“พี่ต้องการนะหวาน” ชายหนุ่มหน้าตาคมเข้มอ้อนวอนกับหญิงสาวในชุดนักศึกษาที่นั่งอยู่ข้างๆ “หวานไม่ใช่เด็กอมมือแล้วนะ แล้วพี่ก็ต้องการของจริง ผู้หญิงจริงๆ”
“หวานยอมไม่ได้หรอกค่ะ มันน่าละอาย พ่อกับแม่ของหวานต้องเสียใจแน่ๆ ถ้าหวานทำอย่างนั้น” กมลวรรณรีบสั่นศีรษะปฏิเสธ หญิงสาวคบหาเป็นแฟนธวัชชัยมานานแล้ว เธอเป็นเพื่อนสนิทกับมยุรินทร์น้องสาวของธวัชชัยมาตั้งแต่ยังเป็นนักเรียน จึงมักจะมาหา มยุรินทร์ที่บ้านอยู่เสมอ ด้วยความน่ารัก สดใสของหญิงสาวทำให้ธวัชชัยตัดสินใจจีบเธอจนเป็นแฟนกันตั้งแต่ที่เธอยังเป็นนักเรียน ตอนนี้เขาได้เป็นอาจารย์สอนในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ส่วนกมลวรรณก็เอ็นติดเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยเดียวกัน
บ้านของธวัชชัยเป็นคฤหาสน์หลังใหญ่ แต่เขาก็เช่าอพาทเมนท์เป็นที่พักอีกแห่งหนึ่งเพื่อความสะดวก เพราะคิดว่าถ้าวันไหนทำงานดึกจะได้ไม่ต้องเสียเวลาขับรถกลับบ้าน แล้วอีกอย่างธวัชชัยก็ต้องการใช้อพาทเมนท์นี้เป็นที่พลอดรักกับสาวๆของเขาด้วย ธวัชชัยเป็นคนเจ้าชู้ ชอบจีบผู้หญิงทีละสองสามคน แต่อาศัยว่าสับรางเก่งจึงเอาตัวรอดไปได้ตลอด เขาเป็นคนรูปหล่อ มีเสน่ห์ บุคลิกและคารมดี จึงหาสาวๆได้ไม่ยาก แต่กับกมลวรรณแล้วเธอไม่เคยจะยอมใจอ่อนไปกับเขา เด็กสาวยอมให้เขาทำบางอย่าง กอดและจูบกัน... บางครั้งเธอก็ยอมให้เขาถอดเสื้อของเธอออก หรือแม้กระทั่งถอดเสื้อยกทรง แต่เธอก็ไม่ยอมให้เขาถอดอะไรไปมากกว่านี้
“พ่อแม่ของหวานจะไปรู้ได้ยังไง มันเป็นเรื่องธรรมชาตินะ ไม่ใช่เรื่องน่าอายเลย ใครๆเขาก็ทำกันทั้งนั้นแหละ ให้ตายซิหวาน หวานน่าจะดูเพื่อนคนอื่นๆบ้าง...”
“มันยังไม่ถึงเวลาค่ะ”
“แล้วเมื่อไหร่ล่ะ”
“ก็วันที่เราแต่งงานกันไงคะ” เด็กสาวตอบหน้าแดงระเรื่อ
ธวัชชัยหัวเราะลั่น กมลวรรณมองด้วยความสงสัย คิดไม่ถึงว่าเขาจะหัวเราะ ธวัชชัยกระโดดลุกจากเตียง
“ถึงเวลากลับบ้านแล้วหนูน้อย”
กมลวรรณโล่งอก เธอคิดว่าเขาคงละพยายามที่จะพาเธอขึ้นเตียงก่อนแต่งงานไปแล้ว แต่เมื่อเขาไม่ได้มาหาเธอตามนัดในวันถัดมา เธอก็เริ่มเป็นห่วง เธอตามหาเขาอีกสองวันก็ไม่เคยเจอ ไม่เคยเลยที่เขาจะห่างหายจากเธอไปอย่างนี้ ด้วยความว้าวุ่นทำให้เด็กสาวไปหาเขาที่อพาทเมนท์ กมลวรรณหน้าแดงเมื่อเห็นเขายืนขวางประตู เสื้อไม่ได้สวม ซ้ำยังรูดซิบกางเกงไม่เสร็จด้วยซ้ำ
“ทำไมพี่เงียบหายไปล่ะคะ” เธอถามไม่ทันสังเกตว่าหน้าของเขาซีดเผือดไปเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอ
“พี่..พี่ มีธุระ” เขาพูดตะกุกตะกัก แล้วก็มีเสียงหัวเราะของผู้หญิง สักครู่หนึ่งผู้หญิงคนนั้นก็เดินออกมา กมลวรรณเห็นเธอเป็นเด็กสาวหน้าตาสวยคม ร่างคลุมด้วยผ้าปูที่นอน เธอกอดธวัชชัยจากด้านหลัง มองกมลวรรณ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงล้อเลียน
“กลับมาที่เตียงเถอะค่ะอาจารย์ เรามีภารกิจที่ต้องสะสางอยู่นะ เดี๋ยวหนูก็เฉาแย่ซิคะ”
กมลวรรณใจหายวาบ หน้าของเธอซีดเผือด ตาจ้องมองเขาเขม็ง
“…ก็พี่มันเป็นผู้ชายนี่” ธวัชชัยก้มหน้าตอบเบาๆ
กมลวรรณกลับบ้านในทันที เธอหยุดเรียนไปสองวัน และเอาแต่ร้องไห้อยู่ตลอดเวลา จนเริ่มทำใจได้ เธอจึงกลับไปเรียนอีกครั้ง แต่สมองยังเต็มไปด้วยความว้าวุ่น และใจลอยอยู่ตลอดเวลา จนเรียนไม่รู้เรื่องเลย
. . . . . . . . . . . . . . .
“หวาน หวาน...”
กมลวรรณสะดุ้ง หันไปมองก็เห็นเด็กสาวในชุดนักศึกษายืนอยู่ข้างๆ
“อ้าว ยุ้ยมาเมื่อไหร่เนี่ย”
“เป็นอะไรไปหวาน ยุ้ยเรียกตั้งหลายครั้งแล้ว... ทำไมใจลอยจังเลย”
“ไม่...ไม่มีอะไร”
“ต้องมีสิ..ต้องมีแน่ๆ หวานไม่เคยใจลอยแบบนี้” ยุ้ยพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง “มีเรื่องกลุ้มใจอะไรก็บอกยุ้ยเถอะ หรือไม่เห็นยุ้ยเป็นเพื่อน”
กมลวรรณจ้องมองเพื่อนสาว เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางที่แสดงถึงความห่วงใยอย่างแท้จริง ทำให้เธอตื้นตันใจ ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมด ยุ้ยนั่งฟังอย่างเงียบๆจนจบ จึงเริ่มพูด
“หวานเลิกคบกับอาจารย์ธวัชชัยเถอะ”
“อะไรนะ”
“ยุ้ยพูดจริงๆนะ”
“ทำไม”
“อาจารย์ธวัชชัยเป็นคนเจ้าชู้ หวานเป็นคนซื่อตามเค้าไม่ทันหรอก หวานไม่เหมาะกับเค้า”
“แต่...แต่นี่เพิ่งครั้งแรกเองนะ เค้าอาจจะพลาดไป”
“ไม่ใช่ครั้งแรกหรอก” ยุ้ยตอบ “เขาจีบไปทั่วแหละ แต่เค้าไม่จีบต่อหน้าหวานเท่านั้นเอง นักศึกษาที่หน้าตาดีน่ะโดนเขาจีบกันทั้งนั้น บางคนก็ยอมนอนกับเขา... หลายคนด้วย”
“ยุ้ยรู้ได้ยังไง”
ยุ้ยถอนหายใจ “เพราะเค้าก็เคยจีบยุ้ยด้วยน่ะซิ แต่ยุ้ยไม่เล่นด้วย เค้าเลยหันไปจีบยัยแนนแทน แม่นั่นน่ะอยากได้เค้าจนตัวสั่น ยุ้ยไม่แปลกใจหรอกที่รู้ว่ายัยแนนนอนกับเค้า”
“แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าพี่ชัยจะนอนกับคนอื่นด้วย”
“อย่าคิดเข้าข้างตัวเองหน่อยเลย ลองจีบไปทั่วแบบนี้คนไหนยอมมันก็เอาทั้งนั้นแหละ” ยุ้ยดุ แต่พอเห็นสีหน้าที่ซีดเผือดของเพื่อน เธอก็สงสาร รีบปลอบโยนอย่างนุ่มนวล
“หวานตัดใจเถอะนะ เค้าไม่เหมาะกับหวานจริงๆ คบกันต่อไปมีเต่จะเสียใจ”
“หวานทำไม่ได้หรอกยุ้ย หวานรักเค้ามากจริงๆ หวานต้องตายแน่ๆถ้าต้องเลิกกับเค้า”
“ถ้ายังงั้นยุ้ยจะบอกอะไรให้ ยัยแนนยังไม่เท่าไหร่หรอก ต้องพี่แพมซิน่ากลัว รู้มั๊ยว่าอาจารย์กำลังจีบเค้าอยู่”
“พี่แพมคนไหน หวานไม่เห็นรู้จักเลย” เด็กสาวเอ่ยอย่างงุนงง
“ตายจริง ไม่รู้จักได้ไง เค้าออกจะดัง พี่แพมก็รุ่นพี่ปี4 ไงจะจบอยู่แล้ว สวยสุดๆเลยรู้มั๊ย”
“แล้วหวานไม่สวยหรือ” กมลวรรณถามเสียงเครือ
“เปล่าๆ หวานน่ะสวยอยู่แล้ว แต่สวยน่ารักใสๆแบบเด็กๆน่ะ” ยุ้ยรีบปลอบเมื่อเห็นเพื่อนทำท่าจะร้องไห้ “แต่พี่แพมน่ะสวยแบบเซ็กซี่น่ะ อยากรู้จะพาไปดู”
“ไม่..ไม่ดีกว่า”
“เถอะน่า จะได้รู้จักคู่แข่งไง”
“เห็นมั๊ย พี่แพมน่ะ สวยอย่างที่ยุ้ยบอกเลยใช่มั๊ย”
กมลวรรณตาแดงก่ำ รู้สึกเสียใจอยากจะร้องไห้เมื่อเห็นธวัชชัยกำลังยืนคุยอยู่กับนักศึกษาสาวรุ่นพี่ เธอเป็นคนสวยมากจริงๆ ทั้งดวงตา จมูก ปากพอเหมาะพอเจาะ ผิวพรรณดี จริงอย่างที่ยุ้ยพูดทุกอย่าง เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ธวัชชัยจะนอกใจเธอจริงๆ
“มาเถอะ ไปทักทายคู่แข่งกันหน่อย” ยุ้ยพูด
“อย่าเลย..กลับดีกว่า” กมลวรรณร้องห้าม แต่ยุ้ยก็ฉุดเพื่อนไปจนได้
ธวัชชัยกำลังยืนคุยอยู่กับแพมอย่างเพลิดเพลิน เขายืนหันหลังให้กับสองสาว จึงไม่รู้ตัวว่ารถไฟกำลังจนชนกันอย่างจังแล้ว
“สวัสดีค่ะอาจารย์” ยุ้ยตะโกนทัก
ธวัชชัยหันกลับมา แล้วก็สะดุ้งเมื่อเห็น กมลวรรณยืนตาแดงก่ำอยู่ตรงหน้า
“อ้าว หวานมาได้ยังไง”
“ก็อาจารย์นัดพวกเราไปกินข้าวไม่ใช่หรือคะ” ยุ้ยแกล้งพูด
“เอ๊ะ” แพมที่จับตามองอยู่อุทานอย่างแปลกใจ “ใครกันคะอาจารย์ ไหนอาจารย์บอกจะไปดูหนังกับแพม ทำไมไปนัดคนอื่นอีก” หญิงสาวเอ่ยอย่างไม่พอใจ ตาคมวาวสำรวจสองสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“เอ้อ..สงสัยคงจะเข้าใจผิดกันน่ะ” ธวัชชัยเหงื่อแตกโซมหน้าสมองวิ่งเร็วจี๋เพื่อหาทางเอาตัวรอด “หวาน ยุ้ยเดี๋ยวเราไปคุยกันทางโน๊นดีมั๊ย” เขาหันกลับไปหาสองสาว
“คุยตรงนี้ก็ได้ค่ะ” ยุ้ยบอก แต่หวานนั้นรีบขัดเพราะทนดูท่าทางกระอักกระอ่วนของเขาไม่ได้
“ยุ้ยเค้าล้อเล่นน่ะค่ะพี่ ไปกันเถอะยุ้ย” พูดพลางฉุดแขนของเพื่อนเบาๆ ยุ้ยทำท่าจะไม่ยอม แต่หวานไม่สนใจหันหลังเดินไปก่อน ทำให้ยุ้ยต้องรีบเดินตามไป
“ใครกันคะอาจารย์ ท่าทางแปลกจัง” แพมถาม
“อ๋อ เพื่อนน้องสาวน่ะครับ” ธวัชชัยตอบอย่างโล่งใจที่รอดจากสถานาการณ์อึดอัดเมื่อครู่มาได้ “รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว ไปดูหนังกันเถอะ เสียเวลามากแล้ว” เขารีบเปลี่ยนเรื่อง แพมนั้นถึงจะสงสัยในตัวสองสาว แต่เมื่อเขาไม่พูดเธอก็ไม่อยากเซ้าซี้ต่อ ยิ้มหวานให้ขณะที่เขาจูงมือเธอไป
กมลวรรณนอนร้องไห้เกือบทั้งคืน สิ่งที่เธอได้พบเห็นนั้นทำร้ายจิตใจเธออย่างรุนแรง โกรธธวัชชัย โกรธตัวเอง แล้วก็โกรธยุ้ยด้วยที่พาเธอไปเจอเรื่องแบบนี้... แล้วกมลวรรณก็เริ่มใช้ความคิด อาจจะเป็นเพราะความหวงตัวของเธอทำให้เขาเบื่อหน่ายเลยหันไปคบกับสาวอื่น เขาเป็นผู้ชายเลยคิดไม่เหมือนเธอ เมื่อเธอไม่ยอมเขาเลยต้องหาที่ระบาย... แต่ธวัชชัยเป็นของเธอ เธอยอมเสียทุกอย่างเพื่อให้เขาเป็นของเธอคนเดียว ดังนั้น กมลวรรณจึงก็ตัดสินใจที่จะทำบางอย่าง เธอจะให้สิ่งที่เขาต้องการ... เธอเชื่อว่าถ้าเธอให้ เขาจะต้องกลับมา..กลับมาเป็นของเธอคนเดียว...
ธวัชชัยเต็มไปด้วยความแปลกใจและตื่นเต้น เมื่อกมลวรรณนัดให้เขามาพบเธอ ธวัชชัยกำลังกลุ้มใจเพราะกลัวว่าเด็กสาวจะโกรธและเลิกรากับเขา ถึงธวัชชัยจะมีผู้หญิงอื่น แต่คนที่เขารักที่สุดก็คือกมลวรรณ เธอไม่เหมือนผู้หญิงอื่น กมลวรรณเป็นเด็กน่ารัก สดใส และเรียบร้อย... ผู้หญิงสวยๆเซ็กซี่นั้นมีเกลื่อน แต่ส่วนใหญ่มักจะยอมเขาง่ายๆ แต่กมลวรรณไม่เคยยอม เธอบริสุทธิ์เหมือนเทพธิดา แต่แล้วเมื่อเธอบอกจุดประสงค์การมาทำให้เขาดีใจสุดขีด เพราะเขานึกว่าเธอจะโกรธที่เห็นเขานอกใจกลับกลายเป็นว่าเธอยินดีมอบสิ่งที่เธอหวงแหนที่สุดให้แทน
ธวัชชัยคว้ามือเธอ ครึ่งลากครึ่งจูงพาเธอตรงไปยังอพาทเมนท์ของเขาทันที เธอไม่เคยสูบบุหรี่ แต่เขาก็สอนให้เธอสูบ กมลวรรณดูตื่นเต้นมาก สีหน้าแดงระเรื่อเต็มไปด้วยความเอียงอาย ตัวของเธอสั่นเหมือนกระต่ายตัวเล็กๆที่หนาวเหน็บอยู่กลางสายฝน ซึ่งสร้างความตื่นเต้นเร้าใจให้เขาอย่างยิ่ง
เขาถอดชุดนักศึกษาของเธอออกทีละชิ้นอย่างช้าๆ ปากก็เอ่ยชมความงามของเธอไม่หยุด เขาอุ้มร่างบอบบางของเธอไปนอนบนเตียง แล้วก็เริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเอง เธอนอนหลับตาอยู่บนเตียง หายใจหนักๆ หายใจแทบไม่ทันเพราะความตื่นเต้น ในที่สุดเธอก็ลืมตามองเพราะความอยากรู้อยากเห็น กมลวรรณเคยเห็นเขาในแบบเกือบจะเปลือยมาหลายครั้งแล้ว แต่มันเป็นกางเกงอาบน้ำที่เขาสวมเวลาไปว่ายน้ำ ต่างจากตอนนี้... เขาสวมเสื้อผ้าครบชุด และเริ่มถอดมันออกทีละชิ้น เสื้อของเขาก่อน จากนั้นซิบกางเกงก็ถูกรูดลงมา เขาเดินตรงมาหาเธอ
กมลวรรณหายใจระรวย มองคนที่เธอรักในสภาพเปลือยเปล่าทั้งตัว ใจเต้นระทึกด้วยความตื่นเต้น และออกจะกลัวอยู่มาก เธอเคยเห็นสิ่งนี้มาแล้ว แต่มันอยู่ในหนังสือหรือจอคอมพิวเตอร์ ซึ่งไม่ได้ทำให้เธอตื่นกลัวขนาดนี้ แต่เจ้าสิ่งที่อยู่ตรงหน้านั้นมันต่างไปมาก มันมีชีวิตชีวา และดูเหมือนมันจะจ้องมองเธอด้วย คงเพราะเธอบ่ายเบี่ยงมาตลอด เลยทำให้มันโกรธจนพองตัวเหมือนอาวุธร้าย กมลวรรณกลัวจนใจสั่นหวิว...... End of Part 1
