ใบหน้าที่ง่วงเหงา เบื่อหน่ายของนายสอนที่นั่งอยู่ตอนหน้าของรถคันหนึ่งที่จอดอยู่ห่างๆ ออกไปจากคฤหาสถน์หลังงามของชูชาติ เกรียงไกรวัฒนะ ผงะขึ้นอย่างสนใจ เมื่อสายตาของเขาปะทะไปยังรถสปอรต์ตอนเดียวคันงามที่เล่นเอื่อยๆ ออกมาจากประตูใหญ่ และมุ่งผ่านมาตามทางที่เขาจอดรถซุ่มอยู่
คนขับรถจอมเจ้าเล่ห์ รีบซุกหมวกที่สวมอยู่ลงปิดหน้า แต่นัยน์ตาหรี่อยู่ปราดมองไปยังตอนหน้าของรถอย่างฉับไว
ภาพรางๆ ของหญิงสาวที่นั่งอยู่เคียงข้างเชี่ยวชาญในตอนหน้านั้น มองไปแว่บเดียว นายสอนก็รู้ว่าคือปาริฉัตร
คนสนิทของเริงชัยแลบลิ้นเลียริมฝีปากที่แห้งผาก รอคอยรถที่เดชาขับตามหลังของรถเชี่ยวชาญผ่านหน้าเข้าไปพักหนึ่ง พอแน่ใจว่าไม่มีรถคันไหนตามมาอีก เขาก็วกรถกลับขับตามไปห่างๆ
นายสอนที่มัวแต่ระวังไม่ให้รถสองคันเบื้องหน้าคลาดสายตา จึงไม่ทันสังเกตว่าในเวลาเดียวกันนั้น ด้านหลังที่ห่างออกไปมีรถเก๋งสีดำคันเล็กอีกคันหนึ่งตามหลังเขามา
สองเด็กสาวที่นั่งอยู่ในรถเก๋งสีดำคันนั้น จะเป็นใครอื่นถ้าไม่ใช่ ดาวกับปรีณา สองเด็กสาวที่มุ่งมั่นมาที่หัวหินเพื่อพาตัวปาริฉัตรกลับไปกรุงเทพนั่นเอง
ตามที่วางแผนกันเอาไว้ สองเด็กสาวจะเฝ้าจับตาดูที่บ้านพักของเริงชัย เพื่อหาโอกาสเหมาะๆ เข้าไปหาปาริฉัตร โดยที่พวกเธอไม่ได้รู้แม้แต่น้อยว่าบัดนี้พี่สาวของปรีณาได้ตกไปอยู่ในกำมือ ของสองพี่น้องตระกูลเกรียงไกรวัฒนะแล้ว
พอเดินทางมาถึงบ้านพักของเริงชัย จากระยะห่างๆ ดาวก็จำรถที่นายสอนขับได้ทันที
"เอ แปลกจริง ทำไมอยู่ดีๆ พี่สอนถึงมาปรากฏตัวที่นี่ได้ คุณอาเริงชัยไม่มีเหตุผลใดๆ จะเรียกตัวพี่สอนมาเลยนะ"
เด็กสาวขมวดคิ้วพึมพำกับตนเองอย่างสงสัย ปรีณาไม่รู้จะออกความเห็นอะไรก็ได้แต่นั่งเงียบๆ แต่แววตาที่มองไปยังรถคันนั้นเปล่งประกายยอกแสยงใจ เมื่อหวนนึกไปถึงประสบการณ์น่าอดสูที่ตัวเองต้องเผชิญกับการคุกคามของนาย แจ้งกับนายสอนสองพ่อลูก
ทั้งสองนั่งรออยู่ในรถ จนแลเห็นนายสอนเดินผิวปากออกมาขึ้นรถและขับออกไป ดาวหันไปมองหน้าปรีณาแล้วตัดสินใจ
"ดาวว่ามันคงอะไรไม่น่าจะชอบมาพากลซะแล้วล่ะ พวกเราลองสะกดรอยตามรถของพี่สอนไปก่อนละกันนะ"
ปรีณาผงกศีรษะเห็นพ้องด้วย ก่อนที่ดาวจะออกรถตามรถของนายสอนไปห่างๆ
จนกระทั่งพวกเธอแลเห็นนายสอนไปจอดรถซุ่มอยู่ตรงบริเวณคฤหาสถน์หลังงามของชู ชาติ ดาวจึงจอดรถให้ห่างออกไปอีกทอดหนึ่ง ต่างคนต่างสงสัยใจอยู่ครามครันว่านายสอนมาทำตัวลับๆ ล่อๆ อย่างนี้ด้วยเหตุผลอะไร
เนื่องเพราะไม่ได้มีความรู้ตัวมาก่อน และสองเด็กสาวมัวแต่เฝ้าจับตาดูความเคลื่อนไหวของรถนายสอน ทำให้รถของเชี่ยวชาญกับรถของเดชาที่แล่นผ่านไปนั้นไม่ได้สะกิดความสนใจของ พวกเธอเลยแม้แต่น้อย
เพียงแต่เมื่อนายสอนวกรถกลับและออกตามรถของเชี่ยวชาญไป ดาวจึงเคลื่อนรถตามหลังไปบ้าง
เชี่ยวชาญพาปาริฉัตรไปจับจ่ายช๊อปปิ๊งตามห้างใหญ่ในตัวเมืองหลายแห่งแบบจ่าย เงินมือเติบไม่มีอั้น ซึ่งตลอดเวลานายสอนจับตามองดูอยู่ตลอด น่าเสียดายที่ดาวเกรงว่านายสอนจะรู้ตัวเลยไม่กล้าเข้ามาใกล้นัก เลยทำให้หลายๆ ครั้งที่ปาริฉัตรปรากฏกายออกมานอกรถ แต่พวกเธอก็ไม่มีโอกาสได้พบ มิเช่นนั้นปรีณาก็คงบุกเข้าไปหาพี่สาวด้วยความใจร้อนไปเรียบร้อยแล้ว
รายการเสริมสวยที่เชี่ยวชาญเตรียมไว้นั้นไปจบตรงที่เขาพาหญิงสาวไปยังร้าน บูติกสุดหรู ซึ่งเป็นบ้านพักในหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่ถูกเจ้าของดัดแปลงให้เป็นทั้งร้าน เสริมสวย และตัดแต่งเครื่องแต่งกาย ซึ่งภายในร้านนั้นตกแต่งอย่างหรูหรา บ่งบอกถึงระดับของลูกค้าเป็นอย่างดี
เจ้าของซึ่งเป็นผู้หญิงวัยสามสิบกว่าท่าทางคล่องแคล่วชื่ออ้อย ปราดเข้ามาทักทายเชี่ยวชาญแสดงความรู้จักกันเป็นอย่างดี
"ต๊าย คุณเชี่ยว อายุยืนจังเลยค่า อ้อยกำลังบ่นกับเด็กๆ ว่าหมู่นี้คุณเชี่ยวไม่ค่อยย่างกรายมาเลย..."
เชี่ยวชาญยิ้มกริ่ม หัวเราะให้กับเจ้าของร้านผู้ปากหวานเป็นน้ำเชื่อม ขณะที่เปิดประตูให้กับปาริฉัตรเดินออกมา ซึ่งพอคุณอ้อยเจ้าของแลเห็นปาริฉัตรเต็มตา ก็ยกมือปิดปากด้วยท่าท่างเต็มไปด้วยจริตก้าน ปราดเข้ามาคล้องแขนหญิงสาวเอาไว้ราวกับสนิทสนมกันมานานปี
"ต๊าย สวยเหลือเกิน น้องจ๋า ชื่ออะไรคะนี่..."
คุณอ้อยจีบปากถามเสียงหวาน ปาริฉัตรถ้าเป็นเมื่อก่อนคงจะเขินอายไปแล้ว แต่บัดนี้หญิงสาวรู้สึกกร้านไปกับโลกต่างจากปาริฉัตรเมื่อไม่กี่วันก่อน ลิบลับราวกับไม่ใช่คนเดียวกัน ซึ่งตอนนั้นเธอเพียงยิ้มตอบคำไปเบาๆ
"ชื่อเอค่ะ.."
"อุ๊ย ชื่อก็น่ารักสมตัว คุณเชี่ยวนี่ตาแหลมจริงค่ะ อ้อยกล้ารับรอง ถ้าจับน้องเอส่งประกวดนางสาวไทยแล้วไม่ได้ที่หนึ่ง อ้อยยอมปิดร้านเลย"
หล่อนพูดจบแล้วก็หัวเราะร่วน เดินจูงแขนปาริฉัตรเข้าไปในบ้านอย่างคล่องแคล่ว ซึ่งเชี่ยวชาญเดินยิ้มหน้าบานเดิมเข้าไปติดๆ
ในเวลานั้นดาวที่จอดรถอยู่ด้านหลังรถของนายสอนไปอีกทอดหนึ่ง เริ่มจับกระแสอะไรได้ กล่าวอย่างชั่งใจ
"ถ้าดาวเข้าใจไม่ผิด พี่สอนจะต้องสะกดรอยตามใครสักคนหนึ่ง เหมือนที่เราจะสะกดรอยพี่สอนอย่างนี้แหล่ะ"
ปรีณาถามเบาๆ
"ดาวรู้ไหมจ๊ะ ว่าเขาตามใครอยู่"
ดาวสั่นศีรษะ มองไปยังรถของเชี่ยวชาญที่เห็นแต่ไกล พลางว่า
"ไม่รู้เหมือนกัน เพราะระยะห่างเกินไป ดาวไม่เห็นคนขับ รู้แต่ว่าเป็นผู้ชายกับผู้หญิง ท่าทางจะรวยไม่ใช่เล่นเลยล่ะดูจากรถที่ขับ"
ปรีณาที่พะวงอยู่แต่เรื่องของพี่สาว และไม่ได้มีความรู้แม้แต่น้อยว่าพี่สาวอันเป็นที่รักอยู่ห่างออกไปไม่กี่ ร้อยเมตรข้างหน้านี้เอง กล่าวกับดาวว่า
"บีบอกตามตรงนะว่าใจร้อนเรื่องพี่เอมาก เรากลับไปคอยดูอยู่ที่บ้านของคุณลุงเริงชัยดีกว่าไหมจ๊ะ"
ดาวนิ่งคิดไปชั่วขณะหนึ่งก็ผงกศีรษะ
"ตกลงจ้ะ เรากลับไปเฝ้าที่หน้าบ้านของคุณอาเริงชัยกัน..."
เด็กสาวว่าแล้วก็หักพวงมาลัย เคลื่อนรถเก๋งสีดำคันงามของตนเองวกกลับออกไป.........
เเตน เอ๊ย ต่อเลย..............................................เชี่ยวชาญที่นั่งคอยจนเบื่อ เริ่มผุดลุกขึ้นเดินไปมาอย่างหงุดหงิด เพราะปาริฉัตรตามเจ้าของร้านหายเข้าไปด้านในร่วมชั่วโมงแล้ว
ทันใดนั้นคุณอ้อยเจ้าของร้านก็เดินยิ้มกริ่มออกมา เชี่ยวชาญหันไปหาด้วยใบหน้าบึ้งตึง
"ทำไมช้านักล่ะ คุณอ้อย.."
"โถ..คุณเชี่ยวขาาา...."
คุณอ้อยส่งเสียงยาวหวานหยดย้อย เดินเข้าเกาะแขนของชายหนุ่มอย่างสนิทสนม พาจูงเดินไปด้านใน
"ของดีก็ต้องรอหน่อยสิคะ นี่ถ้าคุณเชี่ยวไม่พอใจกับผลงานของอ้อยล่ะก็ อ้อยไม่คิดเงินเลยค่ะสำหรับวันนี้"
เมื่อเจ้าของร้านผู้คล่องแคล่ว พาเชี่ยวชาญเข้าไปในห้องลองเสื้อด้านใน ขณะที่ใบหน้าของชายหนุ่มเริ่มผ่อนคลายความเครียดลงแต่ก็ยังมีริ้วรอยหงุด หงิดจากนิสัยที่ชอบเอาแต่ใจตนเองจนเป็นนิสัย
ทันทีที่เชี่ยวชาญเดินเข้าไปในห้องลองเสื้อที่ตกแต่งอย่างงดงาม โดยเฉพาะผนังครึ่งค่อนของห้องเป็นกระจกใสเงาวับแสดงถึงการทำความสะอาดขัดถู เป็นอย่างดี ยามนั้นกำลังสะท้อนเรือนร่างที่งดงามจับตาของหญิงสาวที่ยืนเหยียดอยู่กึ่ง กลางอย่างพร่าพราย
ใบหน้าที่จำเดิมบึ้งตึงเครียดขึ้งของชายหนุ่ม แปรเปลี่ยนตะลึงงันไปทันทีเมื่อแลเห็นสตรีที่เขาพามาเต็มตา
คุณอ้อยเจ้าของร้านยิ้มหวานหยดย้อย ผวาเข้ามาหาปาริฉัตรที่ยืนเหยียดตรงอยู่กลางห้อง จับหญิงสาวหมุนตัวรอบหนึ่ง คลื่นผมสีดำยาวไปจนถึงกึ่งกลางหลังที่สุดนุ่มมันเป็นประกายนั้นถูกอบไอน้ำ และรีดจนเรียบสลวยสะบัดพลิ้วล้อสายตาที่เบิกกว้างของเชี่ยวชาญ
"เป็นไงคะ น้องเอของอ้อย..."
คุณอ้อยหันไปถามเชี่ยวชาญเสียงหวาน ก่อนมองกลับไปยังปาริฉัตร ด้วยความภาคภูมิใจในฝีมือการตกแต่งเสริมสวยของตนเอง
ซึ่งความจริงคุณอ้อยก็ควรจะภูมิใจในฝีมือของตนเองจริงๆ เพราะปาริฉัตรที่ในตอนนั้นตบแต่งใบหน้าอย่างบางเบาแต่ก็ขับให้วงหน้าที่อ่อน หวานนั้นสวยซึ้งตรึงใจ ชุดสูทสีขาวที่เน้นให้เห็นช่วงบ่าที่ลาดงดงาม ทับอยู่บนเสื้อไหมชั้นในปักลายพลิ้วสีขาวเข้ากับเสื้อสูท บวกกับกางเกงขายาวเนื้อบางเบาสีขาวทรงเก๋ที่รับกับช่วงขายาวเพรียวของ ปาริฉัตรไปจรดรองเท้าส้นสูงสีขาวยาวสี่นิ้ว เจ้าหล่อนก็แปลงร่างปาริฉัตรไปราวกับเป็นกุหลาบหิมะที่ทั้งสวย ทั้งเท่ห์ เต็มไปด้วยคลาสที่สูงสง่า ดูไปพิศไปตรงมุมไหนก็ล้วนแล้วแต่ตรึงตาในใจของผู้ที่ได้พบเห็น
อีกประการหนึ่งด้วยความเป็นคนที่คุ้นเคยกัน คุณอ้อยรู้ดีว่าเชี่ยวชาญนั้นเป็นคนที่มีรสนิยมอย่างไร ปาริฉัตรในชุดขาวหิมะนี้จึงตรึงตราเข้าไปในใจของเชี่ยวชาญที่ยืนตะลึง ลานอยู่ราวกับต้องมนต์สะกด
จนอึดใจใหญ่เชี่ยวชาญจึงได้สติ ชายหนุ่มเดินเข้ามาช้าๆ ดวงตาที่จับจ้องไปยังปาริฉัตรนั้นเปล่งประกายหลงใหลอย่างไม่ปิดบัง
"คุณเอ...คุณสวยมาก..สวยอย่างเหลือเชื่อจริงๆ"
เชี่ยวชาญกล่าวออกมาด้วยความรู้สึกจากก้นบึ้งแห่งใจ ซึ่งปาริฉัตรแย้มริมฝีปากที่ราวกับกลีบกุหลาบสีส้มอ่อนออกรับ ดวงตาที่หวานเป็นประกายนั้นพราวล้อความรู้สึกชายหนุ่มจนเชี่ยวชาญแทบขาดใจ ตายไปด้วยความเสน่หาอย่างฉับพลัน
คุณอ้อยยิ้มปากกว้างแบบไม่มีออม หัวเราะคิกๆ ขณะที่เชี่ยวชาญไม่มีแม้แต่เสียเวลาจะละสายตาจากปาริฉัตรมามองเธอ แค่กระดกมือสะบัดเป็นสัญญาณให้เจ้าหล่อนออกไปจากห้อง ซึ่งเจ้าของร้านผู้คล่องแคล่วอ่านสัญญาณออกดี ยกมือปิดปากหัวเราะคิกคัก เดินออกไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับปิดประตูตามให้อย่างรู้ใจ โดยที่เดชาบอดี้การ์ดยักปักหลั่นของเชี่ยวชาญเคลื่อนตัวเข้าไปเฝ้าที่หน้า ประตูโดยทันที
ทันทีได้อยู่ตามลำพังของหญิงสาว เชี่ยวชาญก็ตวัดร่างงามนั้นเข้ามาในอ้อมอก ซึ่งปาริฉัตรโอนอ่อนเข้าไปหาชายหนุ่มโดยดี หงายหน้าน้อยๆ ด้วยจริตสาวแย้มปากสีส้มอ่อนออกรับการประทับจูบจากเชี่ยวชาญที่บดขยี้ลงมา อย่างกระหาย สองลิ้นของหนุ่มสาวกระหวัดพันกันอย่างดูดดื่ม
เชี่ยวชาญหอบหายใจ ความกระสันซ่านที่ระอุอยู่จนแทบทุกขุมขนนั้น ทำให้ใจของชายหนุ่มเต้นถี่ยิบราวกับเพิ่งผ่านการวิ่งร้อยเมตรมาหยกๆ สองมือของเขาตวัดไปสมผัสตามเรือนร่างสุดงามนั้นอย่างละลานใจ
ปาริฉัตรหัวเราะเบาๆ ริมฝีปากจ่อเข้าไปที่ข้างหูของเชี่ยวชาญ ลมหายใจอุ่นๆ ของเธอราดรดชายหนุ่มจนขนลุกชัน
"คุณเชี่ยวคะ..."
เสียงอ่อนเบาของหญิงสาวดังแผ่วแทรกโสตประสาทของเชี่ยวชาญเข้ามา ชายหนุ่มตอบสนองด้วยเสียงปานละเมอ
"อะไรหรือครับ คุณเอ..."
"คุณเชี่ยวรักเอไหมคะ..."
เสียงแผ่วหวานนั้น ละลายใจของเชี่ยวชาญจนอ่อนระทวยปวกเปียก ชายหนุ่มหอบพลางซอนไซร้จูบไปตามซอกคอขาวราวกับหิมะนั้น พึมพำตอบ
"คุณเอไม่รู้หรือ ตอนนี้ผมแทบคลั่งใจตายไปเพราะตัวคุณอยู่แล้ว..."
ปาริฉัตรหัวเราะคิก บิดเรือนร่างงามของตนเองเบียดเข้าไปกับอ้อมอกของอีกฝ่าย ก้อนเนื้อหยุ่นงามเสียดสีไปกับแผงอกของอีกฝ่าย ขณะที่สองมือที่งามจับตาเคลื่อนไปตามแผ่นหลังของชายหนุ่มนั้นกระตุ้นเร้า ความเป็นชายของเชี่ยวชาญจนตื่นตัวสุดขีด เขาครางออกมาอย่างสุดระงับ ยามนั้นอาวุธประจำกายที่พองโตสุดขีดดันเป้ากางเกงจนเจ็บแสบเหลือคณา
"ถ้าคุณเชี่ยวรักเอ...เอขออะไรบางอย่างได้ไหมคะ"
ปาริฉัตรกระซิบเสียงหวาน เชี่ยวชาญครวญครางออกมาเสียงกระเส่าเมื่อนิ้วมือเรียวงามนั้นเริ่มไต่ลงไปตามท้องน้อยของตนเอง
"ได้..ได้สิครับ...สุดที่รักของเชี่ยว..."
ชายหนุ่มพึมพำออกมากระท่อนกระแท่น
ปาริฉัตรยื่นหน้าเข้าไปจุมพิตที่ปลายคางของชายหนุ่ม
"ต่อไปนี้เอขอมอบความสุขให้กับคุณเชี่ยวคนเดียวนะคะ...คุณเชี่ยวของเอคนเดียวเท่านั้น..."
เชี่ยวชาญชะงัก หวนนึกไปถึงพี่ชายกับบิดาขึ้นมาทันที
สำหรับบิดาไม่น่าเป็นห่วงเท่าไหร่...แต่พี่ชายเขาน่ะสิ...
ตอนนั้นชายหนุ่มก้มหน้าลงมองปาริฉัตรที่แหงนหน้าตอบ ริมฝีปากนุ่มงามนั้นห่อน้อยๆ ประกบไปกับริมฝีปากของเขา ละลายความรู้สึกใดๆ ก็ตามที่จะยังเหลือฉุดรั้งในใจของเขาออกไปจนหมดสิ้น
เพราะจะอย่างไร พื้นฐานเชี่ยวชาญนั้นเป็นคนเห็นแก่ตัวเองแต่ฝ่ายเดียวอยู่แล้วเป็นทุนเดิมอยู่แล้วด้วย
ความหอมหวานสุดยอดที่รมเร้าเข้ามาจนแทบทำให้เขาสำลักความสุขนี้จนขาดใจตาย นี้ เชี่ยวชาญไม่มีความลังเลใจใดๆ อีกต่อไปที่จะเก็บเอาไว้เชยชมแต่เพียงผู้เดียว
"นะคะ...คนดีของเอ..."
เสียงแผ่วหวานที่รุกล้ำเข้ามาราวมนตราอันลึกล้ำ ทำให้เชี่ยวชาญหมดความสามารถในการต่อต้านอีกต่อไป ร่างเซถลาเข่าอ่อนลงไปทรุดฮวบลงบนเก้าอี้นวมตัวใหญ่
ขณะที่เรือนร่างงามราวกับสวรรค์สร้างเคลื่อนตามติดลงมาหา นิ้วเรียวงามเอื้อมไปกระหวัดที่เข็มขัดของเชี่ยวชาญปลดออกทีละน้อย อย่างช้าๆ ขณะที่ริมฝีปากนุ่มเนียนนั้นไต่ไปตามลำคอของชายหนุ่มไม่หยุด
เชี่ยวชาญหอบหายใจรวยริน หลับตาพริ้ม ครางออกมาอย่างละลานใจ
"ได้สิครับ สุดที่รักของเชี่ยว...ไม่มีอะไรในโลกนี้ที่เชี่ยวให้สุดที่รักคนนี้ของเชี่ยวไม่ได้
