ฉันชื่อเรียวโกะ แต่คนส่วนใหญ่มักเรียกฉันว่า คุณหนู ฉันเป็นผู้หญิงที่โชคดีมากๆ แม้ว่าเป็นลูกกำพร้า แต่ก็ได้รับการดูแลอย่างดีจากคุณลุงทากะ ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องกับคุณแม่ของฉัน คุณลุงทากะเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จอย่างสูง แม้ว่าท่านจะไม่ได้เป็นคนมาดูแลฉันเอง แต่ก็มีแม่บ้านและคนรับใช้ภายในบ้านดูแลให้ฉันมีชีวิตอยู่ราวกับเจ้าหญิง คุณลุงทากะไม่ค่อยได้กลับบ้าน เพราะบ้านของเราอยู่นอกเมือง คุณลุงมีคอนโดอยู่ในเมืองซึ่งสะดวกมากกว่า ท่านยังไม่ได้มีครอบครัว แต่ก็มีผู้หญิงมาแวะเวียนบ้าง ซึ่งฉันไม่ค่อยพอใจเลย บางครั้งก็ทำท่างอนออกไปใส่คุณลุงอย่างไม่รู้ตัว คุณลุงจะมาทานข้าวกับฉันอย่างน้อยเดือนละครั้ง มาดูว่าการเรียนฉันเป็นอย่างไรบ้าง มีอะไรไม่สบายใจบ้าง แต่เราจะโทรศัพท์พูดคุยกันเกือบทุกวัน ถ้ายิ่งแม่บ้านหรือพี่เลี้ยงไปรายงานว่าวันไหนฉันสีหน้าไม่ดี หรือมีเรื่องไม่สบายใจ คุณลุงทากะจะรีบโทรศัพท์มาถามไถ่ ทำให้ฉันสบายใจขึ้นมากๆ คุณลุงทากะเป็นผู้ใหญ่ที่ฉันนับถือจริงๆ ฉันรักคุณลุงทะกะมากๆ
วันนี้ที่โรงเรียนไม่มีเรียนครึ่งวันบ่าย ฉันว่าจะแวะไปซื้อของแถวฮาราจุกุ แต่เพื่อนๆไม่มีใครว่างเลย ฉันก็ไม่ได้ชวนพี่เลี้ยงไว้ด้วยคิดว่าเพื่อนๆจะไปได้ แต่ฉันคิดว่าฉันน่าจะไปได้ไม่มีปัญหาอะไร ฉันตื่นตาตื่นใจกับการแต่งตัวของผู้คนบนถนนฮาราจุกุอย่างมาก จนไม่ได้สนใจว่าจะมีใครตามมาหรือไม่ จนกระทั่งฉันเดินกลับไปยังสถานีรถไฟเพื่อกลับบ้าน แม่บ้านคงเป็นห่วงแย่แล้ว เพราะฉันเพลินจนผิดเวลาไปมาก แล้วอยู่ๆรถตู้สีดำข้างถนนก็มาปาดหน้า อุ้ย อะไรกันเนี่ย ฉันหยุดเกือบไม่ทัน ประตูรถเปิดออก เป็นผู้ชายมีหนวดหน้าตาดุดัน ใส่แว่นตาดำ ลากฉันขึ้นรถ เรื่องราวมันเร็วมากจนฉันไม่ทันตั้งตัว ประตูรถปิดและมีเสียงล็อคตามทันที รถออกตัวอย่างรวดเร็ว ในรถมืดมาก ฉันพยายามร้องให้ดังที่สุด และถีบไปทุกทิศทุกทาง แต่มีผ้ากลิ่นเอียนๆมาโปะ แล้วสติฉันก็ดับวูบ
ที่นี่ที่ไหนกันเนี่ย ฉันมองไปรอบตัว มันดูเหมือนโกดังมากกว่า สตูดิโอ แต่ก็มีอุปกรณ์ถ่ายภาพ เครื่องจัดแสง รีเฟล็ก และอุปกรณ์ประกอบฉาก เตียง โซฟา มือฉันถูกไล่หลังผูกติดกับบันไดเหล็ก ขาขวาและเข่าซ้ายถูกผูกแยกไปคนละข้าง ฉันกลัวมากๆ ใครเป็นคนจับฉันมาเนี่ย
ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา หน้าตาเขาไม่ได้ดุดัน แต่ออกจะเรียบเฉย เดินไปจัดแสงส่องมาที่ฉัน แล้วถือกล้องเดินเข้ามา “คุณเป็นใคร จับฉันมาทำไม ปล่อยฉันเถอะ แล้วฉันจะไม่เอาเรื่อง” เขายังไม่พูดอะไร แต่เดินมาเสยผมที่ปรกหน้าฉันขึ้นไป “อึ๋ย อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ ปล่อยฉันไป แล้วฉันจะสมนาคุณให้ คุณจะเอาเงินเท่าไรก็ได้ ลุงฉันจะให้เงินคุณเอง ปล่อยฉันไปเถอะนะ” เขายังไม่พูดอะไรเช่นเคย แต่มาดึงกระโปรงนักเรียนของฉันให้สูงขึ้น จริงๆมันก็สั้นมากอยู่แล้ว ยิ่งมาถูกกางขาแบบนี้ ฉันแทบไม่มีทางหุบหัวเข่าได้เลย เขาไม่พูดไม่จา แต่ถ่ายภาพฉันแทบทุกมุม และโคสต์ใกล้ๆที่เป้ากางเกงในผ้าฝ้ายสีขาวของฉัน “อย่าถ่ายๆๆ อย่าทำฉันแบบนี้” เขายังถ่ายไปเรื่อยๆ เขาคงเห็นว่าฉันร้องจนเสียงแหบเสียงแห้ง เลยเอาน้ำให้ฉันดื่มแก้วใหญ่ ไม่รู้นานแค่ไหนที่ฉันถูกจับมา ฉันกระหายน้ำจริงๆ จึงดื่มอย่างรวดเร็ว น้ำหกรดเสื้อนักเรียนจนมันแนบเนื้อ เขาดูพอใจมาก และตั้งหน้าตั้งตาถ่ายที่หน้าอกเสื้อที่แนบเนื้อ มือที่ไพล่หลังของฉันไม่สามารถช่วยบังอะไรได้เลยนอกจากพยายามเบี่ยงตัวหลบ กล้องเท่านั้น
“ฉันปวดท้องมากๆ อยากเข้าห้องน้ำ ช่วยแก้มัดฉันหน่อยสิ” ฉันร้องขอ “ไม่ได้หรอก ผมไม่อยากมีเรื่องกับเจ้านาย คุณคงต้องช่วยตัวเอง” เขาหันหลังให้เพื่อจัดแสงเพิ่ม “ฉันปวดจริงๆนะ” เขายังคงไม่ไยดี ฉันกลั้นต่อไปไม่ไหวแล้ว เสียงน้ำไหล มันเป็นน้ำของฉันเอง ฉันไม่เคยทำเรื่องน่าอับอายเช่นนี้มาก่อน เขาหันขวับมา ราวกับเกิดปรากฏการณ์สิ่งมหัศจรรย์ เขาโคสต์อัพที่เป้าของฉัน เสียงชัตเตอร์ลั่นราวปืนกล “คุณมันบ้า อย่าถ่ายนะ อย่าถ่ายนะ”
สวย มากๆ สวยมาก Golden Rain ภาพนี้ต้องขายได้หลายตังค์แน่นอน เสียงตบมือดังขึ้นมา ผู้ชายมีหนวดใส่แว่นดำคนที่ลากฉันขึ้นรถเดินเข้ามา “ไงครับ คุณหนูเรียวโกะ อย่างนี้นางแบบมืออาชีพทาบไม่ติดเลย” “ปล่อยฉันไป ปล่อยฉัน” ฉันแทบจะไม่มีเสียงแล้ว เขาเดินมาปลดเชือกที่ขาทั้งสองข้าง และผ่อนเชือกที่มือให้ฉันขยับได้และจับฉันลุกขึ้นยืน และล้วงมือเขาไปถอดกางเกงในออกมา “ทนไม่ไหวเลยหรือครับคุณหนู” เขาจับกางเกงในฝ้าสีขาวตัวน้อยที่ชุ่มโชกนั้นมาดม ฮะ ฮะ ฮา มันต้องโรคจิตแน่ๆ แล้วมันก็ถอดกระโปรงสั้นฉันออก เอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดให้ “ไม่นะ พวกแกมันใจร้าย รังแกได้แม้แต่กับผู้หญิง” “ปล่อยฉัน แล้วคุณลุงจะให้เงินพวกแกตามที่ต้องการ” อ๋อ คุณลุงทากะที่แสนดี เดี๋ยวพวกเราจะพาคุณหนูไปพบ ฉันสลบไปอีกครั้งด้วยความอ่อนเพลีย
รู้สึก ตัวตื่นอีกครั้งเมื่อถูกพาลากลงจากรถ ฉันไม่ได้อยู่ในชุดนักเรียนอีกแล้ว แต่อยู่ในชุดยูคาตะคุม แต่ใต้ยูคาตะ เหมือนมีเชือกมัดอยู่รอบตัวรัดเค้นที่หน้าอกจนรู้สึกอึดอัด และยังรั้งที่เป้า โดยไม่มีกางเกงในรองรับ มันเสียดสีทุกครั้งที่เดินยังดีว่าเป็นเชือกผ้า มือก็ยังถูกไพล่หลังเช่นเคย ฉันถูกลากเขามาในห้องเล็กๆ ไอ้ช่างภาพเป็นคนที่คอยจับมือฉันไว้ด้านหลัง โดยมีไอ้หนวดนำหน้า “อ้าว ดูซะให้เต็มตา คุณหนูเรียวโกะผู้น่ารัก มารู้จักตัวตนที่แท้จริง ของคุณลุงทากะผู้แสนดี ดูซะแล้วยังจะศรัทธากันอีกไหม” มันเปิดผ้าม่านออกเป็นกระจกที่มองไปเห็นอีกห้องหนึ่ง มันต้องเป็นกระจกที่เห็นข้างเดียวแน่ๆ เพราะคนในห้องนั้น ไม่ได้รู้สึกกับการมาจ้องดูของเรา โอ้ย อะไรกันนี่ ในห้อง ผู้ชายที่หน้าตาเหมือนคุณลุงทากะมากๆ แต่ดูหื่นโหด ลามกมากๆ กำลังจับเท้าของหญิงสาวที่มีเชือกรัดทั้งตัว มารัดที่ตัวเธอ แล้วยกก้นเธอตั้งขึ้นลอยเด่น
คุณลุงทากะใช้น้ำตาเทียนหยดที่บั้นท้ายขาวๆของสาวน้อยคนนั้น ไอ้ช่างภาพมันเปิดให้เสียงห้องโน้นเข้ามาได้ ฉันได้ยินเสียงเธอสะบัดสะดุ้งทั้งตัวด้วยเสียงที่โหยหวนแต่มันทำให้คุณลุง หัวเราะดังขึ้น “ไงหล่ะ เห็นชัดหรือยัง คุณหนูเรียวโกะผู้แสนจะบริสุทธิ์ผุดผ่อง นี่แหล่ะอีกตัวตนของคุณลุงที่รัก” ไม่จริงๆๆ ฉันพยายามเบือนหน้าหนีไม่มอง คุณลุงทากะไม่ใช่คนโรคจิตแบบนี้ ไอ้หนวดจับคางฉันหันมาอย่างแรงเพื่อให้ฉันดูภาพให้ชัดถนัดตา ไอ้ช่างภาพบีบเค้นหน้าอกฉันจนมันตื่นตัว “ลืมตาดูให้เห็นชัดๆ” กิจกรรมในห้องนั้นยังดำเนินต่อไป คุณลุงทากะใช้ของปลอมสีดำเมี่ยม สั่นหัวได้กระแทกใส่เข้าไป ขณะเดียวกันก็ใช้ไม้หนีบผ้า 4-5 อันหนีบที่หน้าอกแต่ละข้าง สาวน้อยคนนั้นร้องเสียงโหยหวน แต่ถูกเสียงลุงทากะกลบเกือบหมด ฉันร้องไห้จนแทบหมดแรง เสียงเธอยังโหยหวน และเริ่มครางดีงเป็นระยะ ตอนที่ฉันถูกสองคนนั้นลากมาขึ้นรถ
