได้นึกรังเกียจเขาเป็นทุนอยู่แล้ว เพราะวรินทร์ช่วยเหลือชาวบ้านแถวนั้นจนเป็นที่เคารพศรัทธาต่อลูกบ้าน ดังนั้น เมื่อเขาแสดงถึงความต้องการออกมาอย่างชัดเจนอย่างนี้ เธอก็เต็มใจที่จะทำทุกอย่างให้กับเขา...
อารมณ์ของวรินทร์เดือดพล่านไปด้วยความต้องการ ภาพที่พึ่งเห็นบนเรือนหลังใหญ่เมื่อครู่ กระตุ้นอารมณ์ที่เขาเก็บไว้ข้างในจนระเบิดออกมา เรือนร่างของชบาแม้จะไม่งดงามเท่ากับเรือนร่างที่เห็นเมื่อครู่ แต่ตอนนี้เขาต้องการเพียงแค่ให้ใครซักคนช่วยระบายความอึดอัดภายในออกไปเท่า นั้น...
"นาย...ชบา..." หญิงสาวครางออกมาเมื่อถูกสองมือและปลายลิ้นของเขาระดมเข้าใส่จุดต่างๆที่ไว ต่อการสัมผัส วรินทร์บีบเคล้นสองเต้าที่แน่นกระชับของเธอจนแทบแหลกเหลวคามือ
"นาย..ชบาเจ็บ" เธอครางกระซิบบอก ทำให้วรินทร์เพลามือให้เบาลง สองเต้าแดงช้ำเป็นรอยนิ้วมือเห็นได้ชัด
เขาฉกมือวูบอีกครั้ง หญิงสาวก็เย็นวาบไปทั้งร่างเมื่อรู้สึกว่าตั้งแต่ช่วงเอวลงไป ปราศจากสิ่งห่อหุ้มร่างกายอีก
"อุ๊ยย...นาย..." เธอจะขยับหลบ แต่เขากลับตะปบมือลงบนเนินเนื้อที่ดำสนิทไปด้วยเส้นขนละเอียด ชบาแอ่นเอวขึ้นรับอุ้งมือที่ลงไปขยำขยี้เนินเนื้อด้านล่างเหมือนจะให้หลุด ตามมือออกมา
"นาย...อย่า..อุ๊ยย..ชบาเจ็บ.." เธอดิ้นพล่านเมื่อเขาเกลี่ยปลายนิ้วในร่องรอยแยกขึ้นลงอย่างรวดเร็ว น้ำบางอย่างภายในค่อยๆซึมออกมาตามรอยแยก วรินทร์ขยับนิ้วเข้าไปควานเบาๆ ทำให้ชบากระตุกไปทั้งตัว
"ชบา... ฉันไม่ไหวแล้ว.." วรินทร์กระหืดกระหอบพูด สองมือขยับถอดกางเกงและรูดออกจากปลายขาทั้งชั้นนอกและชั้นใน และดันร่างของลูกบ้านสาวล้มตัวนอนบนเตียง
พรานหนุ่มปีนขึ้นไปนอนคร่อมบนร่างของเธอทันที ริมฝีปากซบลงกับเต่งเต้าที่อยู่เบื้องหน้า ปลายลิ้นยังคงทำงานอย่างต่อเนื่องเพื่อให้เธอพร้อมสำหรับสิ่งที่เขากำลังจะ ทำ ร่างของเธอแอ่นขึ้นลงตามปลายลิ้นที่ตวัดเข้าใส่ปลายถันที่เปลี่ยนจากสีชมพู เป็นแดงกล่ำไปทั้งเม็ด วรินทร์ขยับตัวเข้าไปอยู่กลางหว่างขาของเธอแล้วประคองจับท่อนเนื้อจ่อเข้า ใส่ร่องรักของสาวลูกบ้านทันที
"อุ๊ยย...นาย..จะทำอะไร..." ชบาสะดุ้งเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างป้วนเปี้ยนอยู่แถวเนินเนื้อของเธอ แต่แล้วเธอก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกว่าวรินทร์ดันแก่นกายของเขาเข้ามา ในร่องรักอย่างรุนแรง
"โอ๊ยย...นาย...เบาๆก่อน..โอ๊ย.." หญิงสาวร้องลั่น ดิ้นพล่านทั่วเตียง เพราะวรินทร์กดท่อนเนื้อเข้ามาในตัวเธออย่างหักโหม ร่องรักของเธอแบะอ้าออกรับท่อนเนื้อที่มุดเข้ามาอย่างรวดเร็ว
ชบานอนอ้าปากค้าง น้ำตาไหลพราก ร้องไม่ออก เพราะตอนนี้ท่อนเนื้อของเขามุดเข้ามาในร่างเธอจนโหนกเนื้อของเขาแนบสนิทกับ เนินเนื้อของเธอจนแนบแน่น
"อ้า..." วรินทร์ผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆเมื่อรู้สึกว่าท่อนเนื้อเข้าไปในร่างของหญิงสาว จนหมดแล้ว เหลือบมองดูเธอก็สงสารเพราะรู้ว่าเธอคงเจ็บ แต่เขาเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่จริงๆ ร่องรักของเธอแน่นกระชับด้วยวัยสาว
เขาอยากจะรอให้เธอผ่อนคลายจากอาการเจ็บก่อน แต่ร่องรักของเธอขมิบตอดท่อนเนื้อของเขาเบาๆจนทั้งคันทั้งเสียวไปหมด จึงค่อยๆถอนท่อนเนื้อออกจากร่างของเธอ
"โอ๊ย..นาย..เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อน..." ชบาร้องครวญครางแอ่นตัวตามเพราะยังไม่หายจากอาการเสียดแน่นไปทั้งท้องน้อย แต่วรินทร์ไม่รั้งรออีกแล้ว เมื่อโยกร่างบนตัวเธอได้ซักพักก็เริ่มขยับตัวเร่งความเร็วทันที
"ชบา...ฉัน..ฉัน.." วรินทร์ครางพลางกระแทกร่างเข้าใส่เธออย่างหนักหน่วง ชบาได้แต่แอ่นเอวขึ้นลงตามแรงดึงของท่อนเนื้อที่มุดเข้าออกในตัวเธอ
"นาย..นาย...ชบา..แน่นไปหมด.." เธอครางเมื่อรู้สึกว่าผู้เป็นนายบ้านเร่งความเร็วในการบดขยี้เนินเนื้อของเธอเร็วขึ้น
วรินทร์ไม่สามารถอดทนรอให้ชบาไปถึงพร้อมๆกับเขาได้ ร่างของเขาบดกระแทกเข้าใส่ตัวเธออย่างหนักหน่วง และเร่งจนเร็วถี่ยิบ...
"ชบา...ฉัน..ฉัน...ไม่ไหวแล้ว.." เขาร้องครางพลางขยับกระแทกเข้าใส่เธอถี่ยิบ ก่อนจะกัดฟันแน่น กดร่างเข้าใส่เธอและเบียดร่างจนแนบสนิทกับเธอ
"อ้า..." วรินทร์ครางออกมา ชบาสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกว่าเขาฉีดน้ำเข้ามาในตัวเธออย่างรุนแรง เธอกระตุกร่างตามจังหวะที่ความร้อนนั้นพุ่งเข้ามาในตัวเธอเหมือนกับจะไม่มี วันหมด
"นาย..." ชบาครางเบาๆ เมื่อรู้สึกว่าเขาปลดปล่อยหยาดน้ำร้อนผ่าวเข้ามาในตัวเธอจนหมดแล้ว วรินทร์นอนนิ่งอยู่ซักพักก็ค่อยๆดึงตัวออกจากร่างของเธอ ชบาแอ่นตัวตามเมื่อท่อนเนื้อถูกดึงออกจากร่าง หยาดน้ำรักของทั้งเขาและเธอทะลักออกมาจากร่องรักของเธอไหลเยิ้มผ่านต้นขาจน เปียกนองทั่วที่นอน...
วรินทร์นอนนิ่งหมดแรง น้ำรักที่เก็บกักร่วมเดือนถูกปลดปล่อยออกจนหมดเกลี้ยง เหลือบหันไปมองร่างของลูกบ้านสาวก็ต้องหลบตา เพราะร่างของเธอแดงช้ำไปหมด โดยเฉพาะสองเต้าที่แดงกล่ำเพราะแรงบีบเคล้นอย่างลืมตัวของเขา อารมณ์ที่ปลดปล่อยออกไปเรียบร้อยทำให้สำนึกผิดชอบกลับมาหาเขาอีกครั้ง กำลังคิดว่าจะทำอย่างไรต่อ ก็เห็นเธอขยับตัว..
"ชบา..." วรินทร์พูดไม่ออก
"ไม่เป็นไรหรอกนาย..." ชบาพูด พลางขยับตัวแต่ก็ต้องสูดปากด้วยความแสบเนินเนื้อด้านล่าง "...อะไรที่นายทำแล้วรู้สึกดี ชบาก็ดีใจด้วย"
วรินทร์นั่งมองดูลูกบ้านสาวค่อยๆแต่งตัวกลับเหมือนเดิม เธอค่อยๆลุกขึ้นยืน
"นายไม่ต้องเป็นห่วงหรอก..." เธอฝืนยิ้มทั้งๆที่ยังเจ็บอยู่ "...ชบาไม่บอกใครหรอก แล้วพรุ่งนี้นายต้องเดินทางไกล ชบาช่วยนายได้ก็ดีใจแล้ว นายพักเถอะนะ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า ชบาไปล่ะ" สิ้นเสียงพูด ลูกบ้านสาวที่พึ่งถูกเขาใช้เป็นที่ระบายความใคร่ก็ค่อยๆเดินออกไปจากห้อง..
วรินทร์มองตามด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก ตอนนี้อารมณ์ของเขากลับมาแจ่มใสเหมือนเดิมแล้ว ถึงแม้จะยังรู้สึกผิดในสิ่งที่พึ่งกระทำไป แต่เขาก็ต้องสลัดความรู้สึกทั้งหมดออกและใช้ความคิดถึงวันพรุ่งนี้ที่จะ ต้องออกเดินทางอย่างไม่รู้อนาคต ทุกสิ่งทุกอย่างเตรียมพร้อมไว้หมดแล้ว รอเพียงแค่ให้ตะวันขึ้นเท่านั้น...
==========
### ตอนที่ 2 บึงผีสิง ###
แสงแดดยามเช้าลอดผ่านกิ่งใบของต้นไม้ที่สูงตระหง่านขนาดสามคนโอบลงมา สองข้างทางเป็นป่าทึบ เถาวัลย์เกี่ยวพันระโยงระยาง ขบวนคาราวานคณะเดินทางเพื่อติดตามหาผู้สูญหาย อันประกอบด้วยฝ่ายนายจ้างคือธาราและกนิษฐา ฝ่ายพรานนำทางได้แก่วรินทร์และพรานพื้นเมืองคู่ใจอีกสามคน คือ ผา วัยห้าสิบเศษ เคี้ยวหมากจนปากแดงเถือกไปหมด รูปร่างล่ำสันแข็งแรง จิต วัยสามสิบห้า รูปร่างอ้อนแอ้นแต่แข็งเกร็ง มักจะอมฝิ่นไว้ในปาก ท่าทางอารมณ์ดี หัวเราะร่วนตลอดเวลา เส่ง เด็กหนุ่มกระเหรี่ยงวัยยี่สิบห้า ท่าทางบึกบึน เงียบขรึม ไม่พูดไม่จาอะไร และฝ่ายลูกจ้างซึ่งมีนายเลา เป็นหัวหน้าลูกหาบจำนวนสิบห้าคน...
ทั้งหมดออกเดินทางจากบ้านพักของวรินทร์มาตั้งแต่เช้ามืด ตลอดทางที่ผ่านมา วรินทร์เดินนำหน้า สายตามองกวาดทั่วทั้งบริเวณ มือถือไรเฟิลคู่มืออย่างไม่ประมาท โดยมีเกวียนของนายจ้างทั้งสองตามมา มีจิตและเส่งคุ้มกันอยู่ด้านซ้ายและขวาของเกวียน ส่วนเกวียนอีกสองลำสำหรับบรรทุกสัมภาระ ถูกควบคุมโดยลูกหาบตามมาติดๆ โดยผาทำหน้าที่คุ้มกันท้ายขบวน ฝ่ายนายจ้างโดยเฉพาะกนิษฐา นั่งมองสองข้างทางอย่างตื่นตาตื่นใจเพราะเป็นครั้งแรกของเธอ ที่ได้เดินทางเข้ามาในป่าลึกขนาดนี้ เสียงนกแปลกหู อีกทั้งเสียงร้องของสัตว์ต่างๆที่เธอไม่เคยได้ยิน ดังแว่วมาให้ได้ยินตลอดเวลา
"วรินทร์.." หญิงสาวร้องเรียก ชายหนุ่มหันมามอง เธอพยักหน้าเป็นเชิงเรียก เขาจึงลดความเร็วของฝีเท้าลงจนมาเดินตีคู่กับเกวียนของนายจ้าง
"เราจะใช้อะไรเป็นเครื่องนำทางล่ะ ว่าพี่ไชยาไปทางไหน.." เธอถามพลางมองสองข้างทาง วรินทร์เหลือบมองต้นขาอวบอัดที่อยู่ภายใต้กางเกงเดินป่ารัดรูป โหนกเนื้อกลางลำตัวนูนขึ้นมาจนเห็นได้ชัด ในหัวยังจำภาพเปลือยเปล่าที่นอนบิดร่างไปมาอยู่บนเตียงเมื่อคืนนี้ได้อย่าง ติดตา
"ผมพอจะรู้คร่าวๆครับ ว่าคุณชายไชยาใช้เส้นทางไหนในการออกเดินทาง คุณหญิงอย่าเป็นห่วงไปเลยครับ"
"ว่าแต่ว่าคืนนี้เราจะพักที่ไหนล่ะ.." ธาราถามมาบ้าง หางตาเห็นแวบๆว่าพรานหนุ่มแอบชำเลืองมองเป้ากางเกงน้องสาวของตน พอชำเลืองมองดูบ้างก็ต้องกลืนน้ำลาย เพราะเป้ากางเกงของน้องสาวมันอวบนูนจนแทบไม่ต้องจินตนาการถึงโหนกเนื้อภายใน เลย นี่ถ้าไม่ต้องเกรงใจพรานหนุ่มและคนอื่นๆ เขาอยากจะขอให้พักขบวนซักครู่ เพื่อเข้าไปปลดปล่อยอารมณ์ในเนินเนื้อที่อยู่ภายในกางเกงรัดรูปนั้นให้ หายอยากซะก่อน แล้วค่อยเดินทางต่อ
"วันนี้เราจะพักในเขตที่เรียกว่าบึงผีสิง ซึ่งอยู่ห่างจากที่นี่ประมาณห้าชั่วโมงครับ" วรินทร์เงยหน้าจากเนินเนื้ออวบอูมของหญิงสาว หันไปตอบธารา
"บึงผีสิง..." หญิงสาวทวนคำ ทำท่าขนลุก "...ชื่อน่ากลัวจังเลย.."
"ทำไมถึงเรียกบึงผีสิงล่ะ.." ธาราถาม วรินทร์หัวเราะหึๆ เมื่อเห็นนายจ้างสาวทำท่ากลัว
"มันเป็นความเชื่อของชาวบ้านแถวนี้ครับ.." เขาอธิบาย "...ว่ากันว่า วันดีคืนดีจะมีบางอย่างในบึง โผล่ขึ้นมาฉุดลากคนที่นอนอยู่บริเวณนั้นลงไปในน้ำ แล้วไม่โผล่ขึ้นมาอีกเลย.."
หญิงสาวหันไปมองหน้าพี่ชายด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก
"เราหาที่พักที่อื่นไม่ได้เหรอ..." ธาราถามวรินทร์เพราะรู้ว่าน้องสาวไม่อยากนอนพักในที่แบบนั้น วรินทร์ส่ายหน้า
"ไม่ได้หรอกครับ..." เขาตอบง่ายๆ "...ที่นั่นสะดวกที่สุดแล้วเพราะอยู่ใกล้น้ำและที่ผ่านมา เวลาต้องค้างคืน ผมก็นอนกับคนของผมที่นั่นทุกครั้ง ก็ไม่เห็นมีอะไรเลย.." เขาหัวเราะเบาๆ
"...คุณหญิงอย่ากลัวไปเลยครับ..." พรานหนุ่มปลอบ "...เรามาตั้งหลายคน ผมรับรองว่าคุณหญิงจะปลอดภัยอย่างแน่นอน ขอร้องเพียงแต่ว่าถ้าจะเดินไปไหน ก็ให้พรานของผมเดินไปเป็นเพื่อนด้วยแค่นั้น ว่ากันตามความจริง มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรหรอกครับ เพียงแต่บริเวณนั้นมันเงียบสงบ พอตกดึก ชาวบ้านก็สร้างภาพกันขึ้นมาเอง ไม่ใช่เรื่องผีสางอะไรอย่างที่เขาเล่ากันหรอกครับ.."
กนิษฐาจ้องหน้าเขาอย่างไม่แน่ใจ แต่เธอตกลงใจแล้วว่าจะร่วมเดินทางไปด้วย เพราะฉะนั้น ถ้าเพียงเรื่องแค่นี้ก็ทำให้เธอหวาดกลัวเสียแล้ว ในอนาคตยังมีเรื่องที่รอเธออยู่ แล้วเธอจะร่วมเดินทางไปได้อย่างไร...
"ถ้าคุณรับรองอย่างนั้น ฉันจะเชื่อก็แล้วกัน..." เธอพูดเบาๆ ชายหนุ่มพยักหน้ายิ้มๆ หันหลังจะเดินกลับไปนำหน้าขบวนต่อ หางตาเหลือบเข้าไปในสาบเสื้อที่กลัดกระดุมอย่างหมิ่นเหม่ของหญิงสาว มองเห็นเนินอกขาวผ่องชั่วแวบหนึ่ง วรินทร์กลืนน้ำลายก่อนจะตัดใจเดินไปข้างหน้าต่อไป
สองชั่วโมงผ่านไป เส้นทางที่ขบวนเดินผ่านเงียบสนิท ใบไม้และกิ่งไม้บริเวณนั้นนิ่งไม่กระดิก ปราศจากเสียงสัตว์ให้ได้ยินแม้แต่น้อย วรินทร์เหลือบหันไปมองด้านหลัง นายจ้างทั้งสองนั่งหลับตา พิงร่างกันอยู่บนเกวียนด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง คนของเขายังเดินสบายๆเพราะแต่ละคนผ่านการเดินป่ามาจนชินแล้ว เสียงที่ได้ยินมีเพียงเสียงย่ำเท้าและเสียงล้อเกวียนที่ดังกรอบแกรบขณะที่ ผ่านใบไม้แห้งที่ร่วงหล่นลงมา...
ตะวันตรงศีรษะ ขบวนเกวียนมาหยุดพักกินข้าวในร่มไม้ที่อยู่ติดเชิงเขาลูกเล็กๆ กลุ่มลูกจ้างจัดแจงหยิบห่ออาหารที่เตรียมไว้สำหรับเป็นเสบียงมื้อเที่ยงออก มานั่งล้อมวงกินด้วยกัน
"คุณชายกับคุณหญิงนั่งทานบนเกวียนก็ได้นะครับ ไม่ต้องลงมาหรอก.." วรินทร์เอ่ยปากเมื่อเห็นนายจ้างขยับตัวจะลงมาจากเกวียน ธารากลับขึ้นไปนั่งตามเดิม แต่กนิษฐายังคงกระโดดลงมาจากเกวียน เอื้อมมือไปหยิบไรเฟิลที่วางอยู่บนที่นั่ง หันมาทางเขา
"ฉันยังไม่หิวหรอก..." หญิงสาวหันมาพูดพลางมองไปรอบๆ "...ไหนๆก็มาถึงนี่แล้ว คุณช่วยพาฉันไปหาเป้าลองซ้อมมือดูหน่อยสิ.."
วรินทร์มองตาโต อมยิ้ม เพราะรูปร่างของหญิงสาวไม่บอกว่าจะเป็นนักยิงปืนที่ดีแม้แต่นิดเดียว รูปร่างเพรียวบางภายใต้ชุดเดินป่ารัดแนบเนื้อ มองเห็นทรวงอกพุ่งตระหง่าน ลาดลงมาตามหน้าท้องที่แบนราบ รับกับเนินเนื้อที่อวบอูมด้านล่าง เธอน่าจะเป็นนางแบบมากกว่าจะมาเดินป่าแบบนี้ แต่เขาก็ไม่อยากขัดใจ
"ตามใจคุณหญิงสิครับ ถ้าคิดว่ายิงได้.." เขาพูดเสียงยิ้มๆ ธาราหัวเราะตะโกนมาจากบนเกวียน
"ปล่อยเขาเถอะวรินทร์ ให้ไปลองยิงดู เดี๋ยวเมื่อยมือก็เบื่อเองนั่นแหล่ะ"
หญิงสาวหันมาค้อนผู้เป็นพี่ชาย
"เล็กอยากลองดูเท่านั้นเองแหล่ะค่ะ ไหนๆก็มาถึงนี่แล้ว ถ้าไม่ได้ยิงปืนเลย มันก็เหมือนไม่ได้เข้าป่า..." เธอหันมาทางชายหนุ่ม "...คุณพาไปเถอะ ให้พี่โตทานคนเดียวไปก่อน แล้วเดี๋ยวเราค่อยกลับมาทานทีหลังก็ได้" พรานหนุ่มพยักหน้ายิ้มให้ หญิงสาวรีบเดินนำหน้าเขาเข้าไปในพงด้านข้างเพื่อซ้อมยิงปืน
"ไหนล่ะ ยิงตรงไหน.." หญิงสาวหันมาถามหลังจากที่พรานหนุ่มพาเดินมาชั่วเหงื่อซึม วรินทร์ซึ่งเดินตามหลังหญิงสาวและคอยชี้บอกทาง แอบลอบมองบั้นท้ายเนื้อแน่น สะโพกผายที่มองเห็นจากด้านหลัง บ่งบอกถึงความอุดมสมบูรณ์ของเนินเนื้อด้านหน้าที่อวบอูมจนแทบล้นออกมาจาก เป้ากางเกง ภาพที่เห็นเบื้องหน้าและที่จดจำได้จากเมื่อคืน ทำให้ท่อนเนื้อของเขาแข็งตัวดันเป้ากางเกงขึ้นมาเป็นลำอีกครั้งอย่างช่วยไม่ ได้ เขาฝืนยิ้มพลางชี้ขึ้นไปบนต้นไม้ที่มองเห็นลิบๆ
หญิงสาวเงยหน้ามอง ก็เห็นนกเงือกเกาะอยู่บนต้นไม้ ห่างออกไปประมาณสามสิบเมตร
"นั่นแหล่ะครับ คุณหญิงยิงตามสบายเลยครับ.." วรินทร์พูดพลางหลบมายืนด้านหลัง เพื่อให้เธอมองเป้าได้อย่างสะดวก
หญิงสาวหันมามองหน้าเขาก่อนจะบรรจงเล็งศูนย์ปืนจนมองเห็นนกเงือกอยู่ในกากบาท กลั้นใจก่อนจะเหนี่ยวไกยิง
เปรี้ยง!!!
"อุ๊ย..." หญิงสาวอุทาน แรงสะท้อนของไรเฟิลในมือทำให้ร่างเซมาปะทะร่างเล็กแต่แข็งเกร็งที่ยืนอยู่ข้างหลัง
วรินทร์เอื้อมมือมาคว้าร่างของหญิงสาวเพื่อไม่ให้สะดุดล้ม แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อรู้สึกว่าสองมือที่โอบยึดร่างเธอไว้ มันตะปบเอาสองเต้าของเธอไว้เต็มกำมือ สัมผัสที่ได้รับมันเต็มไปด้วยความหยุ่น แน่นกระชับมือ แต่เพียงแวบเดียว เขาก็รีบปล่อยมือออก
"อุ๊ย..." หญิงสาวอุทานอีกครั้ง เมื่อรู้สึกว่าทรวงอกเต่งตึงถูกสัมผัสโดยมือของผู้ที่อยู่ด้านหลัง และที่สำคัญ บั้นท้ายแน่นกระชับที่กระทบส่วนล่างของเขา จนรู้สึกได้ถึงความแข็งแกร่งกลางลำตัวเขาที่สะโพกของเธอสัมผัสโดน
"ขอโทษครับ.." วรินทร์รีบเอ่ยปากขอโทษเมื่อเห็นหญิงสาวหันมามอง หน้าแดงกล่ำ ไม่แน่ใจว่าเขาจงใจหรือว่าบังเอิญแตะต้องทรวงอกของเธอกันแน่ แต่ที่เธอแน่ใจอย่างหนึ่งก็คือท่อนเนื้อในกางเกงเดินป่าของเขามันแข็งราวกับ หิน และสัมผัสเพียงชั่วแวบบอกให้รู้ว่ามันมีขนาดไม่แตกต่างจากของพี่ชายเธอเลย
หญิงสาวยืนนิ่งอึ้งอยู่ชั่วขณะ ก่อนจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เดินไปด้านหน้าและลองซ้อมมือยิงโน่นยิงนี่อีกซักพัก ก่อนจะเดินกลับมาหาเขา
"เรากลับกันดีกว่า.." หญิงสาวพูดเกือบเป็นเสียงกระซิบ ใบหน้าสีชมพูไก๋ไปมองเส้นทางที่ต้องเดินกลับเกวียน
วรินทร์ก็เห็นด้วยเพราะเรือนร่างที่เซมาปะทะร่างของเขาเมื่อครู่ มันเปี่ยมไปด้วยพลังที่ทำให้เขาปั่นป่วนไปหมด หนั่นเนื้อด้านหลังที่แนบกับท่อนล่างของเขามันแน่นกระชับราวติดสปริง ถึงจะเป็นแค่แวบเดียว แต่ก็ทำให้เขาอึดอัดไปทั้งร่าง
