เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นเพื่ออ่านเฉพาะกลุ่มที่ชื่นชอบในเรื่องแนวนี้ ชื่อตัวละครถูกสมมติขึ้นทั้งสิ้นมิได้มีตัวตนอยู่จริง กรุณาอย่านำไปโพสต์ต่อข้างนอก อันนี้ไม่ได้หวงแต่เพราะผมไม่อยากให้ผู้ที่ไม่ได้มีความชื่นชอบตรงกันขุดโคตรผู้แต่งนั่นก็คือผมขึ้นมาด่า และผมหวังว่าจะใช้อ่านเพื่อความบันเทิงเท่านั้น มิได้ต้องการให้ใช้เป็นแนวทางปฏิบัติแต่อย่างใด ขอบคุณครับ...jam
ก่อนที่จะจรดปลายนิ้วลงบนแป้นคีย์บอร์ด ผมชั่งใจอยู่นาน เพราะเหตุการณ์ที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ ถ้าบอกใครไปเค้าก็ต้องหาว่าผมบ้า หรือไม่ก็เมา แต่เอาเถอะจะด่า จะว่าก็เอา มันเป็นเรื่องย้อนกลับไปเมื่อ 2 วันที่แล้ว อ่อ... ผมชื่อดนัยครับ ชื่อเล่นก็นัยนี่แหละ เป็นลูกคนเดียว ตอนนี้เรียนอยู่ ม.5 สายวิทย์ หน้าตาก็เรียกว่าใช้ได้ เสียตรงที่ใส่แว่นครับ แต่ก็ได้ความขาวมาจากพ่อและแม่ ใช่ครับท่านมีเชื้อจีนทั้งคู่ ผมเลยออกตี๋ ๆ หน่อย ผมจัดว่าเป็นเด็กเรียนคนหนึ่ง เกรดเฉลี่ยไม่เคยต่ำกว่า 3.5 และนี่ล่ะมั๊งที่ทำให้ผมยังไม่มีแฟน บ้านผมอยู่ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง คนในหมู่บ้านนี้จัดว่ารวยครับ แต่ล่ะบ้านนั้นเป็นบ้านเดี่ยวมีรั้วรอบขอบชิดมีอาณาเขตของตนเอง บางบ้านรวยมาก ๆ ก็ปลูกซะใหญ่โตเป็นคฤหาสน์เลยก็ว่าได้ รถที่ใช้กันส่วนมากก็รถยุโรปทั้งนั้น แต่บ้านผมไม่ใหญ่ครับ รถที่ใช้ก็ฮอนด้า ชีวิตผมก็ทำอะไรซ้ำ ๆ กันทุกวัน ตื่นนอน ไปเรียน กลับบ้าน เรื่องจะเที่ยวกับเพื่อนนั้นไม่เคยอยู่ในหัวผมเลย บางครั้งเห็นเพื่อนมีแฟน แล้วมันมาเล่าว่าได้ทำอย่างนั้นทำอย่างนี้ ผมก็อยากมีกับเค้าบ้าง แต่ไม่กล้าจีบครับ มันไม่มีความมั่นใจในตัวเองเอาซะเลย ประมาณว่าให้ผทเอ็นทรานซ์ยังจะง่ายซะกว่า ดังนั้นการปลดปล่อยของผมเพียงทางเดียว คือ ชักว่าวนั้นเอง แหล่งข้อมูลของเรื่องพวกนี้ที่จะนำมาจินตนาการนั้นหาไม่ยากครับ ถือเป็นโชคดีของผมด้วยเพราะถ้าให้ผมไปหาซื้อหนังสือโป๊ผมก็คงไม่กล้า ใช่ครับ ผมกำลังพูดถึงอินเตอร์เนต และเรื่องหนึ่งที่เคยผ่านตา มันทำให้ผมต้องจดจำและนำมาเล่านี้ คือ หวานมันฉันคือ... ซึ่งถ้าจำไม่ผิดจะแต่งโดยคุณ jam เนื้อเรื่องนั้นเกี่ยวกับการสลับร่าง โดยตัวเอกเข้าไปอยู่ในร่างหมาแล้วได้มีความสัมพันธ์กับน้องสาวตัวเอง อ่าน ๆ ไปก็ตลก ขำ ๆ ดีครับ แต่ในความตลกนั้นมันกลับทำให้ผมต้องจำมันไปชั่วชีวิต
เช้าวันเสาร์ประมาณ 6.00 น. มันเป็นเวลาที่ผมเปิดประตูรั้วบ้านเหมือนทุกวัน ถ้าเป็นวันธรรมดาก็ คือ เวลาไปโรงเรียน แต่สำหรับวันหยุดแล้ว คือ เวลาออกกำลังกายครับ ผมจูงจักรยานคู่ใจออกมาจอดไว้หน้าบ้าน
“แม่ง... ขอให้เจ้าของมันเจริญ ๆ นะ” เป็นประโยคที่ผมพูดประชดเมื่อพบกับกองขี้หมาในทุกเช้า มันมีได้ทุกวันและผมก็ต้องเก็บมันทุกวัน แปลกตรงที่ไม่เคยเจอตัวจะ ๆ ซักที แต่เรื่องที่ทำให้ผมชื่นใจในยามเช้าก็มีนะครับ เช้าวันหยุดเวลาออกไปปั่นจักรยาน ผมจะได้พบกับนางฟ้าครับ ใช่ คุณไม่ได้อ่านผิด นางฟ้าจริง ๆ เธอจะจูงสุนัขของเธอมาเดินออกกำลังกาย ก็หมานั่นแหละ เอาเรียกง่าย ๆ แล้วกัน วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมหวังว่าจะได้พบเธอ ผมปั่นไปเรื่อย ๆ จนถึงบริเวณสวนหย่อมของหมู่บ้าน แสงแดดเริ่มส่องสว่างอากาศกำลังดีทีเดียว และแล้วผมก็เจอครับ เธอในชุดเสื้อกล้ามพอดีตัว และกางเกงขาสั้นรองเท้าผ้าใบ ทุกอย่างล้วนเป็นสีขาว รวมทั้งผิวเธอด้วย เรียกว่าขาวอมชมพูเลยก็ว่าได้ พูดกันแบบผู้ชายนะครับ หุ่นเธอมันมัดใจผมจริง ๆ ความสูงกะคร่าว ๆ ประมาณ 165 เซน หน้าอกอวบ ก้นงอน หน้าตาเธอน่ารักมากออกคล้าย ๆ เด็กญี่ปุ่น กะ ๆ ดูเธอคงอยู่ประมาณ ม.3 หมาที่เธอจูงมาด้วย เป็นพันธุ์โกเดนรีทรีฟเวอร์ ตัวมันใหญ่เอาการอยู่ ถ้าผมไม่มีอคติกับหมาเพราะต้องมานั่งเก็บขี้พวกมันทุกวัน เจ้าตัวนี้ก็จัดว่าสวยมากทีเดียว
“เฮ่ย!” ระหว่างที่เหม่อชมความงามนั้น ผมก็ต้องแหกปากลั่นพร้อมหักบิดแฮนจักรยานทันที เมื่อเห็นเด็กอายุประมาณ 2 ขวบวิ่งลงมาจากฟุตบาท แม้ความเร็วที่ผมขี่จะไม่มากแต่มันก็ทำเอาผมเสียหลักล้มลงทันที
----------
“ออกมาได้แล้ว” หูผมได้ยินเสียงเรียก มันเป็นเสียงผู้หญิง เสียงเล็กไพเราะมาก คงเป็นพยาบาลแน่ ๆ จักรยานล้มแค่นี้ถึงขั้นเข้าโรงพยาบาลเลยรึเนี่ย ผมลืมตาขึ้น อ้าว! ตาราง เมื่อวานผมชนเด็กตายงั้นเหรอ ตายห่า! ลูกกรงตรงหน้าพาให้ผมคิด แต่คนที่กำลังเปิดประตูลูกกรงกลับไม่ใช่ตำรวจ เฮ่ย! นางฟ้าหนิ เธอคนนั้น นี่มันอะไรกัน
“โฮ่ง ๆ ๆ ๆ” อะไรทำอะไร มันคือคำที่ผมจะพูดเมื่อเธอยื่นมือเข้ามาหาผม แต่เสียงที่เปล่งออกไปนั้นกลับเป็น... ผมตกใจแทบช็อคเมื่อได้ยินเสียงตัวเอง ผมพยายามหันมองตัวเองเหมือนคนบ้า
“โฮ่ง!” เฮ่ย! หาง เฮ่ย! ขา นี่มันหมานิหว่า ตายห่าแล้วกู ระหว่างที่ผมหันลีหันขว้างอยู่นั้น เธอก็เกี่ยวล็อคสายจูงเข้ากับปลอกคอของผม
“เจ ออกมาเร็ว” เสียงน่ารักนั้นเรียกผมอีกครั้งพร้อมกับดึงสายจูงเบา ๆ แต่ผมไม่รู้สึก ในหัวผมสับสนไปหมด แล้วก็แวบขึ้นมา ชิบหาย!!! หวานมันฉันคือ... เรื่องอ่านตลก ๆ มันกำลังเกิดกับผมหรือเนี่ย เวรกรรมนี่มันเรื่องจริงเหรอ บ้ากันไปใหญ่แล้วผมกำลังฝันแน่ ๆ ตื่น ๆ ผมสะบัดหัวไปมา
“เจ... เป็นอะไร” เธอออกแรงเพิ่มขึ้นเล็กน้อย จึงทำให้รู้สึกตัว สงสัยเจคงเป็นชื่อผม เอ้ย! ชื่อหมาของเธอ ผมจำใจเดินตามออกมาจากกรง แปลกแฮะ ต้องมาเดิน 4 ขา มันไม่เหมือนกับตอนที่เราคุกเข่าคลานเพราะขาหลังผมไม่ได้งอ ผมเดินไปคิดไป ถ้านี่เป็นฝันก็ขอให้ตื่นเร็ว ๆ ทีเถอะ โห! บ้านเธอใหญ่จัง เมื่อผมเดินออกมาถึงหน้าบ้านจึงได้เห็น มันใหญ่อย่างกับคฤหาสน์ในหนังน้ำเน่าเลยก็ว่าได้ ให้ตายเถอะตลอดเวลาที่ผมหลงชอบเธอ มันเหมือนหมามองเครื่องบินแท้ ๆ แล้วนี่มันกี่โมงแล้ว ฟ้ายังไม่สว่างเลย เธอพาผมออกจากบ้านแล้วเดินไปเรื่อย ๆ จนผมเริ่มคุ้นทาง นี่มัน.. นี่มันซอย 4 หนิหว่า ถ้าเดินผ่านตรงนี้ไปก็จะถึงบ้านผม ใช่แล้ว ผมออกวิ่งทันที ด้วยความแรงทำเอาสายจูงหลุดมือเธอ แต่ช่วงนั้นผมไม่สนแล้ว
“โฮ่ง ๆ ๆ” ผมมาหยุดตะโกนอยู่หน้าบ้านตัวเอง ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่าเห่า โอ้ย! อึดอัดโว้ย... พูดก็ไม่ได้ ผมมองเข้าไปในบ้าน แปลกที่ไม่เห็นรถจอดอยู่ เพราะพ่อไม่ออกทำงานเช้าขนาดนี้ หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับผมจริง ๆ ผมเริ่มปลง นี่ผมจะต้องเป็นหมาไปตลอดชาติงั้นเหรอ โอ้พระเจ้าจอร์จ... มันแย่มาก
“เจ เป็นอะไรเนี่ย” นางฟ้าของผมวิ่งตามมาหยุดยืนก้มตัว มือเท้าเข่าพูดเสียงหอบ ผมหันไปมองเธอ อุ๊! แม่เจ้า สวยอะไรเช่นนี้ ขาเธอขาวมาก เรียกว่านวลเนียนเลยแหละ เอ๋... ทำไมผมเห็นชัดล่ะ แว่นก็ไม่ได้ใส่ แถมมองได้ชัดในเวลาที่แสงน้อยอีกด้วย
“สงสัยวันนี้จะปวดมาก แล้วปล่อยรึยังล่ะ” เธอพูดพลางก้มลงหยิบสายจูง ปวด... ปวดอะไร ผมทำหน้างงแบบหมา ๆ เมื่อเธอหยิบสายจูงได้ก็หันมองซ้ายขวาเหมือนหาอะไรซักอย่าง
“อ้าว! ยังไม่ได้อึเหรอ แล้วรีบวิ่งมาทำไม” เวร!... ไอ้ตัวนี้เองเหรอ ที่มาขี้หน้าบ้านกูทุกวัน ไอ้อิ๊บอ๊าย อยากจะเตะมันซักป้าบ อึ๋ย... แต่นี่มันก็ตัวเราหนิหว่า ว่าแต่ มันก็ปวด ๆ เหมือนกันแฮะ แล้วหมามันขี้กันยังไงล่ะเนี่ย ไม่เคยเลี้ยงด้วยสิ แล้วทิชชูล่ะ ฮ่วย! หมาที่ไหนใช้ทิชชูวะ เออ... ประมาณว่าผมทะเลาะกับตัวเองน่ะครับ สงสัยผมคงต้องบ้าในไม่ช้าแน่ ๆ หรือว่าหมาที่มันเป็นบ้านี่เพราะมันเครียดวะ น่าน... คิดไปโน่น พลันจมูกผมก็ได้กลิ่น โห... กลิ่นอะไรน่ะเหรอ ก็ขี้ไง! แหวะ โอ้พระเจ้า ช่วยลูกช้าง เอ้ย! ลูกหมาด้วย จมูกหมามันรับกลิ่นดีกว่าคนทำเอาผมอ๊วกแทบแตก ผมมองไปตามกลิ่น แต่ไม่ยักมีขี้แฮะ แต่มันเป็นจุดที่ผมเก็บขี้ทุกวัน หรือว่ากลิ่นมันติดอยู่ก็ไม่รู้ มิน่าล่ะ เจ้าเจมันถึงได้มาทิ้งบอมไว้ตรงจุดทุกวัน เอาวะ ขี้ก็ขี้ ผมหาท่าเหมาะ ๆ ย่อเข่าหลังลงเหมือนนั่งยองแหละ แต่ขอบอกว่าเมื่อยชิบเลย พอมันได้ถ่ายออกก็ โอ้ว... สบาย อ้าวหมดแล้วเหรอ ไมออกนิดเดียววะ
“ไป เจ” เมื่อเธอเห็นว่าผมเสร็จแล้วก็กระตุกสายจูงเบา ๆ โห... ยัยปีศาจ อุตสาห์หลงชอบ หมาตัวเองขี้ไว้ก็ไม่คิดจะเก็บ เฮ่อ! ผมเดินต่อไปอย่างปลงชีวิต เดินไปเรื่อย ๆ แสงแดดก็เริ่มส่อง ตลอดทางผมเห็นขาขาว ๆ ของสาว ๆ ในหมู่บ้านที่ออกมาเดินออกกำลังกันมากมาย หุหุ เห็นแล้วน้ำลายไหล ทำเอาลืมเรื่องกลายเป็นหมาไปเลย เดินอยู่นานเหมือนกันครับ แล้วก็กลับบ้าน เธอเดินจูงผมมาถึงหน้ากรงแล้วถอดสายจูงออก นี่ผมคงต้องติดคุกทั้งวันแน่ ๆ ผมคิด แต่ป่าวเลย เธอถอดเสร็จก็เดินไป ไม่ได้จับผมขังแต่อย่างใด แล้วก็มาถึงปัญหาครับ ผมหิว เรื่องที่เคยอ่านแวบเข้ามาในหัวอีกครั้ง ไม่นะ... ผมต้องกินอาหารหมางั้นเหรอ อี๋... คิดแล้วจะอ๊วก
“โฮ่ง ๆ” รอผมด้วยสินางฟ้า ผมวิ่งตามเธอไป เธอเดินขึ้นบ้านอย่างไม่รีบร้อน กลับเป็นผมซะอีกที่ชะงัก เอ่อ บ้านนี้เค้าให้หมาเข้าบ้านป่าววะ ขืนสุ่มสี่สุ่มห้าเข้าไป มีหวังโดนตีออกมาแน่ ๆ แต่ก็ช่างมันคงไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่านี่อีกแล้วแหละ
“โฮ่ง” ผมอยากจะบอกว่า โห! มันสวยมากครับ ภายในล้วนประดับด้วยเครื่องตบแต่งชั้นดี ดูทีวีนั่นสิ 50 นิ้ว
“อ้าว! เจเห่าทำไม” ใครล่ะนั่น หญิงวัยกลางคนละสายตาจากทีวีหันมาคุยกับผม
“วันนี้เจวิ่งหนีหนูด้วยค่ะแม่” อ๋อ ที่แท้เธอเป็นแม่ของนางฟ้านี่เอง เอ๋... ไม่โดนด่า แสดงว่าบ้านนี้ให้หมาเข้ามาป้วนเปี้ยนได้สิ ว่าแต่... ข้าวอยู่ไหนล่ะครับท่าน
“ซี วันนี้น้ายาเค้าไม่ค่อยสบาย หาอะไรให้เจ้าดีเจกินด้วยนะลูก” อ๋อ... ที่แท้เจ้านี่มันชื่อเต็ม ๆ ว่าดีเจนี่เอง เท่กว่าคนซะอีก และนางฟ้าของผมก็ชื่อว่า ซี
“ค่ะแม่”
“มานี่มาเร็ว” ซีหันมากระดิกนิ้วเรียกผม แล้วทำท่าจะวิ่ง น่าน... เห็นผมเป็นหมาไปได้ แต่มันหิวอะ เอาก็เอาวะ ผมวิ่งตามเหมือนหมาเล่นกับเจ้านาย จนมาถึงห้องครัว เธอเปิดตู้เย็นครับ ผมภาวนาอย่าให้เป็นอย่างที่ได้อ่านมาเลย
“โฮ่ง” ตายห่า! เพ็ดดีกรี จริง ๆ ด้วย ทั้งประเทศหมามันกินอยู่อย่างเดียวเหรอไงวะเนี่ย ผมอยากกินผัดกระเพราไข่ดาวโว้ย! ซีหยิบมันแล้วเดินไปมุมหนึ่ง พลางนั่งย่องลง ผมเดินตามเข้าไป อ่อ ชามผมอยู่นี่เอง หอมจัง ขาวด้วย ไม่ใช่เพ็ดดีกรีนะครับ แต่เป็นเธอครับ ผมอยู่ใกล้เธอมาก กางเกงขาสั้นเมื่อนั่งลงมันเผยให้เห็นต้นขาขาว ๆ กลิ่นกายเธอก็หอมเอามาก ๆ ด้วย ผมจึงหวนนึกไปถึงเรื่องที่อ่านอีกครั้ง ให้ตายเถอะ ผมกำลังคิดอุบาทว์กับเธอ
“เอ้า!” ซีลุกขึ้นลูบหัวผมแล้วเดินไป
“โฮ่ง!” เฮ่ย! เป็นเด็กมาเล่นหัวผู้ใหญ่ได้ไง ผมหันกลับไปมองที่ชาม นี่เธอให้ผมกินอะไรเนี่ย หยั่งกับเนื้อเป็นก้อน ๆ เลย ผมก้มลงดมดู เอ๊ะ หอมแฮะ ผมค่อย ๆ แลบลิ้นชิมมันอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
“โฮ่ง” หือ! อร่อยสุดยอด ผมกินมันอย่างมูมมามเลยก็ว่าได้ เลียซะเกลี้ยงชามเลย แต่มันยากเหมือนกันนะ กับการที่กินอาหารโดยไม่ใช้มือเนี่ย อ้าว! ไปไหนแล้วล่ะ ผมลืมนางฟ้าซะสนิท ผมรีบวิ่งออกไปยังห้องโถง เฮ่อ! ยังดีที่เจอ เธอกำลังเดินขึ้นชั้นบน ผมก็จัดแจงเดินตามเลยครับจะโดนด่ารึป่าวก็ไม่รู้ขึ้นชั้นบน แต่ก็ช่างหัวมัน พอขึ้นมาถึงชั้น 2 ได้ เธอก็หันมามองผมแล้วหันกลับ ไม่โดนด่าแฮะ ซีเดินไปยังห้องท้ายสุด เธอเปิดประตูแล้วเดินเข้าไป ผมชะงักเล็กน้อย แต่แล้ว
“จะเข้ารึป่าว” อ้าว! ฟลุ๊คครับ หมาบ้านเศรษฐีนี่มันดีอย่างนี้เอง ผมรีบวิ่งเข้าห้องเธออย่างเร็ว แบบว่ากลัวเธอเปลี่ยนใจน่ะ
“โฮ่ง ๆ” ห้องสวยจังเลย เตียงหลังใหญ่ดูที่นอนแล้วน่าจะนุ่มมากทีเดียว โทรทัศน์เครื่องใหญ่ไม่ต่างจากห้องรับแขก ห้องน้ำในตัว คอมพิวเตอร์ ตู้เย็น แอร์ มีพร้อมสรรพในห้อง ถ้าผมมีห้องอย่างนี้บ้าง มันคงเหมือนพักโรงแรมหรู ๆ เลยล่ะ อิจฉาจังพวกคนรวย ๆ ผมหันซ้ายหันขวาชื่นชมกับห้อง ไม่นานนักก็กระโดดขึ้นบนเตียงราวกับเป็นห้องตัวเอง นุ่มจริง ๆ ด้วยแฮะ อึ๋ย! ผมลืมไปเลยว่าเป็นหมาอยู่ โดนแน่กู
“กินเสร็จแล้วก็นอน อีกหน่อยก็เป็นหมูหรอกเจ้าเจ” ซีหันมาพูดกับผมแล้วเดินไปยังโต๊ะคอม ป๊าด! ไอ้หมาบ้านนี้มันมีอภิสิทธิ์ดีแท้ เธอคงจะรักมันมาก เอ๋... ทำไมภาพมันมาโผล่ที่จอทีวีล่ะ โห... สุดยอด ผมอยากเล่นคอมจอใหญ่อย่างนี้บ้างจัง ถ้าดูหนังโป๊มันจะบะละฮึ่มขนาดไหน ซีเปิดคอมแล้วเดินไปยังตู้เสื้อผ้า เอาล่ะวา ผมซึ่งนอนหมอบอยู่เริ่มใจละทึก จนต้องชูคอขึ้นดู มันจะเหมือนที่อ่านมารึป่าวเนี่ย นางฟ้ากำลังจะแก้ผ้าต่อหน้าเรา หัวใจหมา ๆ ของผมเต้นแรงขึ้น เร็วขึ้น มันเร็วกว่าตอนเป็นคนมาก ซีเปิดตู้ออก ภายในมีเสื้อผ้ามากมายหลากหลายแบบ ดูผ่าน ๆ ล้วนแต่เป็นสินค้าแบรนด์เนมทั้งนั้น เธอยืนอยู่หน้ากระจกแล้วยิ้มกับตัวเอง เอ... เธอกำลังคิดอะไรอยู่นะ ผมสงสัยจริง ๆ
“เราไม่สวยงั้นเหรอ” ซีพูดกับตัวเอง พร้อมขมวดคิ้ว สวยครับ สวยมาก ผมอยากจะบอกกับเธอ
“ทำไมไม่มีใครมาจีบเลยนะ” ซีถอนหายใจ แล้วหยิบผ้าขนหนูสีส้มอ่อน ๆ มาพันเอวไว้ นี่เธอกำลังจะถอดแล้ว ผมคิดด้วยใจที่เต้นตูมตาม ไม่เสียทีที่ต้องมาอยู่ในสภาพหมา ๆ แบบนี้ โอ้ว! เธอถอดเสื้อยืดออกทางหัวแผ่นหลังเธอขาวนวลเนียนเหลือเกิน บราสีขาวที่ใส่ส่งให้เธอดูใสบริสุทธ์ ผมมองสะท้อนกระจกหัวใจแทบหยุดเต้น เนินอกอวบล้นบราออกมา เต้านั้นเต็มบราแน่น เธอเอื้อมมือมาปลดตะขอด้านหลัง ทันทีที่มัดหลุดก็ดีดผึงด้วยความอวบของเต้า โอว... อีกไม่ช้าผมกำลังจะได้เห็นแล้ว ไม่ช้า... อ้าว! เธอปลดผ้าขนหนูขึ้นมาห่มแบบกระโจมอก แล้วจึงดึงบราเซียออก
“โฮ่ง” อะไรวะ! ในห้องยังจะปิดอีก เวร! เฮ่อ... มันอาจจะเป็นความเคยชินของเธอก็ได้ ผมฟุบหน้าลงนอนอย่างเบื่อหน่าย โดยไม่สนใจกับนางฟ้าที่กำลังเดินเข้าห้องน้ำ สมองผมคิดเรื่องราวไปเรื่อยเปื่อย ตอนนี้ร่างของผมจะเป็นยังไงบ้างนะ ถึงพรุ่งนี้ การบ้านก็ไม่ได้ส่ง ไปเรียนก็ไม่ได้ไป ความคิดฟุ้งซ่านประดังถาโถมเข้ามาดั่งสายน้ำไหล
“แกร๊ก” เสียงลูกปิดประตูห้องน้ำ ปลุกผมให้ตื่นจากภวังค์ ซีเดินเช็ดผมเธอออกมา ผิวเธอผ่องไปทั้งตัว หยดน้ำเกาะเป็นเม็ด กับ ผมที่เปียกชุ่มส่งให้เธอดูเซ็กส์ซี่ผิดกับก่อนหน้านี้ที่ดูเป็นเด็กใส ๆ ไร้เดียงสา ซีเดินไปยังโต๊ะคอมพิวเตอร์ หยิบเมาส์กับคีย์บอร์ดซึ่งเป็นแบบไร้สายมานั่งบนเตียง เธอนั่งขัดสมาธิวางแป้นคีย์บอร์ดไว้บนตักเมาส์ถูกวางลงบนแผ่นรองด้านขวาอย่างคล่องแคล่ว ส่วนผมนั้นยังคงนอนอยู่ด้านซ้ายเธอ hotmail คือเวปแรกที่เธอเข้า สงสัยจะเช็คเมล์ อึ๋ย... เลือดกำเดาผมแทบทะลัก เมล์ที่เธอเปิดมาเป็นรูปภาพ มันเป็นรูปชายกับหญิงเปลือยทั้งคู่
“ยัยบ้า ชอบส่งรูปพวกนี้มาให้อยู่เรื่อย” ซีพูดกับตัวเองเบา ๆ คงเป็นเพื่อนเธอที่โรงเรียนส่งมาให้แหง ๆ ซีค่อย ๆ เลื่อนจอลงมา ภาพดูเหมือนเป็นภาพต่อเนื่อง จากที่ทั้ง 2 จูบกัน ฝ่ายชายก็ดูดนมฝ่ายหญิง ต่อมาฝ่ายหญิงก็ดูดควยให้ฝ่ายชาย ดูเหมือนเธอจะหยุดอยู่ตรงภาพนี้นานพอสมควร ผมเหลือกตามองเธอ เห็นหน้าเธอแดงก่ำทีเดียว ภาพถัดมาเป็นรูปฝ่ายหญิงกำลังถูกโลมเลียส่วนกลาง จากนั้นก็เป็นภาพการสอดใส่ ให้ตายเถอะ หมาอย่างผมดูแล้วยังเกิดอารมณ์เลย แล้วซีล่ะ ผมจึงหันมาสังเกตดูเธอ จริงด้วย ซีจ้องมองภาพตาเขม็งมือขวาหายเข้าไปใต้คีย์บอร์ด เธอกำลังช่วยตัวเองแน่ ๆ ผมตื่นเต้นมาก ๆ นางฟ้ากำลังช่วยตัวเองต่อหน้าผม เอาไงดี... เอาไง ผมระทึกไปหมดแต่ไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่นอนนิ่งทั้ง ๆ ที่เธออยู่ห่างจากผมไม่ถึงคืบ กลิ่นกายเธอก็ช่างหอมเย้ายวน จู่ ๆ ซีก็เอามือซ้ายวางยันลงด้านข้างติดกับตัวผม เธอแอ่นอกแหงนหน้าหลับตาพริ้ม มือขวาเท่าที่เห็นยังคงซุกอยู่กับเนินหี ส่วนผมนั้นนอนแข็งเป็นหินทำตัวไม่ถูก ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว ไม่นานร่างซีก็กระตุกเบา ๆ มือที่เท้ายันร่างอยู่เกร็งจนเห็นได้ชัด
“ซี๊ดดดดส์... อูวววว์” สิ้นเสียงครางซีถอนมือออกจากหว่างขาช้า ๆ นิ้วเธอมันเลื่อมทีเดียว เสียงลมหายใจเธอดังจนผมได้ยินชัด ซีคงถึงจุดสุดยอดไปแล้ว ผมคลายอาการเกร็งลงมาก เมื่อได้สติในสมองก็หวนคิด นี่ผมปล่อยโอกาสอะไรหลุดมือไปรึป่าว เมื่อครู่ถ้าผมทำอะไรเธอซักนิดหน่อยผมอาจจะได้เสพสุขกับเธอใช่มั๊ย ผมเริ่มคิดฟุ้งซ่านอีกครั้ง ระหว่างที่ปล่อยให้สมองคิดไปนั้น ซีก็ลุกจากที่นอนพาตัวเองเข้าห้องน้ำอีกครั้ง เธอคงไปทำความสะอาดตรงนั้นแน่ ๆ เสียงฉีดน้ำดังตามมา ผมซึ่งฟุ้งซ่านอยู่หันไปมองแบบไม่ตั้งใจ ง่ะ... ประตูห้องน้ำไม่ได้ปิด มันเพียงแค่แง้ม ๆ ไว้เฉย ๆ เท่านั้น เอาล่ะสิ ผมคิดอกุศลขึ้นมาอีกแล้ว ด้วยบทเรียนเมื่อครู่ผมไม่ยอมเป็น สมองหมาปัญญาควายอีกครั้งเด็ดขาด ผมผละจากเตียงนุ่ม ๆ วิ่งลี่ไปยังประตูอย่างรวดเร็ว เมื่อผมยื่นหัวเข้าไป ห้องน้ำ โอ้... สวยอะไรอย่างนี้ อ่างอาบ พื้นห้อง ผนัง สุขภัณฑ์ ทุกอย่างล้วนเป็นสีขาว แต่เมื่อผมเอียงหน้าไปมองเท่านั้นแหละ ภาพที่เห็นทำเอาผมตะลึงงัน เด็กสาวผิวขาวผ่องห่อไว้ด้วยผ้าขนหนูผืนน้อย มันเหมือนของขวัญที่พระเจ้าประทานมาให้ผมแท้ ๆ ซีนั่งอยู่บนชักโครก ขาทั้ง 2 ข้างแยกออก มือขวาห้อยลงกับพื้นโดยยังจับสายฉีดชำระอยู่ เธอหลับตาพริ้มสีหน้าดูมีความสุขยิ่ง มืออีกข้างซุกคลึงเข้ากับเนินโหนก เธอคงไปฉีดล้างถูกปุ่มกระสันเข้าจึงทำให้เกิดอารมณ์ขึ้นมาอีก จะว่าไปนางฟ้าของผมก็เร่าร้อนไม่เบา ผมไม่ปล่อยโอกาสให้มานั่งเสียใจภายหลังอีกแล้ว ก็ผมเป็นหมา จะด่าก็ไม่เป็นไร ผมไม่ถือ ผมแทรกตัวผ่านประตูไปอย่างประหม่า 4 เท้าย่างอย่างแผ่วเบาเดินตรงไปยังนายสาวของผม
