เมื่อวิชาสุดท้ายของวันนี้สิ้นสุดลง แฮร์รี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่เก็บข้าวของและเดินออกไปยังทางเดิน“ฉันว่าจะไปอาบน้ำก่อนกินอาหารเย็น ตัวฉันมันเหม็นตุ่ย ๆ พิกลตลอดวันตั้งแต่เกิด ‘อุบัติเหตุ’นั่นตอนเช้า” เฮอร์ไมโอนี่เปรยออกมา“ก็ฉันขอโทษเธอไปแล้วไง ยังจะให้ทำยังไงอีกหา” รอนพูดอย่างหัวเสีย“เฮ้ อย่าโทษกันเองเลย คนเรามันก็เสกคาถาผิดกันได้” แฮร์รี่พูด“ก็จริงนะ แต่ฉัน...”“อา เฮอร์ไมโอนี่ ดีจังที่เธอยังอยู่ตรงนี้” ศาสตราจารย์แฮกริดปราดเข้ามาขัดจังหวะ เขาก้มตัวลงใช้มือยันเข่าและหายใจหอบเหนื่อยราวกับวิ่งมา“เกิดอะไรขึ้นหรือคะอาจารย์”“บางอย่างที่ผิดปกตินะซิ ฉันจำเป็นต้องไปที่อัซคาบันเดี๋ยวนี้ คิดว่าคงจะไปสักสองสามวัน เธอช่วยดูแลแฟ็งให้ฉันหน่อยได้ไหม”“คิดว่าคงได้นะคะ แล้วทำไมถึงฝากหนูล่ะคะ”“ทั้งศาสตราจารย์ดัมเบิ้ลดอร์และแมคโกนากัลจะไปด้วยกันกับฉันและฉันไม่อยากรบกวนอาจารย์คนอื่น เธอเป็นคนเดียวที่มีความรับผิดชอบสูงพอให้ฉันไว้ใจได้”“เฮ้ แล้วผมกับแฮร์รี่ล่ะครับ” รอนถาม“ถ้าให้ฉันเดา เขาคงเป็นต้นเหตุให้เธอเหม็นจนฉันได้กลิ่นแต่ไกลใช่ไหม” แฮกริดถามเฮอร์ไมโอนี่พร้อมชี้มือชี้ไม้ไปทางรอน“ใช่แล้วค่ะ”“มันเป็นอุบัติเหตุตะหากล่ะ”“พอเถอะรอน เราต้องไปทำอะไรอีกเยอะแยะ แล้วเจอกันตอนอาหารเย็นคืนนี้นะเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ตัดบทแล้วแยกทางกับเฮอร์ไมโอนี่และแฮกริดพร้อมลากตัวรอนไปด้วย“แล้วหนูต้องทำอะไรบ้างคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามเมื่อรอนและแฮร์รี่แยกทางไปแล้ว“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่ให้อาหารมันตอนพระอาทิตย์ขึ้นและอีกครั้งตอนพระอาทิตย์ตก ถ้าพอมีเวลาก็พามันออกไปเดินเล่น แต่ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไร อาหารวางอยู่บนโต๊ะ มื้อละกระป๋อง แล้วฉันจะประกาศให้คนอื่น ๆ รู้ว่าเธอช่วยดูแลแฟ็งแทนฉัน จะได้ไม่มีใครมาจุ้นจ้านกับเธอตอนเธอเดินไปเดินมาในบ้าน อ้อ แล้วถ้าเป็นไปได้ ช่วยกันรอนออกห่างบ้านฉันด้วยนะ”“ไม่มีปัญหาค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะงอหายเฮอร์ไมโอนี่ รอนและแฮร์รี่นั่งรับประทานอาหารที่โต๊ะและพูดคุยเรื่อยเปื่อยจนรอนถามถึงแฟ็ง“แล้วในช่วงที่อาจารย์ฮากริดไม่อยู่ เธอจะต้องทำอะไรกับแฟ็งบ้างล่ะ อาบน้ำให้ พาเดินเล่น อะไรเทือกนั้นเหรอ”“จริง ๆ ก็ไม่มีอะไรมากหรอก อาจารย์ฮากริดบอกให้ฉันให้อาหารมันตอนเช้ากับตอนเย็น และถ้ามีเวลาว่างก็พามันเดินเล่น”“แล้วอาจารย์บอกมั้ยว่าจะไปนานเท่าไหร่” แฮร์รี่ถาม“ตัวอาจารย์เองก็ไม่แน่ใจ อาจจะสองหรือสามวัน เห็นบอกว่าจะส่งข่าวมาถ้าจะไปนานกว่านั้น”รอนโน้มตัวข้ามโต๊ะไปจนชิดเฮอร์ไมโอนี่แล้วกระซิบ“ฉันเคยได้ยินมาว่าในบางประเทศถ้าทำเรื่องแบบนี้เขาจะตัดแขนคนทำทิ้ง แต่ฉันคิดว่าขนาดควยด็อบบี้เธอยังดูดมาแล้วเธอคงไม่ยี่หระกับเรื่องแค่นี้ ถามจริง ๆ เธอเคยคิดจะเล่นกับควยของแฟ็งบ้างไหม”“เฮ้ย รอน” ทั้งแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ร้องลั่นเป็นเสียงเดียวทุกคนรอบสามสหายหยุดชะงักแล้วหันมามอง แต่พอเห็นมีอะไรเกิดขึ้น พวกเขาก็หันกลับไปสนใจเรื่องของตัวเองต่อ“ด็อบบี้เป็นสิ่งมีชีวิตที่เฉลียวฉลาดและพูดได้ ส่วนแฟ็งเป็นหมานะ คิดอะไรอุบาทว์ที่สุด” แฮร์รี่พูด“ขอบคุณนะแฮร์รี่ แต่ไม่ต้องช่วยฉันหรอก” เฮอร์ไมโอนี่สอด“หมายความว่าเธอไม่สนใช่มั้ย” รอนถามพร้อมรอยยิ้มซื่อบึ้อ“แหงอยู่แล้ว”“อย่าคิดว่าฉันกับแฮร์รี่ไม่รู้เรื่องเธอกับเจ้าโทรลตัวนั้นนะ”เฮอร์ไมโอนี่หันขวับ ใบหน้าซีดเผือด“เธอรู้ได้ยังไง”“ตอนนั้นที่พวกเราถามน่ะ เรารู้อยู่ก่อนแล้วว่าไอ้น้ำขาว ๆ บนพื้นน่ะไม่ใช่น้ำลายมันหรอก เราแค่อยากจะช่วยปิดให้เธอก็เท่านั้นเอง”“อ๋อ เหรอ งั้นฉันก็จะช่วยเธอมั่ง พรุ่งนี้เช้าฉันต้องตื่นมาให้อาหารแฟ็ง เธอจะมาเอากับมันมั้ยละ เห็นสนใจนักนี่” เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงด้วยความโกรธขณะลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเดินกระฟัดกระเฟียดจากไปวันรุ่งขึ้น เฮอร์ไมโอนี่ตื่นแต่เช้าตรู่และให้อาหารแฟ็งก่อนจะไปเรียน เธอตีหน้ายักษ์ใส่รอนเกือบตลอดวันฐานที่บังอาจนำเสนอความคิดอุบาทว์แบบนั้นให้เธอได้ยิน เธอยังคงทานอาหารเย็นที่โต๊ะเดียวกับแฮร์รี่และรอนแต่วันนี้นั่งห่างจากพวกเขาไปหน่อยและใกล้กับจินนี่มากขึ้นอีกนิด“คราวนี้พี่รอนทำอะไรอีกล่ะคะ” จินนี่ถาม“พี่ชายเธอซื่อบื้อที่สุด” เฮอร์ไมโอนี่โพล่งออกมา“เห็นด้วยอย่างยิ่งเลยค่ะ แต่บางครั้งหนูเองก็คิดว่าเขาตั้งใจแสดงให้คนอื่นเห็นว่าเขาเป็นแบบนั้น”“เอ้อ จริง ๆ แล้วก็ไม่สลักสำคัญอะไรนักหรอก พอพรุ่งนี้เราก็กลับมาดีกันเหมือนเดิมนั่นแหละ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมเคี้ยวอาหารคำสุดท้าย “ฉันต้องไปให้อาหารแฟ็งแล้วล่ะ ไปด้วยกันมั้ย”“ไม่ได้หรอกค่ะ” จินนี่ตอบ “วันนี้วันศุกร์ คืนนี้หนูสัญญากับเพื่อนว่าจะไปดูแข่งควิดดิชด้วยกัน”“ไม่เป็นไรจ้ะ แล้วเจอกันนะทุกคน” เฮอร์ไมโอนี่พูดแล้วลุกขึ้นจากโต๊ะ“อยากให้เราไปด้วยมั้ย” รอนร้องถามมาจากอีกฟากหนึ่งของโต๊ะ“ไม่ต้องย่ะ”“ว้า กินอะไรเข้าไปนะ ดุชิบเป๋ง” รอนพึมพำ“นายนี่บางทีก็ไม่รู้อะไรเอาซะเล้ยว่าเมื่อไหร่ควรจะหยุดน่ะ” แฮร์รี่ตอบพอเฮอร์ไมโอนี่ปิดประตูบ้านแฮกริดก็เห็นแฟ็งวิ่งกระโดดเป็นวงกลมอย่างร่าเริง“วันนี้เราไม่ออกไปเที่ยวนะจ๊ะแฟ็ง” เฮอร์ไมโอนี่พูดขณะเปิดกระป๋องอาหารแล้วเทใส่ชาม จากนั้นเธอก็เทน้ำลงในชามน้ำ “ฉันไม่มีอารมณ์น่ะ”เฮอร์ไมโอนี่ทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ยาวคร่ำคร่าในห้องโถงของแฮกริดแล้วเริ่มใช้ความคิด รอนบางทีก็เป็นคนซื่อบื้อจนทำให้เธอหงุดหงิดแม้ว่าแฮร์รี่จะเป็นเพื่อนรักเขาและพวกเขาจะปิดปากเงียบเรื่องเจ้าโทรลตัวนั้นกับเธอก็ตามที เฮอร์ไมโอนี่จ้องมองเจ้าสุนัขตัวโตที่เดินพล่านไปทั่วบ้านอยู่สองสามนาทีหลังกินเสร็จแล้วเจ้าแฟ็งก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าเฮอร์ไมโอนี่ กระดิกหางถี่เร็วเหมือนอยากให้เธอเล่นกับมัน เฮอร์ไมโอนี่ตามใจโดยลูบหลังให้มันและบางครั้งก็ลงไปจนถึงท้องด้วย แล้วเธอก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างแปลก ๆ ตอนที่มือเธอเข้าไปใกล้ควยมัน ควยของมันจะยื่นยาวออกมาจากฝักเมื่อมือเธอเข้าไปใกล้แล้วหดกลับเข้าไปเมื่อมือเธอเลื่อนห่างออกไปด้วยความพิศวงสงสัย เฮอร์ไมโอนี่จึงยื่นมือเข้าไปใกล้ควยของเจ้าแฟ็งแล้วถูใกล้ ๆ แถวนั้น ไม่พลาด ควยของเจ้าแฟ็งโผล่ยื่นออกมาแข็งโด่เต็มเหยียดเฮอร์ไมโอนี่คิดหนัก ถ้าเธอทำต่อ ก็จะกลายเป็นว่ารอนพูดถูกและเธอเองจะกลายเป็นคนที่สกปรกที่สุดในโลกในสายตาของตัวเอง แต่ยังไงก็ตามรอนก็มีส่วนถูกอยู่เหมือนกันตรงที่เธอเคยเย็ดกับเจ้าโทรลและด็อบบี้ แล้วการเย็ดกับหมามันจะต่างกันตรงไหน
ในที่สุดเฮอร์ไมโอนี่ก็ตัดสินใจได้ เธอลงไปนั่งอยู่บนพื้นเอาหัวลอดไปใต้ตัวเจ้าแฟ็ง เธอจับโคนลำควยแฟ็งไว้แล้วโอบริมฝีปากรอบลำควยของมัน ขณะที่เธอดูดเล่นกับควยของเจ้าแฟ็งโดยไล้ลิ้นไปรอบลำจนมันชุ่มน้ำลาย เฮอร์ไมโอนี่ก็เงี่ยนอยากพอ ๆ กับเจ้าแฟ็ง เธอจึงยื่นมือข้างที่ว่างอยู่เข้าไปใต้กระโปรงแล้วดึงกางเกงในออกไปข้าง ๆ แล้วแยงนิ้วสองนิ้วเข้าไปในรูหีเฮอร์ไมโอนี่กระทุ้งนิ้วเข้าไปในโพรงหลืบของตัวเองอย่างไม่หยุดยั้งในขณะที่แฟ็งเริ่มกระเด้าควยใส่ปากเธอและทำท่าจะขึ้นขี่หน้าเธอ ทั้งสาวน้อยและสุนัขต่างก็ตกอยู่ในห้วงตัณหาราคะอย่างสุดจะไถ่ถอนตัวเองได้ ความสุขที่เฮอร์ไมโอนี่มอบให้เจ้าแฟ็งด้วยการใช้ปากในขณะที่เกี่ยวเบ็ดตัวเองไปด้วยดำเนินต่อไปหลายนาทีจนกระทั่งน้ำเธอแตกกระเจิงใส่นิ้ว กางเกงในและเนินสวาทเม็ดเสียวของเฮอร์ไมโอนี่เริ่มขยายตัวด้วยความกระสันต์อีกครั้งเกือบจะในทันทีที่น้ำแตก เธอไม่สนใจเจ้าจุดเสียวตรงหว่างขาเธอในขณะที่เธอวางมือบนหลังเจ้าแฟ็งช่วยให้มันยัดควยเข้าในปากเธอ เฮอร์ไมโอนี่เกือบจะสำลักหลายครั้งหลายหนกว่าเจ้าแท่งเนื้อขนาดแปดนิ้วจะเข้าไปในคอหอยเธอได้พอสบโอกาส เธอก็รีบถอนหน้าหนีแล้วลุกขึ้นยืน เจ้าแฟ็งยังไม่เสร็จสมมันจึงกอดและพยายามจะเย็ดท่อนขาเฮอร์ไมโอนี่“นั่งลง” เฮอร์ไมโอนี่พยายามสั่งมันขณะที่เธอเริ่มเปลื้องเสื้อผ้าโดยเริ่มจากสเวตเตอร์และกระโปรง “ขอเวลาฉันแป๊บเดียวนะจ๊ะ”เมื่อเรือนร่างเธอเปลือยเปล่า เฮอร์ไมโอนี่ก็ลงไปคลานสี่ขาบนพื้น เจ้าแฟ็งก็พยายามขึ้นขี่เธอในทันทีแต่ก็ไม่สำเร็จ“เย็นไว้ เย็นไว้ ฉันเองก็อยากให้ควยแกเข้าไปในหีฉันเหมือนกันแหละ” เฮอร์ไมโอนี่พยายามพูดปลอบเจ้าแฟ็งเฮอร์ไมโอนี่จับควยยาวใหญ่ของแฟ็งจ่อเข้ากับปากรูที่เล็กตีบของเธอ“เอาล่ะ” เธอพูดเมื่อรู้สึกว่าส่วนปลายลำควยเริ่มแหวกปากแคมหีเธอ “ดันเข้าไปให้มิดเลยแฟ็ง”ด้วยความช่วยเหลือของเฮอร์ไมโอนี่ เจ้าแฟ็งก็ไม่มีปัญหาในการขี้นขี่ และอีกครู่เดียวเธอก็รู้สึกมีน้ำหนักกดลงที่แผ่นหลังเมื่อเจ้าแฟ็งวางอุ้งเท้าไว้ที่นั่น“ดีจังเลยแฟ็ง” เฮอร์ไมโอนี่ครางอย่างเสียวซ่านเมื่อมันเริ่มกระเด้าเข้าใส่เธอ “อร่อยที่ซู้ด”สองนิ้วแรกของลำควยเจ้าแฟ็งเข้าไปในโพรงหีของเฮอร์ไมโอนี่อย่างง่ายดาย เช่นเดียวกับสองนิ้วต่อมา แต่เธอเริ่มรู้สึกคับตึงเมื่อนิ้วที่ห้าและหกหายเข้าไปในตัวเธอ น้ำตาแห่งความเจ็บปวดระคนสุขสันต์เริ่มรินไหลออกมาจากดวงตาของเฮอร์ไมโอนี่ขณะที่เจ้าแฟ็งยัดลำควยขนาดแปดนิ้วเข้าไปในหีเธอจนมิด สร้างความคับแน่นให้กับเธอเป็นที่สุด“เย็ดฉันให้แหกไปเลยแฟ็ง เย็ดฉันเลย” เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าเหยเกอยู่ครู่เดียวเธอก็สามารถปรับตัวให้ลำควยของเจ้าแฟ็งกลายเป็นอุปกรณ์สร้างความสุขมากกว่าที่จะทำให้เธอเจ็บปวดเจ้าแฟ็งเริ่มหอนเสียงหลงขณะที่ควยของมันเริ่มอัดกระทุ้งเข้าไปในร่องหีของนายสาวอย่างเต็มกั่น แค่ดมกลิ่นมันก็รู้ว่านายสาวกำลังติดสัดและกำลังสนุก เจ้าแฟ็งเองก็เหมือนกัน ร่างเธอเริ่มคันยุบยิบด้วยความเสียวซ่านและร่องหีเธอก็เต็มไปด้วยความเงี่ยนอยากมากขึ้นไปอีก“โอ้ พระเจ้า”โดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า ร่างของเฮอร์ไมโอนี่เริ่มสั่นสะท้านเมื่อถึงจุดสุดยอดที่รุนแรงอย่างที่เธอไม่เคยประสบมาก่อน แคมหีเธอพยายามบีบรัดควยเจ้าแฟ็งให้แนบกระชับที่สุดและปล่อยน้ำรักออกมาอย่างชุ่มโชก หลังจุดสุดยอดของเธอลดความรุนแรงลงแล้ว เฮอร์ไมโอนี่ก็อยากให้เจ้าแฟ็งน้ำแตกเป็นที่สุด เธอจึงเริ่มเด้งสะโพกสวนเข้าหาควยของมันเนื่องจากโพรงหีของเฮอร์ไมโอนี่บีบตอดควยมันอย่างรุนแรงประกอบกับตัวมันเองก็กำลังเงี่ยนสุด ๆ หัวควยของเจ้าแฟ็งจึงขยายขนาดขึ้นอย่างรวดเร็วถ่างโพรงหีของเฮอร์ไมโอนี่ให้ขยายกว้างออกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนทำเอาเธอตกใจกลัวจนพยายามจะถอนควยของเจ้าแฟ็งออก แต่กลับยิ่งทำให้โพรงหีเธอถูกถ่างออกมายิ่งขึ้นจนเธอเจ็บแปล๊บไปทั่วตัว เฮอร์ไมโอนี่ปล่อยมือจากลำควยแล้วความเจ็บก็ลดลง เฮอร์ไมโอนี่หลับตาปี๋และกัดริมฝีปากตัวเองพยายามจะต่อสู้กับความเจ็บปวดอยู่นานหลายนาที และแล้วก็เหมือนกับตอนที่ถูกเจ้าโทรลข่มขืน ความเจ็บปวดของเฮอร์ไมโอนี่ก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นความสุขเสียวอร่อยรูเป็นที่สุดเมื่อรู้ตัวว่าเธอกำลังถูกควยหมาเย็ดเฮอร์ไมโอนี่เริ่มโยกบั้นท้ายเด้งสวนกลับไปหาเจ้าแฟ็งเพื่อเช็คว่ายังมีควยส่วนที่ยังเหลืออยู่นอกหีเธอหรือไม่จะได้กลืนมันเข้าไปให้หมด พอร่างนายสาวเริ่มมีการเคลื่อนไหวอีกครั้ง เจ้าแฟ็งก็เริ่มกลับมาเย็ดเธออย่างบ้าคลั่งด้วยเหมือนกัน น้ำลายเจ้าแฟ็งไหลย้อยลงมาบนหลังเธอ แรงกระเด้าเย็ดของมันแทบจะทำให้เธอคะมำไปข้างหน้า เฮอร์ไมโอนี่พริ้มตาลงและกรีดร้องครวญครางเมื่อเธอใกล้น้ำแตกอีกครั้งคราวนี้เจ้าแฟ็งแซงหน้าเธอไปก่อนโดยมันส่งเสียงหอนยาวและฉีดพ่นน้ำควยเข้าไปในช่องคลอดเธออย่างมากมาย จุดสุดยอดของมันช่างยาวนานและน้ำควยก็พุ่งพรวด ๆ ออกมานานหลายนาทีจนล้นออกมาจากรูหีและไหลย้อยลงมาตามขาเธอ พอรู้สึกว่ารูหีเต็มแน่นและขาเปื้อนน้ำควยเจ้าแฟ็ง เฮอร์ไมโอนี่ก็ถึงที่สุดของความอดทน เธอกรีดร้องโหยหวนขณะบิดร่างไปมาอีกครั้งและรูหีเธอบีบตอดและเต้นระริกเมื่อจุดสุดยอดมาถึงเฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเหมือนน้ำหนักของเจ้าแฟ็งบนหลังเธอจะเพิ่มมากขึ้นขณะเธอหอบหายใจให้คลายเหนื่อย เธอพยายามจะดึงตัวเจ้าแฟ็งออกแต่กลับรู้สึกว่าหัวควยของมันยังบวมตุ่ยอยู่ในโพรงหีเธอจนเธอต้องหยุดมือก่อนจะเจ็บมากไปกว่านี้ เฮอร์ไมโอนี่สวดมนต์อ้อนวอนพระเจ้าขอให้ควยเจ้าแฟ็งอ่อนตัวลงก่อนจะมีใครมาตามหาเธอหลังผ่านไปราวสี่สิบห้านาที เฮอร์ไมโอนี่ก็รู้สึกส่วนหัวและลำควยของมันกลับเข้าสู่สภาพปกติ เธอคลานออกจากใต้ตัวมันช้า ๆ แคมหีเธอปวดระบมไปหมดจนเธอต้องค่อย ๆ กระย่องกระแย่งเดินไปยังห้องอาบน้ำของแฮกริดเพื่อทำความสะอาดตัว พออาบน้ำเช็ดตัวเรียบร้อย เธอก็แต่งตัวและเก็บกวาดครัวกับห้องโถงให้กลับสู่สภาพปกติจินนี่มองเฮอร์ไมโอนี่ลูบคลำและคุยเล่นกับแฟ็ง จากนั้นเธอก็กระโดดลงจากกิ่งไม้ข้างหน้าต่างและวิ่งกลับไปที่ห้องของตัวเอง“พี่รอนได้เย็ดเธอไปแล้ว คราวนี้ตาฉันมั่งล่ะ” จินนี่คิดในใจขณะวิ่งกลับเข้าไปในฮอกวอตส์ “ถ้ามันจำเป็นต้องทำเพื่อให้ได้แฮร์รี่มาเป็นของฉัน มันก็เลี่ยงไม่ได้”
