ไว้ลาย... (1) กมล บางบอน
ผมได้วันหยุดลาพักร้อนหนึ่งอาทิตย์ เลยไปเที่ยวทะเล
ผมไปเช่าบังกะโลที่เกาะแห่งนึง ไปคนเดียว ไม่เอาโทรศัพท์ไปด้วย
ไม่ต้องการติดต่อใครให้ปวดหัว
ผมไปพบบังกะโลแห่งนึง ดูสะอาดสวย ราคากับคนไทยค่อนข้างเหมาะสม
ผมติดต่อวางเงินค่าที่พักกับหญิงสาวหน้าตาดีคนนึง
คุยไปคุยมาเหมือนกับจีบน่ะแหละ แต่มาเห็นผัวหล่อนยืนมองอยู่ก็เลยชิ่งออกมา
ตอนบ่าย ผมมานั่งที่ร้านอาหาร สั่งอะไรมากินรองท้อง
หญิงสาวที่ผมสีก็เข้ามานั่งคุยด้วย นานสองนานก็มีผู้หญิงคนนึง
ท่าทางดูดี แต่ค่อนจะไปทางมีอายุพอสมควร
ผมนึกในใจว่า แกน่าจะอายุประมาณ 45-50 ปี
ผมพินิจหน้าแกอยู่นาน จนแกหันมาเจอผมเต็มตา เรายิ้มให้กัน
อะไรบางอย่างในความทรงจำส่วนลึก มันบอกว่า
"กูเคยเจอน้าแกที่ไหนวะ"
ผมนั่งพยายามนึกไป จนหญิงสาวที่นั่งคุยกับผมทักมาว่า
"นั่นพี่แสง เมียเจ้าของบังกะโล ผัวแกเป็นฝรั่ง แต่ตายไปสองปีแล้ว
แกเลยมาดูแลที่นี่ แต่แกก็มีที่อยู่ที่ในตัวเมืองด้วย พี่แสงใจดีนะ
เดี่ยวแกคงจะมาคุยกับพี่ เพราะเวลามีแขกมาแกก็จะเข้ามาทักทาย
แต่ แหม..พี่เนี่ย มองพี่แสงยังกะอะไรดี พี่แสงน่ะ รุ่นแม่หนูแล้วนะพี่"
ผมได้แต่พยักเพยิด ไม่รู้ว่าจะตอบว่าอะไรดี
พยายามคิดว่า พี่แสงคนนี้ ผมเคยรู้จักและเห็นที่ไหนมาก่อน
ตกเย็นผมลงไปเล่นน้ำ ขึ้นมาผมก็มานั่งที่ร้าน สั่งเบียร์
น้องผู้หญิงที่ดูแลร้านก็เข้ามาคุย
ผมไม่ค่อยสบายใจ เพราะกลัวผัวน้องเค้าจะเข้าใจผิด
แต่จริงๆ น้องเค้าก็น่าฟัดดี เพียงแต่ผิวคล้ำไปบ้าง เพราะโดนแดด
ตอนแรกผมนึกว่าน้องเค้าจะมีผัวฝรั่ง น้องเค้าคุยกับผมถูกคอยังไงไม่รู้
หรือนานๆ จะมีคนไทยเข้ามาพักกระมัง ดูน้องเค้าให้ท่าผมอยู่พอสมควร
"คืนนี้ พี่..เอ่อ พี่ชื่ออะไรนะ?"
"กมลครับ ผมชื่อกมล"
"คืนนี้แนนจะเอาเบียร์ไปกินกับพี่ที่ห้องนะ แนนเลี้ยงเอง"
"อย่าเลยครับ คือว่า..เดี๋ยวแฟนน้องจะมาเหยียบพี่นะซี"
"โอ้ย ไอ้นั่นมันไม่รู้เรื่องอะไรหรอก โง่เง่า วันๆ ไม่เล่นหมากรุกก็กินเหล้า
หรือไม่ก็ไปดูนก นะพี่นะ หนูเง้าเหงา..."
ผมพูดอะไรไม่ออก มานั่งนึกอีกอย่าง ก็ว่าดีเหมือนกัน คืนนี้จะได้ไม่เบื่อ
แนนขอตัวเดินไปดูแลแขกฝรั่ง ในร้านมีแขกสามสี่โต๊ะ
แม่ครัวที่นี่ทำอาหารใช้ได้ ผมนั่งกินอะไรนิดหน่อย
พี่แสงหรือน้าแสง คนที่ผมเจอเมื่อตอนเข้ามานั่งที่ร้าน เดินเข้ามาทักผม
"สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับ ที่นี่ไม่ค่อยมีคนไทยเข้ามาพักหรอกค่ะ
ส่วนมากจะอยู่ฝั่งนู้นกันหมด จริงๆ พี่ เอ่อชื่อ แสงค่ะ จะเรียกพี่
หรือน้าก็ได้นะ ตามสะดวก"
"ครับ สวัสดีครับพี่แสง ผมกมลครับ ขอพักที่นี่สักสามสี่คืนนะครับ "
"กี่คืนก็ได้ค่ะ ตามสบาย เดี๋ยวให้แนนมันดูแลคุณให้ดีเลย
อ้อ นังแนนน่ะ มันไม่เบาหรอกนะคุณกมล มันเป็นหลานพี่เอง
เอามาจากกรุงเทพเหมือนกัน”
"ไม่เบายังไงครับพี่?" ผมถามพลางหันไปมองทางแนน
"แหม คุณกมล ไม่ต้องให้พี่บอกหรอก เมื่อกี้พี่ยังเห็นมันมานั่งคุยกับคุณอยู่เลย
นังนี่ไม่ชอบฝรั่ง มีหลายคนมาจีบจะเอาไปเลี้ยง แต่มันไม่ยอม "
"แล้วพี่แสง มีแฟน....." ผมยังพูดไม่จบ แกก็สวนขึ้นมา
"ตายไปสองปีกว่าแล้วล่ะ แก่แล้ว ดีนะทิ้งเงินไว้ให้พี่ก้อนโต พี่ก็พออยู่ได้"
ผมพูดกับพี่แสงไป มองหน้าแก จนแว็บนึง ทำให้ผมนึกขึ้นมาได้
ไม่รู้ว่าจะบังเอิญหรือเปล่า หรือว่าผมจำผิด
แต่ถ้าเป็นจริง ถือว่าเป็นโชคดีของผมเลย
เพราะว่า พี่แสงคนนี้ อาจจะเป็นคนเดียวกันกับ ครูฉวีวรรณ
แต่ไม่ใช่ครูจริงๆ แต่เป็นชื่อ ครูฉวีวรรณเริงรัก
หนังสือโป๊ที่ผมได้มรดกตกทอดจากพี่ชาย เมื่อตอนวัยเริ่มรุ่น
ขนเพิ่งขึ้นตอนอายุ 12-13 และเป็นเล่มที่ผมรักมาก
และเอาไว้ดูตั้งแต่หนุ่มจนตอนนี้สามสิบแล้ว
ผมยิ่งมองแกก็มีเค้าเหมือน พี่แสงแกก็มองผมด้วยท่าทีแปลกใจ
ที่ผมมองแกแบบค้นหาอะไรสักอย่างนึง
"คุณกมล มองพี่แปลกๆ นะคะ?"
"ครับ ผมขอโทษครับพี่ คือผมคุ้นๆ หน้าพี่แสงน่ะครับ คือว่า..."
พี่แสงหลบตาผม มองออกไปข้างนอก เหมือนไม่อยากสบตาผม
"พี่ว่าเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนหรอกค่ะ คุณกมล
เพราะพี่กับคุณเหมือนอยู่กันคนละโลก
ชีวิตพี่ ไม่เหมือนคุณหรอก กว่าพี่จะมีชีวิตแบบนี้ได้
พี่ผ่านอะไรร้ายๆ มามากค่ะ"
พี่แสงลุกขึ้นเดินออกไป
ผมหลุดชื่อนึงออกไป
ทำให้แกหันกลับมาจ้องหน้าผมอย่างหาความหมายไม่ได้
"ครูฉวีวรรณ ?..........."
"คุณกมล ?...."
เราสองคนมองหน้ากันอยู่นาน
"พี่ไม่ได้ชื่อฉวีวรรณค่ะ พี่ชื่อแสงโสม คุณกมลจำคนผิดแล้วล่ะค่ะ"
ผมคิดว่า ยังไงก็ไม่ผิดตัว พี่แสงคนนี้ต้องเป็นคนเดียวกันกับ
ครูฉวีวรรณ เริงรัก คนๆ เดียวกับในหนังสือโป๊ เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน
พี่แสงเดินหายไปหลังร้าน ผมพยายามเดินหาแก
คนในร้านไม่ได้สนใจอะไร เพราะต่างคนต่างมีหน้าที่ของตัว
ผมเดินตามพี่แสงออกไปทางด้านหลัง มันเป็นสวนมะพร้าว
ผมมองเห็นพี่แสงเดินออกไปดูเหมือนแกกำลังเช็ดน้ำตาอยู่ด้วย .......................
